Απόψεις: H "Μικρή ΔΕΗ" και η ακόμα μικρότερη αντιπολίτευση...‏

Στην πολιτική, όπως άλλωστε και στη ζωή εν γένει, ανακύπτουν ενίοτε περιστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν πιο σημαντικές από κάποιες άλλες. Είναι αυτές οι άβολες συγκυρίες που αναγκάζουν προέδρους, βουλευτές και στελέχη κομμάτων να τοποθετηθούν επί ης ουσίας πάνω σ’ ένα μείζον ζήτημα, χωρίς περιστροφές και επικοινωνιακούς τακτικισμούς. Όσο πιο κρίσιμο είναι το ζήτημα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ευθύνη που βαραίνει τους λαμβάνοντες την απόφαση. Κι όσο πιο κοινωνικά σημαντικό είναι το δίλημμα επί του οποίου θα ληφθεί η απόφαση, τόσο περισσότερο φιλτράρονται και κρίνονται από την κοινή γνώμη οι εσωκομματικές διεργασίες, το σκεπτικό και οι παράγοντες που συνυπολογίστηκαν για τον καθορισμό της τελικής κομματικής στάσης. Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν πως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, οι πολιτικοί καλούνται συνήθως να αποφασίσουν επί απόλυτα διατυπωμένων διλημμάτων, χωρίς την δυνατότητα επίτευξης ή επιβολής μεσοβέζικων λύσεων και μάλιστα σε αρκετά πυκνό χρονικό διάστημα. Δεν νομίζω λοιπόν ότι θα διαφωνούσε κανείς αν υποστηρίζαμε πως ακριβώς σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις δοκιμάζεται η αξιοπιστία, η φερεγγυότητα και η υπευθυνότητα πολιτικών προσώπων και φορέων.

Μια αντίστοιχης κρισιμότητας περίπτωση, ζήσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας με το ζήτημα της πώλησης της «μικρής ΔΕΗ». Για την ακρίβεια, η «μικρή ΔΕΗ» αποτελεί το 30% των διοικητικών και εργοστασιακών υποδομών, όπως επίσης και το 30% του εργατικού δυναμικού της σημερινής «μεγάλης» (ή καλύτερα «ολόκληρης») δημόσιας εταιρείας παροχής ηλεκτρικής ενέργειας. Το σκεπτικό της κυβέρνησης είναι γνωστό, απλό, βαρετό και ιδιαιτέρως κοντόφθαλμο. «Πουλάμε το 30% της ΔΕΗ, βγάζουμε περίπου 1,5 δις ευρώ, καλύπτουμε πρόχειρα κάποιες ανάγκες αποπληρωμής ομολόγων που λήγουν, άντε και δημιουργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα τοπίο βεβιασμένου ανταγωνισμού που θα βελτιώσει την ποιότητα παροχής υπηρεσιών και θα ρίξει τις τιμές». Αυτά εν ολίγοις.

Από την άλλη, σύσσωμη η αντιπολίτευση δείχνει να διαφωνεί. Προβάλλει ως (αντ)επιχείρημα την μείζονα γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία της παραμονής των ενεργειακών δομών υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά και την απώλεια των κρατικών εσόδων που μακροπρόθεσμα θα λείψουν από τον δημόσιο κορβανά. Σύσσωμη η αντιπολίτευση, δεν παραλείπει να τονίσει την υποκριτική νεοφιλελεύθερη επιχειρηματολογία της κυβέρνησης που δεν μπορεί τάχα μόνη της να ρίξει τις τιμές ή να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους πελάτες της, αλλά για να κινητοποιηθεί χρειάζεται το φόβητρο του ανταγωνιστή. Του ανταγωνιστή που θα προκύψει με δική της πρωτοβουλία, εκ της ίδιας της τής σαρκός φυσικά. Γελοιότητες. Ακόμα, σύσσωμη η αντιπολίτευση, υπενθυμίζει το φιάσκο με τους πολλά υποσχόμενους απατεώνες της Telas και της Energa που ήρθαν μετά βαϊων και κλάδων να επενδύσουν στην αγορά ενέργειας, να φέρουν ως φωστήρες τον άγνωστο στην μονολιθική πατρίδα μας υγιή ανταγωνισμό και βρέθηκαν στην φυλακή για τεράστια ποσά φοροδιαφυγής…

Κι όμως, αν και σύσσωμη η αντιπολίτευση συμφωνεί πως η ΔΕΗ δεν πρέπει να πωληθεί, όταν φθάνει η δύσκολη ώρα της μεταξύ της σύμπλευσης, σύμπνοιας και συνεννόησης, δεν καταφέρνει να περάσει καν τον πήχη της στοιχειώδους υπευθυνότητας. Αναφέρομαι στην υπευθυνότητα και την συνέπεια απέναντι στην κοινωνία και τους πολίτες που εμπιστεύθηκαν εναλλακτικές δυνάμεις αποδοκιμάζοντας παράλληλα τις κυβερνητικές πολιτικές και οικονομικές επιλογές. Αναφέρομαι επίσης κατά κύριο λόγο στην ελάσσονα αντιπολίτευση και τους παιδιάστικους εγωισμούς, τους αρτηριοσκληρωτικούς δογματισμούς , τον ανυπόφορα και καταστροφικά πληγωμένο της ναρκισσισμό που δεν της επιτρέπουν να φερθεί ανοιχτόμυαλα και προοδευτικά.

Το αποτέλεσμα ήταν το κάθε κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ) να προσκομίσει και την δική του ξεχωριστή πρόταση, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφούσα συμπολίτευση (που καλώς ή κακώς έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι) διακήρυττε σε όλους τους τόνους πως δεν επροτίθετο –για προφανείς λόγους- να συμψηφίσει το κοινό στοιχείο των προτάσεων που δεν ήταν άλλο από το αίτημα για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την πώληση του 30% της ΔΕΗ. Έτσι οι 120 υπογραφές που θα οδηγούσαν στην σύγκλιση της ολομέλειας για τη διεξαγωγή συζήτησης επί της έγκρισης του δημοψηφίσματος δεν συνελέγησαν ποτέ.

Συνεπώς, και δεδομένων των συνθηκών, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα θα μπορούσαν να δράσουν με δύο τρόπους: είτε στηλώνοντας τα πόδια και καταθέτοντας το καθένα τις δικές του βεβιασμένα διαφοροποιημένες προτάσεις, όπως άλλωστε και έγινε, είτε αποφασίζοντας να συνεννοηθούν για την επίτευξη ενός ιδεολογικά, ηθικά και ουσιαστικά ιερού σκοπού που αίρεται άνω μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Δυστυχώς επέλεξαν τον πρώτο δρόμο, αποσκοπώντας στην διατήρηση των πράγματι εύθραυστων εσωκομματικών ισορροπιών τους. Αυτό που μένει σήμερα να εξεταστεί, είναι το επί της ουσίας αποτέλεσμα αυτών των επιλογών. Αν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα είναι ευχαριστημένα από το ότι το 30% της ΔΕΗ θα πωληθεί χωρίς να ανοίξει ρουθούνι με απόφαση του ολιγομελούς Α’ θερινού τμήματος της Βουλής και χωρίς να έχει διεξαχθεί μια στοιχειώδης ενημερωτική συζήτηση ευαισθητοποίησης της κοινωνίας, μπορούν να συνεχίσουν έτσι. Θα υπάρξουν άλλωστε κι άλλες ευκαιρίες ώστε να αποδείξουν το πόσο αυτόνομα και περήφανα στέκονται στο εγχώριο πολιτικό προσκήνιο. Αν όμως έχουν συνειδητοποιήσει πως ίσως και να ήταν καλύτερο να είχαν προβεί σε μικρές υποχωρήσεις, προτάσσοντας την σύμπνοια για την επίτευξη ενός κεφαλαιώδους στόχου, οφείλουν να προβούν σήμερα στην αυτοκριτική τους.

Δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει, αλλά κινδυνεύουμε να συνειδητοποιήσουμε πως η προάσπιση του 1% της ΔΗΜΑΡ, του 3% των ΑΝΕΛ και του 6% του ΚΚΕ είναι πιο σημαντική από την προάσπιση του ίδιου του δημοσίου συμφέροντος. Η προάσπιση παρακμιακών μικροπολιτικών συλλογιστικών προηγείται αξιών όπως η κοινωνική ευαισθησία και συνοχή, η αλληλεγγύη και ο πατριωτισμός. Θλιβερό δεν είναι;