Τι γίνεται ρε παιδιά στα φροντιστήρια;

Σήμερα θα αφήσω λίγο το ρομαντικό/φιλοσοφικό mood και θα πιάσω ένα θέμα το οποίο ομολογώ ότι δεν γνωρίζω. Μπορεί να μην το γνωρίζω αλλά αυτά που έχω ακούσει τις τελευταίες δύο μέρες με έχουν κάνει να προβληματιστώ πολύ και θα ήθελα, αν έχετε εμπειρίες, να τις μοιραστείτε μαζί μας.

Μέσα σε διάστημα δύο ημερών είχα δύο πολύ καλές μου φίλες να μου περιγράφουν τις καταστάσεις που περνάνε μέσα σε φροντιστήρια. Είναι η αλήθεια ότι δεν έχω δουλέψει ποτέ μέσα σε φροντιστήριο και δεν έχω πάει καν στα σχολικά μου χρόνια, ούτε για το σχολείο ούτε για ξένες γλώσσες. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι περίμενα να είναι κάτεργο.

Παλιότερα ξέρω ότι τα φροντιστήρια ήταν ο παράδεισος των εκπαιδευτικών. Όσοι δεν μπορούσαν να μπουν στη δημόσια εκπαίδευση, ήταν κάτι παραπάνω από χαρούμενοι να δουλέψουν στην ιδιωτική εκπαίδευση γιατί τα χρήματα ήταν ιδιαιτέρως καλά καθώς και οι γονείς είχαν πιο εύκολα να δώσουν για τα παιδιά τους. Πότε ακριβώς στράβωσε η κατάσταση δεν καταλαβαίνω, υποθέτω όμως ότι η κρίση έπαιξε το ρόλο της. Πού στράβωσε; Παντού από ότι μου λένε. Στα χρήματα, στη συμπεριφορά των ανθρώπων που έχουν τα φροντιστήρια, στη συμπεριφορά των γονιών και τέλος και στην συμπεριφορά των παιδιών. Πρακτικά, στράβωσε όπου μπορούσε να στραβώσει.

Μου μετέφεραν κάτι εξωφρενικές τιμές, του στυλ 2 και 3 ευρώ την ώρα, για τάξεις λυκείου. Για ανθρώπους, που εκτός του ότι έχουν τελειώσει πανεπιστήμια και μπορεί να είναι και χρόνια στην εκπαίδευση, περνούν και πολύ χρόνο και σπαταλούν πολλές δυνάμεις για να ετοιμάσουν ό,τι χρειάζεται για τους μαθητές τους. Και μιλάμε για μεγάλες τάξεις, όχι γυμνάσιο. Επίσης, οι συμπεριφορές των εργοδοτών πάνε από το κακό στο χειρότερο. Καμία οργάνωση, καμία συζήτηση για την πληρωμή τους, θεωρούν ότι τους κάνουν χάρη που τους έχουν στην δουλειά τους. Και αυτό δεν γίνεται μόνο στα οργανωμένα φροντιστήρια. Είναι ακόμα χειρότερο στην νέα μόδα που λέγεται «ομάδα ιδιαιτέρων».

Αυτή η απαξίωση για τους καθηγητές μεταφέρεται και στις οικογένειες των παιδιών. Οι γονείς απαιτούν τρελά πράγματα από τους καθηγητές χωρίς καν να μπορέσουν να ξεκαθαρίσουν τι θέλουν τα παιδιά τους ή τι μπορούν να κάνουν. Θεωρούν, ότι αφού πληρώνουν μπορούν να έχουν τον ουρανό με τα άστρα. Αυτή η νοοτροπία περνάει και στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα τον τρόπο σκέψης «αφού σε πληρώνω, θα μου κάνεις τρεις κωλοτούμπες και ένα κατακόρυφο».

Σε γενικές γραμμές θα μου πείτε ότι αυτό συμβαίνει σε όλον τον ιδιωτικό τομέα. Δεν ζούμε στον μικρό παράδεισο όπου όλα είναι ροζ και σε συννεφάκια. Οκ, το καταλαβαίνω αυτό. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για εκπαιδευτικούς και παιδιά. Οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, αποτελούν παράδειγμα για τους μαθητές τους (ή έτσι θα έπρεπε δηλαδή). Εκτός από παράδειγμα, τους επηρεάζουν. Επηρεάζουν το μέλλον τους, τις επιλογές τους. Δεν είναι τίποτα απλό στη σχέση καθηγητή-μαθητή. Όταν λοιπόν, ένας καθηγητής είναι συνέχεια στην πίεση, είναι άρρωστος από το άγχος, έχει νεύρα και δεν μπορεί να διδάξει με τον τρόπο που πρέπει, τι παράδειγμα θα δώσει στα παιδιά; Τα νεύρα θα είναι σπασμένα, το κλίμα θα είναι ψυχρό και το μάθημα θα είναι απλά ξερό, μια υποχρέωση που θέλουν όλοι να τελειώνει. Καμία ψυχή δεν θα είναι μέσα σε αυτό το πράγμα.

Δεν ξέρω πόσοι έχετε ανάλογες εμπειρίες, είτε ως μαθητές, είτε ως καθηγητές. Θα ήθελα όμως να το γράψετε εδώ και να το συζητήσουμε. Μπορεί στην πλευρά των οικογενειών να μην μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα αλλά σίγουρα στην πλευρά των εργοδοτών μπορεί κάτι να γίνει.