Καθυστερημένη εφηβεία...

Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει άλλη μία αρρώστια που έχουν πολλοί γύρω μας. Λέγεται καθυστερημένη εφηβεία. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει και εσείς, αλλά εγώ το βλέπω πολύ συχνά τριγύρω μου.

Άνθρωποι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να έχουν περάσει σε έναν άλλο τρόπο ζωής και σκέψης, παραμένουν κολλημένοι σε πράγματα που θα έπρεπε να έχουν κάνει στο σχολείο ή να έχουν σταματήσει να τα κάνουν τότε. Για παράδειγμα, ο τρόπος που συμπεριφέρονται. Ο τρόπος που κάνουν σχέσεις. Ο τρόπος που διασκεδάζουν. Ο τρόπος που κάνουν φιλίες. Ο τρόπος που μιλάνε. Ο τρόπος που σχολιάζουν. Και αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που έχω προσέξει.

Παρατηρώντας τους ανθρώπους που το έχουν αυτό το σύνδρομο βλέπω δύο πράγματα: Ή έχουμε να κάνουμε με μια πολύ σοβαρή κατάσταση όπου τα άτομα αυτά έχουν απωθημένα που μπορεί και να μην τους κάνουν καθόλου καλό ή που αυτά τα άτομα είναι απλά μαλάκες και δεν μπορούν να πάρουν πάνω τους τις ευθύνες που τους αναλογούν και θέλουν να μείνουν πάντα παιδιά (με την κακή έννοια).

Η πρώτη περίπτωση θέλει ιδιαίτερη προσοχή νομίζω. Μπορεί να θέλει μέχρι και ψυχολόγο. Η λύση δεν είναι απλή, του στυλ κάνε ό,τι δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα. Γιατί τα πράγματα που έπρεπε να γίνουν στα 15 ή στα 20, έπρεπε να γίνουν τότε για κάποιο λόγο. Γιατί για παράδειγμα έχεις άλλες αντοχές τότε. Γιατί το κοινωνικό σου περιβάλλον στην χαρίζει γιατί είσαι μικρός και δεν έχεις εμπειρίες. Γιατί ας πούμε, πρέπει να πάρεις κάποια μαθήματα σε ηλικία που θα μπορέσεις να ανακάμψεις. Αν όλα αυτά τα κάνεις στα 30, και θα σε κράξουν και θα πληγωθείς και είναι και πολύ πιθανόν να μην μπορέσεις να ανακάμψεις και να πληγωθείς ακόμα χειρότερα. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε τέτοιους ανθρώπους στο περιβάλλον μας. Στενοχωριόμαστε, σε όποιους είμαστε κοντά προσπαθούμε να πούμε μια κουβέντα να βοηθήσουμε. Να τους ανοίξουμε τα μάτια ή να κάνουμε το μαξιλαράκι που θα απορροφήσει την πτώση τους πιο μαλακό. Αλλά δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Μερικοί άλλωστε δεν βλέπουν ποτέ ότι είναι «εκτός εποχής». Θεωρούν ότι απλά είναι….νέοι στην καρδιά.

Η δεύτερη περίπτωση είναι για μπάτσες. Άνθρωποι που δεν παίρνουν τίποτα στα σοβαρά, περνούν συνεχώς μια εφηβεία όπου θέλουν όλη την προσοχή πάνω τους, κάνουν αποσπασματικές κινήσεις και αν κάνουν καμιά βλακεία κάνουν τις κότες και τους κινέζους αυτοκράτορες ταυτόχρονα. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν ένα γερό μάθημα. Του συναντάς και αυτούς συχνά. Μπορεί να είναι ο τύπος που σε παράτησε για μηδαμινό λόγο. Μπορεί να είναι η φίλη που νομίζει ότι είναι στην τετάρτη δημοτικού και σε σχολιάζει πίσω από την πλάτη σου γιατί έχεις πάρει δύο κιλά ή γουστάρεις κάποιον και αυτός δεν σε γουστάρει ή γιατί απλά περνάς καλύτερα από εκείνη. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Η τακτική που ακολουθώ γι αυτούς είναι ότι τους αφήνω να φάνε τα μούτρα τους. Γιατί κάποια στιγμή αυτό γίνεται. Παύουν να είναι τυχεροί και να ξεφεύγουν και βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση από πολλούς άλλους. Εκεί είναι δική τους επιλογή αν θα ξυπνήσουν και θα ισιώσουν ή αν θα συνεχίσουν να είναι στον κόσμο τους με αποτέλεσμα να μείνουν μόνοι τους στο τέλος. Γιατί αυτό θα γίνει. Θα κουραστούν οι φίλοι και η οικογένεια να κάνουν τις νταντάδες. Θα έρθει η μέρα που δεν θα έχουν κανέναν. Όλοι οι άλλοι θα έχουν μεγαλώσει και θα έχουν περάσει σε άλλη φάση.

Είναι λογικό να θέλουμε να είμαστε ανέμελοι και άνετοι. Όλοι το αποζητάμε αυτό. Αλλά δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος των άλλων. Ειδικά η δεύτερη περίπτωση είναι σαν να τρέφεται από αυτό.

Ξυπνάτε και ζήστε σύμφωνα με την ηλικία σας. Αν κάτι σας ξέφυγε, αναπληρώστε το χωρίς να αφήσετε πτώματα και ραγισμένες καρδιές στο διάβα σας. Και σκεφτείτε δυο και τρεις φορές πριν προδώσετε τους φίλους σας γιατί όπως έχω πει πολλές φορές, ο τροχός γυρίζει και η ιστορία το έχει αποδείξει.