10 Χρόνια Χοροστάσι....

[Θα μου επιτρέψετε αυτό το άρθρο να το αφιερώσω στο Χοροστάσι μας. Θα κάνετε λίγη υπομονή να μιλήσω πάλι για οικογένειες, παραδοσιακά κλπ και σας υπόσχομαι ότι από την άλλη βδομάδα θα γράφω άσχετα θέματα!!!]

Δεν ξέρω αν έχει πάρει το μάτι σας πουθενά ότι την άλλη βδομάδα είναι η παράστασή μας. Φέτος είναι επετειακή, 10 χρόνια… 10 χρόνια που μας γέμισαν όχι μόνο χορευτικά αλλά και συναισθηματικά.

Πολλές φορές συνηθίζω να υπογράφω τα μέιλς που στέλνω από το Χοροστάσι ή τα ποστς που κάνω με την φράση «η οικογένεια του Χοροστασίου». Το γράφω γιατί το αισθάνομαι. Είμαστε μια οικογένεια. Με τα πάνω της και τα κάτω της, με τα όμορφα και τα άσχημά της, με τα γλέντια της και τους τσακωμούς της. Δεν έχει σημασία. Είμαστε αγαπημένοι, περνάμε καταπληκτικά και είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Δεν στηρίζουμε μόνο ψυχολογικά αλλά στηρίζουμε και πρακτικά. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δώσει, για παράδειγμα, φιάλες αίματος από την αιμοδοσία για να βοηθήσουμε κάποιον από τον Χοροστάσι ή κάποιον δικό του άνθρωπο. Με την καρδιά μας το κάνουμε, όχι από υποχρέωση. Αυτό είναι το καλύτερο. Ότι δεν το κάνουμε από υποχρέωση. Το θέλουμε και το κάνουμε, γι αυτό και η αξία της πράξης πολλαπλασιάζεται.

Μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να υποθέσει ότι ένας παραδοσιακός σύλλογος δεν είναι τίποτα παραπάνω από 2 ώρες χορού την εβδομάδα και άντε και καμιά εκδήλωση. Στο Χοροστάσι δεν είμαστε έτσι. Κάνουμε δουλειά επαγγελματιών αν και είμαστε ερασιτέχνες. Είμαστε ώρες ολόκληρες και χορεύουμε, κάνουμε πρόβες, τραγουδάμε χωρίς να έχουμε κανένα κέρδος πέρα από την χαρά του να μαθαίνουμε πράγματα για την παράδοσή μας και να είμαστε όλοι μαζί.

Μέσα στην ομάδα βλέπεις όλους τους τύπους και αυτό έχει την αξία του. Μας ενώνει αυτό που αγαπάμε και έτσι ξεπερνάμε όλες τις διαφορές μας. Αφήνουμε τις δουλειές μας και τρέχουμε να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί. Πολλές φορές οι φίλοι μας και οι οικογένειές μας δεν καταλαβαίνουν αλλά δεν έχει σημασία, εμείς είμαστε αφοσιωμένοι. Κάποια στιγμή καταλαβαίνουν, βλέπουν τι κάνουμε και πόσο όμορφα περνάμε. Αν δεν το καταλαβαίνουν απλά μας χάνουν. Και χάνουν αυτοί, όχι εμείς.

Δεν θέλω να κάνω διαφήμιση, άλλωστε τα παραδοσιακά δεν σηκώνουν παραδοσιακό marketing (ακούς Γκριτζάλα;;; ), είναι μια κατηγορία από μόνα τους. Αυτό που θέλω να μεταφέρω είναι το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν τέτοιες «οικογένειες» στην σημερινή κοινωνία. «Οικογένειες» που μας κρατάνε ενωμένους, μας στηρίζουν, μας σπρώχνουν να γίνουμε καλύτεροι χωρίς να είναι καν αίμα μας. «Οικογένειες» που μας θυμίζουν αξίες που είχαμε προ πολλού ξεχάσει. «Οικογένειες» με αγκαλιά που τους χωράει όλους, που δεν κάνουν διακρίσεις. Ομάδες σαν το Χοροστάσι υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Ψάξτε να τις βρείτε…αξίζουν.

Όλα αυτά τα χρωστάμε στην κεφαλή του Χοροστασίου, τον Δάσκαλό μας. Δεν είναι ανάγκη να πούμε ονόματα, ξέρουμε και εμείς και όποιος άλλος ενδιαφέρεται. Άλλωστε είμαι σίγουρη ότι θα ντραπεί αν το γράψω… Σε ευχαριστούμε Δάσκαλε που μας δείχνεις ότι δεν έχουν χαθεί όλα τα καλά σε αυτήν την κοινωνία. Σε ευχαριστούμε που μας κρατάς ενωμένους. Σε ευχαριστούμε για όλα. Μακάρι να είσαι γερός και να γιορτάσουμε και τα 20 και τα 30 χρόνια Χοροστάσι και μαζί μας να χορεύουν και τα παιδιά σου και τα παιδιά μας….

ΥΓ: Σας περιμένουμε όλους 7 και 8 Ιουνίου, στη Δόρα Στράτου. Δείτε λεπτομέρειες στο event στο facebook.