Απόψεις; Πόσο ανοιχτά μυαλά είμαστε;

Φέτος δεν είδα καθόλου Eurovision και δεν ήθελα και να ασχοληθώ και πολύ. Αλλά και που το ήθελα δεν το κατάφερα καθώς όλοι σχολίαζαν την –πλέον- νικήτρια (κάποιοι τον αναφέρουν και σαν νικητή, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό), ο κάθε ένας με διαφορετικό τρόπο. Πρώτη φορά είδα κάποιον άνθρωπο να συγκεντρώνει τόσο διαφορετικές κριτικές και με έβαλε σε σκέψεις. Αν ήθελε να τραβήξει την προσοχή, το κατάφερε. Αυτό ήθελε όμως; Να προκαλέσει; Να περάσει κάποιο μήνυμα; Και γιατί να περάσει αυτό το μήνυμα προκαλώντας;

Είδα αναρτήσεις που έλεγαν ότι επιτέλους οι Ευρωπαίοι έδειξαν πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι και πλέον δεν κατακρίνουν το διαφορετικό. Είδα όμως και αναρτήσεις που μιλούσαν για σιχάματα και άλλα ανάλογα. Τα δύο άκρα δηλαδή. Προσωπικά δεν διάβασα καμία κριτική που είναι μετριοπαθής, να προσπαθεί να δει και κάποια πράγματα πέρα από τα προφανή. Ίσως αυτοί του….μεσαίου χώρου απλά να αδιαφόρησαν. Δεν ξέρω, το αποτέλεσμα μετράει και αυτό είναι ότι δεν ακούστηκαν.

Με την ιδέα όλου αυτού εγώ δεν είχα θέμα. Με την ουσία του δηλαδή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μου αρέσει και η εικόνα που παρουσιάστηκε. Γνωρίζω και μπορώ να φανταστώ την δυσκολία και την δυστυχία που νοιώθουν κάποιοι άνθρωποι όταν έχουν γεννηθεί στο αντίθετο φύλο από αυτό που τους λέει η ψυχή τους. Αλλά γιατί πρέπει ένα τόσο σοβαρό θέμα να παρουσιάζεται με αυτήν την εμφάνιση; Αυτό δεν μου άρεσε εμένα προσωπικά αλλά μπορώ να καταλάβω αυτούς που δεν είχαν θέμα και ίσως και το χειροκρότησαν.

Τέτοια λεπτά θέματα μας ωθούν σε δηλώσεις απόλυτες και των άκρων. Από τη μία έχουμε την πλήρη απελευθέρωση, να μην μας νοιάζει τίποτα, το πώς το λέμε, το πώς το δείχνουμε. Δεν μας νοιάζει, προκαλούμε γιατί το θέλουμε ή γιατί δεν το καταλαβαίνουμε καν ότι το κάνουμε. Από την άλλη έχουμε τον σκοταδισμό. Τίποτα διαφορετικό. Όλα ίδια, δεν προχωράει τίποτα μπροστά, δεν αντιλαμβανόμαστε την διαφορετικότητα και φυσικά δεν την αποδεχόμαστε. Φυσικά, όπως σε όλα τα πράγματα δεν είναι όλα μαύρα και άσπρα. Υπάρχουν και οι διάφορες αποχρώσεις του γκρι ενδιάμεσα. Ναι, είναι δικαίωμα του καθενός να δείχνει αυτό που αισθάνεται όπως και αν θέλει. Αλλά είναι δικαίωμα επίσης του καθενός να μην του αρέσει αυτό που βλέπει και να το λέει. Και οι δύο πλευρές θα πρέπει να σκέφτονται την απέναντι όταν αποφασίσουν να εκφραστούν αν δεν θέλουν να πάνε σε πόλεμο για θέματα που μπορούν να λυθούν και πολύ πιο απλά.

Δεν νομίζω ότι είμαστε τόσο ανοιχτά μυαλά όσο θέλουμε να δείχνουμε. Και αυτό είναι το χειρότερο. Καλύτερα να είσαι λίγο πιο κλειστό μυαλό αλλά να δείχνεις αυτό ακριβώς, παρά να είσαι κλειστό και να δείχνεις ανοιχτό. Δεν είναι τρέντι να δείχνεις ότι είσαι ανοιχτό μυαλό αν δεν το πιστεύεις. Ο κάθε ένας από εμάς έχει και τα προσωπικά του όρια. Ξέρει μέχρι που αντέχει και μέχρι πού επιτρέπει να τον προσβάλλουν.

Αν το καλοσκεφτούμε, τα ανοιχτά μυαλά είναι το ίδιο κλειστά με αυτά που τους κατακρίνουν. Γιατί, αν κάποιος με ανοιχτό μυαλό, που είναι υπέρ του χυμαδιού, ακούσει κάποιον με διαφορετική άποψη, θα τον κατακρίνει και θα προσπαθήσει να του φορέσει καπέλο την δική του άποψη που θεωρεί σωστή. Άρα θα κάνει ό,τι κάνει και το κλειστό μυαλό, απλά το κάνει με την ταμπέλα του ανοιχτού μυαλού και του προοδευτικού. Σε γενικές γραμμές καλύτερα να μιλάνε οι πράξεις μας και ο τρόπος ζωής μας παρά τα λόγια και τα γραπτά μας. Δεν μπορούμε όλοι να πιστεύουμε το ίδιο στην τελική. Οι διαφορετικές απόψεις μπορούν να οδηγήσουν σε δημιουργικούς διαλόγους.