Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2014: Το μεγάλο στοίχημα.

Οι εκλογές που θα πραγματοποιηθούν την ερχόμενη άνοιξη θα αποτελέσουν -εκτός από το ουσιαστικότερο πολιτικό βαρόμετρο των βουλευτικών εκλογών- και το μεγάλο στοίχημα των υποψηφίων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Θα κληθούν τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με την προεκλογική τους εκστρατεία να αποδείξουν εάν μπορούν να ανταποκριθούν στις μεγάλες απαιτήσεις της παρούσας κοινωνικοπολιτικής συνθήκης και -συνακόλουθα- αν υπάρχει χώρος για την πολιτική τους επιβίωση.

Της Μαριλένας Φλέσσα*

Στους χαλεπούς αυτούς καιρούς για την πολιτική ζωή της χώρας, από τη μία πλευρά διαπιστώνεται η πλήρης απαξίωση του πολιτικού προσωπικού συλλήβδην και από την άλλη το διοικητικό πρόταγμα συναρθρώνεται αναπόφευκτα με το πολιτικό.

Προσπαθώντας να ανταποκριθούν στα νέα αυτά δεδομένα πολιτικές και μη προσωπικότητες, παρατηρείται η εμφάνιση νέων πολιτικών συνασπισμών όπως η Ελιά -η οποία ευαγγελίζεται την συσπείρωση και τον επαναπροσδιορισμό της κεντροαριστεράς, αποτελούμενη βέβαια αποκλειστικά σχεδόν από παλαιοκομματικό προσωπικό- ή το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, στο οποίο η ειδοποιός διαφορά του από ‘τους υπόλοιπους’ συνοψίστηκε μονάχα στη στελέχωσή του από μη επαγγελματίες πολιτικούς.

Σε αυτοδιοικητικό επίπεδο αυτό αναπαριστάται πιο ανάγλυφα: Στα πρότυπα των πολυδιαφημισμένων δημάρχων Καμίνη- Μπουτάρη, παρατηρείται η ολοένα αυξανόμενη τάση για επιλογές προσώπων ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής και αποσύνδεση των υποψηφίων προσώπων από την κρατούσα πολιτική-κομματική σκηνή. Η υπερκομματικότητα ως φετίχ, συνοδευομένη από κεντρώο και μετριοπαθή πολιτικό λόγο, εξαίρεται ως “η απόλυτη ρήξη” με το κομματοκρατούμενο βρώμικο παρελθόν. Κατ’ουσίαν πρόκειται για τον πιο βολικό απόλιτικ τακτικισμό που επιτρέπει σε υποψηφίους και κόμματα να αίρονται υποτίθεται υπέρ του κομματικού σκηνικού αλλά στην ουσία να δρουν εντός του πεδίου ανάπτυξης και συνέχισής του.

Φευ, οι καιροί απαιτούν σαφείς και ριζοσπαστικές πολιτικο-ιδεολογικές θέσεις, για σειρά ζητημάτων που άπτονται καίριων και χρόνιων παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας. Ο τρόπος αναδιανομής του πλούτου, το μεταναστευτικό, η ενσωμάτωση ή μη των μειονοτήτων, ο τρόπος δράσης της Αστυνομίας, η αντιμετώπιση της νεοναζιστικής απειλής αποτελούν ζητήματα στα οποία οφείλει κάθε κόμμα και κάθε υποψήφιος ,ανεξάρτητος ή μη, να λάβει σαφή πολιτική και ιδεολογική θέση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Δήμος Αθηναίων, στον οποίο αντανακλάται ανάγλυφα η κοινωνική κατάσταση όλης της μνημονιακής Ελλάδας,και ο οποίος πόρρω απέχει από μητροπολιτικό δήμο κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ο κος Καμίνης φέρελπις ακομματική προσωπικότητα με ευρεία στήριξη, κατάφερε σε μία τετραετία να κάνει όσα ένας δηλωμένα συντηρητικός δήμαρχος δεν θα κατάφερνε ίσως να κάνει σε χρόνια.

Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές, το σερί των κλισέ στον πολιτικό λόγο θα μας κατακλύσει και πάλι. Αυτό που καλό θα ήταν να λάβουν υπόψιν οι πολιτευόμενοι είναι πως οι αοριστολογίες και τα ευχολόγια δεν πείθουν πια τον πολίτη που παρακολούθησε σύσσωμη την πολιτική σκηνή της χώρας να σωριάζεται μπροστά του μέσα σε λίγα χρόνια. Τα ανανεωτικά, αξιοκρατικά ψηφοδέλτια ως καθολικό δημοκρατικό αίτημα αποτελούν το ζητούμενο, ενώ η απεμπόληση του κομματικού στίγματος είναι θεμιτή εκεί που συνδυάζεται με ουσιαστικές και καινοτόμες προτάσεις και ψύχραιμες, ρεαλιστικές προσεγγίσεις.

*Η Μαριλένα Φλέσσα είναι Διεθνολόγος – Νομικός Περιβάλλοντος