Η δικιά μου εμπειρία από το Βρετανικό Μουσείο

Απορώ πραγματικά με αυτό το μπαμ που έχει γίνει τις τελευταίες μέρες γύρω από τα Ελγίνεια. Οκ, είναι λίγο «γαμώ» να βγαίνουν και να υποστηρίζουν όλοι ότι πρέπει να επιστραφούν αλλά ειλικρινά, θεωρεί κανένας ότι οι Άγγλοι θα τα επιστρέψουν; Σιχαίνομαι που το λέω, αλλά προσωπικά δεν το πιστεύω. Θα ήθελα πάρα πολύ να βγω ψεύτρα, το εύχομαι πραγματικά, αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει αυτό ποτέ.

Με στενοχωρεί που το λέω αυτό, γιατί έχοντας πάει και στα δύο μουσεία (το Βρετανικό και το μουσείο της Ακρόπολης) και έχοντας περπατήσει πολλές φορές στους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας, έχω νοιώσει την αδικία, το σφίξιμο στο στομάχι ότι κάτι λείπει. Μπορεί έτσι να μας μεγάλωσαν. Αυτό να μας το φύτεψαν μέσα στο μυαλό και να νομίζουμε ότι έτσι νοιώθουμε. Όπως και να έχει όμως, εγώ το ένοιωσα και εξακολουθώ να το νοιώθω κάθε φορά.

Έχω πάει στο Βρετανικό Μουσείο πάνω από 10 φορές. Την πρώτη φορά πήγα σαν απλή τουρίστρια, τις υπόλοιπες φορές πήγαινα για περπάτημα, όπως και σε τόσα άλλα μουσεία του Λονδίνου. Ήμουν τυχερή καθώς το πανεπιστήμιό μου ήταν κοντά και μπορούσα σε 10 λεπτά με τα πόδια να είμαι εκεί. Αν και προτιμούσα να πηγαίνω σε πιο μοντέρνα μουσεία, πάντα έβρισκα τα πόδια μου να με οδηγούν σε αυτό.

Την πρώτη φορά που πήγα στεκόμουν σαν χαζή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι εκνευρίστηκα τόσο πολύ που τα ακουμπούσαν και έβγαζαν φωτογραφίες με φλας και ιστορίες που έφυγα σχεδόν τρέχοντας. Τη δεύτερη φορά έκατσα σε ένα από τα παγκάκια και απλά τα κοιτούσα. Τα κοιτούσα και παρατηρούσα τις αντιδράσεις του κόσμου που τα έβλεπε. Καταλάβαινες αμέσως ποιοι ήταν Έλληνες. Το καταλάβαινες γιατί δεν χαμογελούσαν. Απλά τα κοιτούσαν και κοιτούσαν τριγύρω καχύποπτα. Με την κολλητή μου είδαμε ότι στην είσοδο είχε ένα φυλλάδιο-τόσο περιποιημένο όσο και το χαρτί που βάζουμε μέσα τα ψάρια- όπου εξηγούσαν και καλά γιατί είναι καλύτερα να μείνουν εκεί που είναι και να μην γυρίσουν στην Ελλάδα. Μας ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και τα πήραμε όλα και φύγαμε. Τα χώσαμε στην τσάντα και φύγαμε, δεν αφήσαμε κανένα. Όταν επιστρέψαμε, τα είχαν ανανεώσει. Προφανώς το είχαν δει πολλές φορές το έργο, είμαι σίγουρη ότι και άλλοι το είχαν σκεφτεί πριν από εμάς. Περπατώντας και στους υπόλοιπους χώρους, εύκολα διαπιστώσαμε ότι όλο το μουσείο είναι γεμάτο από ξένα εκθέματα. Εκεί λοιπόν καταλαβαίνεις γιατί δεν θα μας τα δώσουν ποτέ πίσω. Γιατί αν γίνει η αρχή, θα τα ζητήσουν όλα πίσω και τότε το περίφημο Βρετανικό Μουσείο θα μείνει μισό, στην καλύτερη, για να μην πω ότι θα αδειάσει.

Όταν μπήκα πρώτη φορά στο μουσείο της Ακρόπολης, ειδικά στον πάνω όροφο, ένοιωσα τον κόμπο στο στομάχι. Σκέφτηκα ότι το είχαν φτιάξει έτσι ώστε ακριβώς να υπογραμμίζει αυτήν την έλλειψη, να την τονίζει τόσο πολύ που να γίνεται αφόρητη-για έναν Έλληνα τουλάχιστον.

Λέω και ξαναλέω Έλληνες και Έλληνες. Σίγουρα όλοι οι Έλληνες δεν σκέφτονται το ίδιο. Θα υπάρχουν κάποιοι που δεν πολυνοιάζονται. Όπως θα υπάρχουν και ξένοι που νοιάζονται πολύ περισσότερο από εμάς. Αλλά οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από κανέναν «απλό» άνθρωπο. Όσες δημοσκοπήσεις και αν γίνουν, όσα ψηφίσματα, όσες εκδηλώσεις, όσα καινούρια μουσεία και αν κατασκευαστούν, τίποτα δεν θα είναι αρκετό. Στο μόνο που βοηθούν όλα αυτά είναι να μην ξεχνιέται το θέμα. Και να πορωνόμαστε.

Διαβάζοντας τα σχόλια κάτω από την τελευταία δημοσκόπηση χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλη μου την υπομονή για να μην μπω και εγώ να σχολιάσω με καθόλου κολακευτικά λόγια. Βαράνε όπου βρουν, λέγοντας πράγματα που δεν ισχύουν απλά και μόνο για να μας μειώσουν. Ποιοι; Οι Άγγλοι…Ας κοιτάξουν την καμπούρα τους πρώτα……