Ξηρός Vs Ξηρός

Σάββας Ξηρός και Κουφοντίνας την πέφτουν στον Χριστόδουλο Ξηρό

Με παρεμβάσεις σε ΜΜΕ ο Σάββας Ξηρός και ο Δημήτρης Κουφοντίνας διαχωρίζουν τη θέση τους από τη στάση του φυγά Χριστόδουλου Ξηρού. Κι οι δύο, ο πρώτος από τον ρ/σ Alpha και ο δεύτερος από την Εφημερίδα των Συντακτών (Εφ Συν) τονίζουν ότι ιστορικός κύκλος της οργάνωσης έχει κλείσει το 2002 και κανείς δεν μπορεί πλέον να τον ξανανοίξει, ιδίως όπως υπογραμμίζει ο καταδικασθείς ως υπαρχηγός της 17Ν Δ. Κουφοντίνας ένα μέλος, όπως ο Χρ. Ξηρός, που φόρτωσε με κατηγορίες τους συνκατηγορουμένους συντρόφους του αλλά και σιώπησε στο ζήτημα ευθείας ανάληψης της πολιτικής ευθύνης των εγκληματικών πολιτικών πράξεων της οργάνωσης, καταλήγοντας ότι προσπάθεια επανάληψης της δράσης της οργάνωσης σε μια εποχή που η ένοπλη αντεξουσιαστική δράση έχει αποκτήσει μητροπολιτικό χαρακτήρα θα καταλήξει, κατά την εκτίμησή του, σε φάρσα.

Υπενθυμίζεται ότι η σφραγίδα, βασικά όπλα και εργαλεία όσο και εμβλήματα της οργάνωσης δεν έχουν μέχρι σήμερα βρεθεί. Κάτι που αποκτά νέα αξία μετά τις διακηρυκτικής δηλώσεις Χρ. Ξηρού για συνέχιση της ένοπλης πάλης από τον ίδιο, με χρήση της φράσης «πήρα την απόφαση να βροντήξω ξανά το αντάρτικο τουφέκι», αλλά και την υπογραφή των κειμένων του υπό την ιδιότητα του ελεύθερου μέλους της 17Ν, παρά τη διαφωνία του αδελφού του Σάββα όσο και του επίσης συντρόφου του Δ. Κουφοντίνα, αλλά και του καταδικασθέντα ως αρχηγού της ένοπλης οργάνωσης Αλέξανδρου Γιωτόπουλου που του αποδίδει συμμετοχή σε πρακτορικό-κυβερνητικό παιχνίδι, για τις τελευταίες επιλογές του.

Η επιστολή Κουφοντίνα:

«Όπως έχω πει ξανά, ο ιστορικός κύκλος της 17Ν έχει κλείσει. Το έχω δηλώσει από το 2002, όταν υπεράσπιζα την τιμή της οργάνωσης και τις επαναστατικές αξίες που ευτελίζονταν από τις ομολογίες και τραυματίζονταν από το κενό της σιωπής. Η 17Ν έκλεισε τον κύκλο της τότε. Τα τελευταία χρόνια, όμως, στη χώρα μας, στα πλαίσια του πολύμορφου κινήματος αντίστασης, αναπτύσσεται ένα άλλο αντάρτικο. Νέου τύπου, πιο μητροπολιτικό, με χαρακτηριστικά διαφορετικά από το δικό μας. Το οποίο αναπόφευκτα θα πρέπει να λάβει υπόψη τη δική μας εμπειρία, όπως δοκιμάστηκε στην ιστορική της διαδρομή.

Η κάθε προσωπική επιλογή ένταξης σε αυτό το νέο αντάρτικο κρίνεται και θα κριθεί από αυτή που ήταν πάντα ο πραγματικός αποδέκτης του λόγου μας, από την αγωνιζόμενη κοινωνία. Και το κίνημα, στην ώρα του, θα αξιολογήσει τις διαφορετικές εκφάνσεις του και θα μετρήσει τις δυναμικές, τις προεκτάσεις και τις επιπτώσεις.

Εγώ, όμως, σήμερα, από τη δική μου μεριά, οφείλω να προειδοποιήσω προς κάθε κατεύθυνση και προς οποιονδήποτε επίδοξο διεκδικητή, ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί και να καπηλεύεται το όνομα και την ιστορία της 17Ν, πολύ περισσότερο συνεχιστής της. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να ξανακουστεί βάσιμα η γνωστή ρήση του Μαρξ για την φάρσα της ιστορίας!».

Η παρέμβαση Σ. Ξηρού:

«Τέλειωσε αυτό το παραμύθι, σκόρπισε, δεν υπάρχει αυτή η ομάδα που είχε μια συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση. Η οργάνωση αυτοκτόνησε μετά τις συλλήψεις… Είναι ένα ζήτημα που με έχει πικράνει, δεν μπορώ να πω τους λόγους ούτε να κρίνω… Η κατάσταση της υγείας μου δεν είναι συμβατή με την κράτηση, δεν υπάρχουν συνθήκες αντίστοιχες για τα προβλήματα μου. Τα τελευταία χρόνια είμαι σε θάλαμο απομόνωσης γιατί όταν πάω σε πτέρυγα κινδυνεύω λόγω των αναπηριών μου. Δεν μπορώ να είμαι σε χώρο όπου δεν μπορώ να καταλάβω τους άλλους και με τι πρόθεση έρχονται προς εμένα. Έχω πρόβλημα με την όραση και την ακοή. Έχω να βγω στο προαύλιο απ το 2005. Έχω τη φοβία και προτιμώ να είμαι μέσα. Από το 2009 έχουν αρχίσει και πρήζονται τα πόδια μου χωρίς να χουμε βρει την αιτιολογία. Αυτό με περιορίζει στην κίνηση. Έχω κάποιο αναπνευστικό πρόβλημα όπου κατά καιρούς πνίγομαι και αναγκάζομαι να κοιμάμαι καθιστός. Αυτά τα προβλήματα επρόκειτο να αντιμετωπιστούν στη Λάρισα που πήγα και η νοσηλεία μου διεκόπη βίαια. Έπρεπε να έχουν γίνει κάποια χειρουργεία αλλά δεν ξεκίνησαν γιατί υπήρχε πίεση χρόνου και δεν με κράτησαν άλλο. Μου είπαν οι γιατροί ότι δεν εξαρτάται πλέον από αυτούς. Εκείνοι ήθελαν να ολοκληρώσουν τη νοσηλεία. Μου έδωσαν εξιτήριο μέρα Σάββατο για να με στείλουν πίσω με τη διερεύνηση των προβλημάτων μου σε αρχικό στάδιο. Δεν υπήρχε κίνδυνος. Θα μπορούσαν να υπάρχουν 2 άτομα να μην πέσω από σκάλα. Ποιος μπορεί να κινδυνεύσει από μένα; Συκοφαντούμαι. Με εντάσσουν σε μια κατάσταση στην οποία δεν ανήκω.

Με ονομάζουν τρομοκράτη, έχω καταδικαστεί και είμαι κρατούμενος ανάπηρος, δεν έχω ούτε γιάφκες ούτε όπλα. Όταν πήγα στο δικαστήριο καταδικάστηκα, είμαι κρατούμενος εδώ, η παρανομία δεν είναι ιδιότητα ενός ανθρώπου. Όλες μου οι άμυνες βασίζονται απόλυτα σε νόμο, ούτε σε εκβιασμούς ούτε σε οποιαδήποτε πράξη βίας. Όταν με πιάσανε όλοι λέγανε ότι είχα ένα 5% για να επιβιώσω. Δεν με έστειλαν στο ΚΑΤ που ήταν το αρμοδιότερο. Τις 2 πρώτες μέρες μου βάζανε κάποια πράγματα από τα οποία έβλεπα παραισθήσεις. Μου αφαίρεσαν τον αναπνευστήρα. Μου κάνανε τις ανακρίσεις πάντα μεσάνυχτα. Ήταν ο εισαγγελέας Διώτης και ο αρχηγός της αντιτρομοκρατικής ο Σύρος. Όταν συνήλθα από το κόμμα είχα δεμένα χέρια πόδια, μου είχαν αφαιρέσει όλα τα ρούχα και με είχαν έτσι εκτεθειμένο. Τις πρώτες 4 μέρες με άφηναν άυπνο κάθε βράδυ με ανακρίσεις. Μισή ώρα ανάκριση, δυο ώρες απομόνωση. Ο Διώτης το έχει μαρτυρήσει ότι έχει κρατήσει κάποια σημειώματα κωδικοποιημένα τα οποία μόνο εκείνος γνωρίζει. Αυτά τα σημειώματα σημαίνουν αποσπασματικές πληροφορίες, δηλαδή προϊόντα βασανιστηρίων καθαρά. Έπρεπε πρώτα να γίνω καλά και μετά να εφαρμόσουν τον νόμο, δεν ήταν κάτι που έπρεπε να κάνουν εκείνη τη στιγμή. Αν η οργάνωση είχε σκοπό τους φόνους τότε είχε αποτύχει οικτρά. Αυτό γίνεται μετά από εσωτερική σύγκρουση. Δεν ήταν ο σκοπός οι φόνοι, δεν είναι ιδιότητα ούτε διαλέγει κάποιος αυτό με καθαρή σκέψη. Έκανα αυτή την επιλογή για κάποιους λόγους που δεν είναι της ώρας αλλά γι’ αυτά όλα υπάρχει ο νόμος κ οι ποινές.

Εγώ δεν είπα ότι είμαι αθώος,τους ζήτησα να πετάξουν τα προϊόντα βασανιστηρίων και θα τους έλεγα τι έχω κάνει. Προτίμησαν να μην το κάνουν και να μας δικάσουν σ’ ένα δικαστήριο χωρίς ενόρκους, από ένα νόμο του 2001. Αν καταδικαζόμασταν με τον κανονικό νόμο με ενόρκους δεν θα είχαν διαφορές οι ποινές.

Ο Χριστόδουλος διατρέχει έναν θανάσιμο κίνδυνο, δεν μπορώ να πω τίποτα, δεν είναι σωστό να πω κάτι, είναι ένα ζήτημα που με έχει πικράνει…”δεν μπορώ να πω τους λόγους ούτε να κρίνω κάτι. Η οργάνωση δεν υπάρχει, υπάρχει το δεξί μου χέρι που δεν έχει συλληφθεί γιατί το ακρωτηρίασαν και το πέταξαν…Τέλειωσε αυτό το παραμύθι, σκόρπισε, δεν υπάρχει αυτή η ομάδα που είχε μια συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση. Τότε δεν ήταν οργάνωση λαϊκών τιμωρών που προσπαθούσε να αντικαταστήσει τη δικαιοσύνη, ήταν μια ένοπλη προπαγάνδα.

Είμαι κρατούμενος, προσπαθώ να αντεπεξέλθω στο ρόλο αυτό, δεν είμαι ούτε πολιτικό πρόσωπο, ούτε δημόσιο,τίποτα. Ο καθένας έχει διαλέξει τον δρόμο του. Στο δικαστήριο φάνηκε μια διαλυμένη ομάδα, ο καθένας πήρε μια απόφαση. Εγώ παρότι δεν ήμουν απ τα αρχαιότερα στελέχη αναγκάστηκα να σηκώσω περισσότερο βάρος απ’ ότι μου αναλογούσε. Δεν ήθελα να συκοφαντούνται οι προθέσεις μου, ο λόγος για τον οποίο συμμετείχα σε μια τέτοια οργάνωση… Δεν θέλω να ζω στο παρελθόν, δεν το πετάω, δεν θέλω να καθορίσει το μέλλον μου και την υπόλοιπη ζωή μου. Κανένας σκοπός δεν μπορεί να αγιάσει βάρβαρα μέσα γι αυτό είχα στείλει επιστολή χωρίς να υπάρχει ούτε ένα “αλλά”.

Ας ακούσει την συνείδηση του ο Χριστόδουλος,δε μπορώ να του πω εγώ τίποτα, μακάρι να συνέλθει και να κάνει το σωστό. Ποιος δεν επηρεάζεται από το περιβάλλον του; Αν ήταν 12 χρόνια μέσα και κάνει αυτά ας το δει το σωφρονιστικό σύστημα. Ο Χριστόδουλος ζήτησε την άδεια για να πάει στην αγροτική φυλακή του λέγανε στην άλλη άδεια, στην άλλη κλπ. Ο Χριστόδουλος αν είχε πάει εκεί θα έπαιρνε λίγο ανάσα από το βάρος της κράτησης και θα είχε αντέξει παραπάνω… Οι συνθήκες είναι αθλιότατες, όταν ρίχνουν στο σωρό ανθρώπους όλους μαζί τι περιμένουν ούτι θα βγει από δω μέσα. Εδώ αναβαθμίζονται γίνονται συμμορίες βγαίνουν έξω και κάνουν τα χειρότερα. Για ποιο λόγο υπάρχει το σωφρονιστικό; Αν προτιμούν να γίνουν όλοι καταδότες όπως την εποχή της χούντας, άμα γίνει μια αρχή δεν έχει τέλος μετά αυτό…».