Η διαγραφή Τατσόπουλου και τα στεγανά του πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ‏

Για όσους τυχαίνει να γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόσφατη οιονεί διαγραφή Τατσόπουλου δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία… Κι αυτό, γιατί η παραπλανητικώς ανεκτική στην διαφορετικότητα των απόψεων ρητορεία που εκφέρει συχνά η ηγεσία του εν λόγω κόμματος, δεν (μπορεί να)έχει δυστυχώς σταθερά θεμέλια.

του Παναγιώτη Τσέλλου

Αυτό συμβαίνει για δύο, κατά τη γνώμη μου, λόγους. Ο πρώτος, είναι η ίδια η πραγματικότητα που δυστυχώς ευνοεί την στείρα κομματική πειθαρχία και δεν δίνει ευκαιρία στην δημοκρατική εσωκομματική πολυφωνία και την ελεύθερη δημοσιολογία. Η περίοδος που διανύουμε είναι περίοδος ακραίας πόλωσης, κατά την οποία το κάθε λάθος, η κάθε παραφωνία, η οποιαδήποτε αντίφαση, γίνονται αυτομάτως όπλο στα χέρια του άμεσου (έτερα κόμματα) και έμμεσου αντιπάλου (ΜΜΕ φιλικά προσκείμενα σε αντιμαχόμενες πολιτικές δυνάμεις).

Συνεπώς, μπορεί να γίνει κατανοητό πως αν σε οποιοδήποτε κόμμα πυκνώσει το φαινόμενο των περιφερόμενων από κανάλι σε κανάλι «ανταρτών», το τελικό αποτέλεσμα που θα δημιουργηθεί θα είναι μάλλον βλαπτικό για την εικόνα του πολιτικού φορέα στον οποίο ανήκουν, καθώς θα δώσουν την αφορμή για ποικίλα κακεντρεχή σχόλια, δημιουργώντας παράλληλα κι ένα κλίμα ανασφάλειας στους πολίτες. Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτή είναι μια ιδιαιτέρως καλόπιστη και επιεικής –αν και υπαρκτή- προσέγγιση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιο συγκεκριμένα, ο δεύτερος λόγος για τον οποίο δεν εξεπλάγην με την αποπομπή Τατσόπουλου, είναι η γνωστή δυσφορική –που ανεπίσημα μετατρέπεται σε υβριστική και απαξιωτική- αντιμετώπιση της Κουμουνδούρου για τον οποιονδήποτε διαφωνεί «ανοιχτά» με τις κεντρικές, έστω ψηφισμένες, θέσεις που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ…

Γιατί όμως κάνουμε θέμα την (μόλις πρώτη) διαγραφή ενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να καταγγείλουμε πνιγηρές διώξεις από τη στιγμή που αφενός ο Τατσόπουλος υπήρξε για ένα μεγάλο διάστημα αρνητικά διακείμενος και προκλητικά περιφρονητικός απέναντι στις επιλογές των κεντρικών οργάνων του κόμματός του (σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογείται η αποπομπή του) και αφετέρου η βουλή διαθέτει ήδη πολυάριθμη κοινοβουλευτική ομάδα διαγραμμένων βουλευτών που προέρχονται απ’ όλα τα κόμματα (πλην Χ.Α.); Η αλήθεια είναι πως το κείμενο αυτό δεν θα είχε καμία αξία (και πιθανώς ακόμα να μην έχει…), αν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν είχε προσπαθήσει να μας εξοικειώσει στο παρελθόν με έννοιες και αξίες λίγο περίεργες και καινοτόμες για την ελληνική πολιτική σκηνή, όπως η «πολυφωνία», η «πολυτασικότητα», η «ανοχή στην διαφορετική άποψη» που «αποτελού(σαν)ν τον πλούτο του ΣΥΡΙΖΑ» και τον καθιστού(σα)ν διαφορετικό από τους υπόλοιπους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς του παρωπιδισμού και της στείρας εσωκομματικής πειθαρχίας.

Είχε γίνει μια αξιέπαινα συστηματική προσπάθεια λοιπόν, ώστε να δικαιολογηθεί στην κοινή γνώμη το εγχείρημα του αποτελούμενου από 11 συνιστώσες Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ολογράφως καθίσταται πιο ευκρινής η φιλοσοφία της παράταξης…), τότε που εβάλλετο πανταχόθεν το λίγο πιο brutal και banal (ίσως όμως και πιο απλό και ειλικρινές και ανθρώπινο και άμεσο…) style πολιτικών που «έβγαζε» στο προσκήνιο (βλ. κα. Σωτηρίου τότε, κ. Διαμαντόπουλο τώρα) και που κουβαλούσαν στις πλάτες τους τα ανορθόδοξα, ασφυκτικά και αποκρουστικά κομμουνιστικά καταστατικά των συνιστωσών στις οποίες ήταν μέλη…

Με τον καιρό όμως έμελλε να αποδειχθεί πως η περίφημη ανοχή στο διαφορετικό, την οποία τόσο επαίρεται ο κ. Τσίπρας ότι εισήγαγε στην πολιτική μας κουλτούρα, ήταν κι αυτή επιλεκτική και υστερόβουλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που φιλοδοξούσε να περιλάβει ακομπλεξάριστα στους κόλπους τους από κομμουνιστές και αναρχικούς μέχρι οικολόγους, σοσιαλδημοκράτες και κεντροαριστερούς, άρχισε σταδιακά να εκδιώκει τις δύο –τουλάχιστον- τελευταίες κατηγορίες με αφορμή κάποιες παρεκκλίνουσες δηλώσεις ή ποικίλων ειδών «δεξιόστροφες» διαφωνίες που διατυπώνονταν… Μετά το ξεκαθάρισμα που έγινε με τους ανανεωτικούς, η διαγραφή του Τατσόπουλου ήρθε πρόσφατα να επιβεβαιώσει το ανέφικτο και δυσεφάρμοστο των αξιών της ανοχής και του σεβασμού… Εκεί όμως που επιθυμώ να σταθούμε, είναι πως δεν έλαχαν –δυστυχώς- ίδιας αφοριστικής αντιμετώπισης παραφωνίες, ακρότητες και κομβικές διαφωνίες που ακούστηκαν -και εξακολουθούν να αρθρώνονται- από τα (άκρα) αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Λαφαζάνης που έχει πολλάκις εκφραστεί ενάντια στην Ευρωζώνη και στην θέση της Ελλάδας σε αυτήν, ο Παναγούλης που έχει τοποθετηθεί υπέρ της ανέγερσης φυλακών ώστε να μπουν μέσα οι προδότες-κυβερνώντες, ο Διαμαντόπουλος με τις δηλώσεις του περί αναρχισμού και «γουναράδικων», ούτε υπέστησαν κυρώσεις ούτε όμως και αποδοκιμάστηκαν για το ρεβανσιστικά εμφυλιοπολεμικό και βαθύτατα αντιευρωπαϊκό περιεχόμενο των δηλώσεών τους. Με λίγα λόγια αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι πως το «άνοιγμα» της Κουμουνδούρου στον μεσαίο χώρο (κάτι που έγινε και με πολλές μεταγραφές από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και μοιραία, με την αθρόα προσέλευση ψηφοφόρων από την «Δημοκρατική Παράταξη») δεν αποτέλεσε μια συνειδητή συμβιβαστική μετριοπαθή ιδεολογική στροφή αλλά μια συνειδητά ψηφοθηρική και υποκριτική κίνηση προς έναν χώρο ο οποίος παραμένει για την μεγάλη πλειοψηφία των Συριζαίων, αντιπαθής, οπορτουνιστικός, «αστικός» και, εν τέλει, ξένος…

Τι κακό και αχώνευτο είπε λοιπόν ο Πέτρος Τατσόπουλος ώστε να προκαλέσει τόσες αντιδράσεις; Τι «βρώμικο» ξεστόμισε ώστε να δικαιολογείται η άμεση ενεργοποίηση των δυσανεκτικών reflex των παπαγάλων – νεολαίων που τον «έβριζαν» από το πρωί έως το βράδυ στο facebook; Τι ειπώθηκε αλήθεια τόσο χοντρό και δυσβάσταχτο για έναν τόσο ανοιχτόμυαλο και προοδευτικό πολιτικό σχηματισμό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που να αναγκάσει τον ίδιον τον πρόεδρό του, τον -πράγματι- μετριοπαθή κ. Τσίπρα, να προβεί άρον άρον εις την λύση της συνεργασίας μαζί του; Η απάντηση είναι αφοπλιστικά απλή. Ο Τατσόπουλος όλον αυτόν τον καιρό δεν κάνει τίποτε άλλο από αυτό για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε πως είναι υπερήφανος. Δεν κάνει δηλαδή τίποτε άλλο από το να λέει ελεύθερα την άποψή του για τα πολιτικά πράγματα της χώρας και την αλήθεια για τον χώρο στον οποίο ανήκει, χωρίς να φοβάται πως θα διαγραφεί στο επόμενο λεπτό. Τουλάχιστον, έτσι τον είχαν διαβεβαιώσει. Δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σχολιάζει, να συμφωνεί και να διαφωνεί με πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, να προτείνει, να αποδέχεται και να απορρίπτει πολιτικές θέσεις δημοσίως. Μόνο που όλα αυτά τα στοιχεία δεν βολεύουν στην παρούσα φάση της πόλωσης το κόμμα του.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, εβρισκόμενος προ των πυλών της εξουσίας, έχει ανάγκη από σύμπνοια, κομματική πειθαρχία, υπακοή και όλες τις άλλες πρακτικές που συνήθιζε κυνικά να χλευάζει, αποδίδοντάς τες σε παλαιοκομματικό συντηρητισμό. Τώρα στην Αυγή, προτείνουν διάλογο αποκλειστικά στα πλαίσια των οργάνων του κόμματος, ενώ η εμφάνιση βουλευτών και στελεχών στα «αστικά» ΜΜΕ συζητείται να λαμβάνει χώρα μόνο κατόπιν συνεδρίασης επιτροπών που θα παρέχουν την ανάλογη άδεια. Την ίδια στιγμή, η ίδια εφημερίδα, εξαπολύει σφοδρή επίθεση ενάντια σε οτιδήποτε εχθρικό ειπωθεί, γραφθεί ή …σχεδιαστεί για τον ΣΥΡΙΖΑ, γυρίζοντάς μας πίσω σε εποχές και ανελεύθερα πολιτειακά χαρακτηριστικά που η ανθρωπότητα θέλει να ξεχάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας κεφαλαιοποιήσει τα δημοσκοπικά του κέρδη, τώρα κλείνεται και πάλι στο καβούκι τού αρχικού του αρτηριοσκληρωτικού πυρήνα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ξεκίνησε το συμμαχικό εγχείρημα, ξαναγίνεται νοοτροπιακά το εσωστρεφές κόμμα του 4%, μη διστάζοντας να απορρίψει τον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως ποτέ του να μην ωρίμασε. Ίσως πάλι να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα αυτού που στην ψυχολογία ονομάζουμε καθήλωση. Μιας πιθανής καθήλωσης σε κάποιο πρώιμο στάδιο της παιδικής ασθένειας του κομμουνισμού που ποτέ του να μην κατάφερε να ξεπεράσει επιτυχώς. Η ουσία πάντως είναι μία. Στον βωμό του εκλογικού οφέλους η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση θυσιάζει πρόσωπα, αντιλήψεις αξίες και ιδέες.

Και για να τελειώνουμε. Όλοι γνωρίζουμε πως εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν συμπαθούντες στις ιδέες της τρομοκρατίας. Μπορεί να το διαπιστώσει ο καθείς σε έναν τυχαίο διάλογο με κάποια από τα μέλη του… Κι αυτό, δεν είναι κατά τη γνώμη μου απαραιτήτως κακό, ούτε όμως και τυχαίο… Συγκεκριμένα, όταν ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ αποφάσιζε να ανοιχτεί σε χώρους κάπως περίεργους και περιθωριακούς, δημιουργώντας συμμαχίες με γκρουπούσκουλα που κινούνταν στα όρια της συνταγματικής αλλά και ποινικής νομιμότητας, έπρεπε να αναμένει και τα ανάλογα αποτελέσματα. Έπρεπε δηλαδή να διέπεται αρχικά από διορατικότητα και εν συνεχεία από εντιμότητα. Σήμερα, οι –εφηβικής (αν)ωριμότητας- επιλογές του παρελθόντος φαίνεται πως αποτελούν τροχοπέδη ως προς την καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης προς τους πολίτες. Μόνο που σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τις επιλογές του, έχει χαράξει τον δρόμο του και δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.

Πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του και να αποδεχτεί με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια αυτό που πραγματικά είναι. Κακά τα ψέματα, το άνοιγμα στο χώρο της άκρας Αριστεράς, οδήγησε πολλούς συμπαθούντες στην τρομοκρατία κάτω από τη στέγη του πολυτασικού και πολυφωνικού ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό και όταν ο Τατσόπουλος το αναφέρει δικαιολογημένα ως ένα αληθές στοιχείο, ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να τον διαγράφει, είναι καλύτερα να το παραδεχτεί και να το προβάλλει ως το ισχυρό του πλουραλιστικό χαρτί… Αν πιστεύει ακόμα πως η πολυφωνία είναι ισχυρό χαρτί… Αν πιστεύει πως είναι μαγκιά να μπορείς να παντρέψεις τον Τατσόπουλο με τον τροτσκιστή… Το να καμουφλάρεις όμως τους ακροαριστερούς σου ετέρους παρουσιάζοντάς τους ως συνετούς και να διαγράφεις τους συνετούς διαπομπεύοντάς τους ως δεξιούς, αποτελεί σίγουρα μια σχιζοφρενική επιλογή που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί και θα αποδοκιμαστεί… Το πείραμα της πλουραλιστικής κομματικής σύνθεσης δείχνει –δυστυχώς- να αποτυγχάνει… Η προσπάθεια πάντως άξιζε…