Άρθρο της Μάνιας Παπαδημητρίου για την υπόθεση του ελεγκτή...

Θυμάστε τους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ τότε που ο Κεντέρης από άγνωστος αθλητής σάρωσε και κάναμε πλοία αεροπλάνα, πλατείες και άλλες ονοματοδοσίες διάφορων χώρων με το όνομά του; Και μετά στους δικούς μας Ολυμπιακούς – την ημέρα μάλιστα της έναρξης – τους κυνηγούσανε με τη Θάνου για ντόπινγκ και έγινε το περίφημο δήθεν τροχαίο; Και κανείς, μα κανείς, από το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό δεν ασχολήθηκε με το τι αυτό σημαίνει…

Είχαμε χαρά μεγάλη και δεν μπορούσαμε να δούμε την θλίψη που ζούσαν οι Ελληνες αθλητές, αυτοί και οι άλλοι “χρυσοί” που απ´ ό,τι είδαμε στους δικους μας Ολυμπιακούς πετάξαν σχεδόν τα βάρη στο πάτωμα αντί να τα σηκώσουν, για να μην χρειαστεί να τους ελέγξουν, κι οποίοι δεμένοι επί χρόνια στο άρμα των επιτυχιών που οι ηγεμόνες είχαν στα ονόματά τους “αγοράσει” για να φέρουμε τους Ολυμπιακούς εδώ έβλεπαν τις ελπίδες τους να ψαλιδίζονται και καταλάβαιναν εκείνη τη στιγμή πως στον κατήφορο θα είναι χωρίς αυτούς που τους οδήγησαν σ´ αυτό το δρόμο, αλλά θα τον βαδίσουν εντελώς ΜΟΝΟΙ!

Ναι κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό. Στις μεταξύ μας συζητήσεις το θέμα σταμάταγε στο όριο της “προσωπικής ευθύνης του αθλητή”, δηλαδή της περίφημης ατομικής ευθύνης που έχει καταστρέψει τη ζωή των δυτικών ανθρώπων. Μα, πώς μπορεί να είναι μεγαλύτερη η ατομική ευθύνη αυτού που τελικά πληρώνει με τη ζωή του τις πράξεις στις οποίες τον οδήγησαν άλλοι να κάνει; Και μάλιστα για το καλό ολόκληρης της χώρας! Χαρακτηριστικό ως προς αυτό, για όσους ενδιαφέρονται λίγο περισσότερο για αυτό το θέμα, είναι ένα υπέροχο θεατρικό έργο το “ΜΟΛΛΥ ΣΟΥΗΝΗ”, του Brien Friel, όπου αποδίδεται άριστα η φενάκη της υποτιθέμενης αποκλειστική ευθύνης, ξεκομμένης από το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο είναι κάθε φορά ενταγμένη.

Κι όμως, όταν την ίδια περίοδο αδικήθηκε στο μονόζυγο ο Ρώσος αθλητής Μέμοφτου και δεν του έδωσαν το χρυσό, το πλήθος για να δείξει τη δυσαρέσκιά του απέναντι στην αδικία Φώναζε “ΚΕΝΤΕΡΗΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ”… Πώς το διάβασα εγώ; Ότι ο λαός πάντα ξέρει τι παίζεται πίσω απο τα πράγματα… Αλλά αυτοί που κινούν τα νήματα των πράξεων πολύ συχνά ονομάζουν τον απλό λαό όχλο για να τελειώνουνε με τα προβλήματα που μπορούν να τους δημιουργηθούν αν τον ακούσουν.

Εκείνο το βράδυ διαφώνησα εντονότατα με ένα φίλο και για καιρό πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Βρεθήκαμε πάλι ευτυχώς και ξέρουμε τώρα πως οι δαιμονοποιήσεις των προσώπων αλλά και των λέξεων είναι η αρχή των εμφυλίων πολέμων και αποφασίσαμε να προσέχουμε πώς συζητάμε.

Υπάρχουνε στιγμές όμως στη ζωή των ανθρώπων που πρέπει να πας με τους πολλούς ή με τους λίγους και εκεί – αν είσαι διανοούμενος ή τέλος πάντων αν πιστεύουν οι άλλοι ότι είσαι διανοούμενος – έχεις μεγάλη ατομική ευθύνη για το τι θα διαλέξεις να υποστηρίξεις.

Και πρέπει να ξανασκεφτείς πολύ σοβαρά την κραυγή του πλήθους “ΚΕΝΤΕΡΗΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ” πριν πεις απατεώνα, τζαμπατζή ή απλώς λαμόγιο κάποιον που επι 30 ολόκληρα χρόνια τον έμαθαν να λειτουργεί κάπως και οι ίδιοι που για τους εαυτούς τους διατηρούν το δικαίωμα να μην αλλάξει τίποτα στη ζωή τους – οι ηθικοί αυτουργοί δηλαδή των πράξεων – απαιτούν μέσα σε ένα λεπτό να γίνει η δική σου η ζωή κομμάτια!

Γιατί; Για να μη σου πουν τη φρικτή αποτρόπαιη λέξη ΤΖΑΜΠΑΤΖΗ αν δεν πληρώσεις ένα εισιτήριο. Ε, όχι! Το να ανθίστασαι σε αυτή την τρομακτική πίεση δεν είναι και προς θάνατον! Τι λέτε κύριε Ελεγκτά;!