Εμείς και ο εαυτός μας

Όλο και περισσότερους ακούω να πηγαίνουν σινεμά μόνοι τους, να τρώνε σε εστιατόρια μόνοι τους, να πηγαίνουν θέατρο, να πηγαίνουν διακοπές, να πηγαίνουν μεγάλα ταξίδια στο εξωτερικό ολομόναχοι. Δεν ξέρω αν είναι σημεία των καιρών, δεν ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό, αλλά βλέπω ότι αυτή η μόδα όλο και κυκλοφορεί.

Όσοι το έχουν δοκιμάσει λένε ότι είναι καταπληκτική εμπειρία. Βρίσκεις τον εαυτό σου, ηρεμείς, κάνεις ό,τι εσύ θέλεις και έχεις ανάγκη, αλλάζεις το πρόγραμμά σου όπως και όποτε θες, γενικά είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις. Μάλιστα, οι φανατικοί της μόδας αυτής προτείνουν ότι δεν πρέπει μόνο ελεύθεροι να το κάνουν αυτό αλλά να το κάνουν και άνθρωποι σε σχέσεις, παντρεμένοι ή ακόμα και με οικογένειες γιατί πραγματικά γυρίζεις άλλος άνθρωπος.

Στα μάτια μου η νέα αυτή συνήθεια είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Γενικά θα μπορούσα να κάνω τα πάντα μόνη μου εκτός από το να φάω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπορώ, μου φέρνει πολύ έντονα την αίσθηση της μοναξιάς. Όλα τα υπόλοιπα όμως τα κάνω ευχαρίστως και δεν είναι λίγες οι φορές που οι μακρινοί περίπατοι αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Μουσικούλα, νεράκι και τα στενάκια της Πλάκας και του Θησείου αναστενάζουν κάτω από τα αθλητικά μου. Θα ήθελα πολύ να πάω και ένα ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, να δω ό,τι θα ήθελα εγώ να δω και όποτε το θέλω εγώ…

Είναι περίεργο σε μια εποχή που όλα είναι τόσο πολύ δικτυωμένα και εξαρτημένα από εφαρμογές που μας φέρνουν πιο κοντά, να θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας. Σαν να μην μας ικανοποιεί πλέον όλη αυτή η συναναστροφή με ανθρώπους που δεν μας είναι απαραίτητοι ή απολύτως αγαπημένοι. Στην αρχή είχε πλάκα, θυμάμαι στα πρώτα κοινωνικά δίκτυα βλέπαμε ποιος έχει τους πιο πολλούς φίλους….Μετά αρχίσαμε και κλείναμε τον κύκλο μας, κλείναμε και τις πληροφορίες του προφίλ μας, προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε την ιδιωτικότητά μας. Ελάχιστους από αυτούς συναναστρεφόμαστε και στην offline ζωή μας και ίσως να θέλαμε και ακόμα λιγότερους. Ακόμα και έτσι όμως, επιμένουμε να είμαστε εκεί μέσα και να κάνουμε νέους «φίλους».

Και καλά μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι και αλλιώς στο διαδίκτυο πολλά από αυτά που γίνονται είναι βιτρίνα. Το βλέπουμε όμως και στην πραγματική ζωή να είμαστε λίγο κουρασμένοι από τα πολλά πέρα δώθε. Ψεύτικες φιλίες, ψεύτικα χαμόγελα, αναγκαστικές έξοδοι και υπομονή να περάσει η ώρα. Αλλού θέλουμε να είμαστε και αλλού είμαστε. Κάπου εκεί νομίζω ότι μας την βαράει και αρχίζουμε και το γυρίζουμε στην μοναξιά. Πόσοι την αντέχουν όμως;

Μπορεί κατά καιρούς να λέμε ότι θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας κλπ αλλά ελάχιστοι νοιώθουν καλά όταν συμβαίνει αυτό. Πολλοί λένε καλύτερα μόνος μου αλλά στο τέλος της ημέρας είναι δυστυχισμένοι. Και το να μην αντέχεις να μείνεις με τον εαυτό σου είναι το χειρότερο πράγμα. Γιατί αυτός θα είναι πάντα εκεί για σένα, οι άλλοι δεν μπορούν και ίσως και να μην θέλουν να είναι πάντα διαθέσιμοι.

Γι αυτό πρέπει να μάθουμε να περνάμε καλά με…εμάς. Να είμαστε οκ με τις επιλογές μας, να έχουμε ενδιαφέροντα που να μην κρεμόμαστε μόνο από την παρέα, να μην αγκιστρωνόμαστε σε φίλους και εραστές. Να μπορούμε να μείνουμε με τον εαυτό μας και να είμαστε ευτυχισμένοι.

Προσωπικά μας θεωρώ κοινωνικά όντα. Δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς να είμαστε μέσα σε μια ομάδα, σε ένα κοινωνικό σύνολο. Ακόμα και αν βαριόμαστε, πάλι κάτι ανάλογο ομαδικό βρίσκουμε. Ίσως όμως να μας κάνει καλό που και που να παγώνουμε λίγο τους άλλους και να βρίσκουμε τον εαυτό μας. Να δούμε αν μας αρέσει το σημείο που βρισκόμαστε, να βάλουμε σε μία τάξη τις σκέψεις μας, να κάνουμε όνειρα για εμάς, στον ενικό και μετά να βάλουμε και τους άλλους μέσα. Να οργανωθούμε ώστε να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν και μας γεμίζουν.

Αν οι υπόλοιποι θέλουν να μας ακολουθήσουν, έχει καλώς. Αλλιώς η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Δεν είναι σωστό να ακολουθούμε πάντα εμείς τους άλλους. Ο εαυτός μας θα είναι η πυξίδα. Κάποια στιγμή μπορεί και να τον αφήσουμε λίγο πιο πίσω αλλά ποτέ δεν θα πρέπει να τον ξεχάσουμε. Γιατί όταν έρθει η δύσκολη στιγμή να τον αντιμετωπίσουμε, δεν θα τον γνωρίζουμε…

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

άλλα είναι εκείνα που αγαπώ

γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ’ ομολογώ.

Σαν να `μουν άλλος κι όχι

εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά,

πάντα πάντα θα `ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει