Πέρασαν τα χρόνια αλλά πέρασαν καλά!

Τον φίλο Γκριτζάλα τον έχει πιάσει κρίση ηλικίας και γράφει λίστες που δείχνουν πόσο έχουμε μεγαλώσει. Από τη μία τα ντροπιαστικά 90’s και από την άλλη το Facebook που μας δείχνει ότι έχουμε γεράσει, δεν θέλει και πολύ να μας κάνει τα νεύρα τσίτα. Αλλά αμέσως σχεδόν, αναρωτιέσαι… «Γιατί τσαντίζεσαι…; Ωραία δεν ήταν;;;»

Εμείς που είμαστε της δεκαετίας του ’80 νοιώθουμε σαν να ζήσαμε σε άλλον κόσμο σε σχέση με αυτόν που ζούμε τώρα. Ήταν ένας συνδυασμός αθωότητας αλλά και νέων προοπτικών που ανοίχτηκαν μπροστά μας, όχι και τόσο αθώων… Και δεν είναι ότι έχουν περάσει και αιώνες από τότε.

Παίζαμε κάθε απόγευμα στην γειτονιά και γυρνούσαμε αργά στο σπίτι μόνα μας χωρίς να φοβόμαστε. Πριν από την Α’ Γυμνασίου (και βάλε) δεν είχαμε ιδέα τι θα πει « τα έχω» ή «φιληθήκαμε» και φυσικά δεν πήγαινε καν το μυαλό μας σε κάτι παραπάνω. Τα τσιγάρα και τα ποτά ήταν κρυφά και για τους πιο προχωρημένους. Δεν μας έλειπαν όμως γιατί τα κάναμε όλα πιο μεγάλοι, όταν καταλαβαίναμε λίγο παραπάνω τι κάναμε. Και ίσως το κάναμε και επειδή το θέλαμε και όχι μόνο επειδή το έκαναν οι άλλοι.

Μερικές φορές, όταν βλέπω τα παιδιά τώρα, ναι, νοιώθω μεγάλη. Γιατί βλέπω ότι πραγματικά έχουμε τεράστια διαφορά νοοτροπίας. Τα παιδιά φυσικά δεν φταίνε. Άλλαξαν για να μπορέσουν να προσαρμοστούν στα ζητούμενα της νέας εποχής, που έχει γίνει πολύ πιο σκληρή και απαιτητική και ανταγωνιστική. Έτσι τα παιδιά έχουν γίνει κυνηγοί, έχουν θράσος αλλά μπορεί να μην έχουν θάρρος. Απαιτούν αλλά δεν ξέρουν να περιμένουν. Ακριβώς όμως και η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν η οποία αν δεν μπορείς να τρέξεις με τον δικό της ρυθμό, σε πετάει στην άκρη. Ψάχνουν το εύκολο (κέρδος, επιτυχία, έρωτα, σεξ, φιλία, γνωριμία κλπ κλπ-βάλτε ό,τι θέλετε στη θέση αυτών) και δεν είναι και πολύ πρόθυμα να ιδρώσουν την φανέλα για να καταφέρουν κάτι. Έτσι τα έμαθαν όμως. Και το πιθανότερο είναι να τα έμαθαν οι γονείς τους οι οποίοι θέλουν να τα «προστατέψουν» από αυτά τα δύσκολα που πέρασαν αυτοί, δίχως να καταλαβαίνουν ότι αυτό τα «μαλακώνει» αντί να τα προετοιμάζει.

Εμείς περάσαμε καλά. Ήρθαν όλα πιο φυσιολογικά στη ζωή μας, δεν βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Και γι αυτό χαίρομαι που μεγαλώνουμε. Σίγουρα είναι σοκαριστικό να βλέπεις τους φίλους σου να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά αλλά είναι τόσο ωραίο και φυσιολογικό! Και είναι ακόμα καλύτερο αν τους βλέπεις ευτυχισμένους (το ένα δεν εξαρτάται πάντα από τα άλλα δύο). Δεν μπορείς να είσαι πάντα λεχρίτης, όπως σχολίασα και στο άρθρο του Γιώργου. Κάποια στιγμή πρέπει να περνάς στο επόμενο στάδιο. Αν όλα τα άλλα τα έχεις κάνει φυσιολογικά, δεν θα σου φανεί περίεργο, δεν θα έχεις απωθημένα, δεν θα δυσκολευτείς. Θα είναι η νορμάλ εξέλιξη που όχι μόνο είναι αναμενόμενη, αλλά την αποζητάς κιόλας.

Σίγουρα βρισκόμαστε στην εποχή που μας έχουν φάει οι καριέρες. Και πρώτη και καλύτερη εγώ, που είμαι στα 29 και είμαι ακόμα «φοιτήτρια». Είναι και αυτά σημεία των καιρών. Αλλά έχοντας μεγαλώσει οι περισσότεροι σε οικογένειες αγαπημένες (θέλω να πιστεύω) βλέπουμε το μέλλον μας ανάλογο.

Δεν με ενοχλεί λοιπόν που μεγαλώνουμε. Γιατί έχουμε περάσει καλά. Έχουμε κάνει τις τρέλες μας, έχουμε πετύχει πράγματα, έχουμε φάει τα μούτρα μας, έχουμε φάει και χυλόπιτες, έχουμε αγαπήσει και χωρίσει, έχουμε πέσει στα πατώματα, έχουμε τσακωθεί, έχουμε ξεχάσει, έχουμε χτυπήσει κουδούνια και έχουμε τρέξει, έχουμε γράψει γράμματα με απόκρυφες σκέψεις μας και τα έχουμε στείλει, έχουμε φίλους που υπάρχουν στην ζωή μας πολύ πριν το Facebook και θα παραμείνουν μέχρι να μην μπορούμε να δούμε στην οθόνη από τα γηρατειά.

Εύχομαι και στα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα να κάνουν τα ίδια. Να μην βιάζονται να κάνουν από τα 15 τα πράγματα που εμείς κάναμε στα 25. Θα έχουν τον χρόνο να τα κάνουν. Να μην βιάζονται να γίνουν μεγάλοι. Γιατί όσο αυξάνονται τα χρόνια στο κοντέρ, αυξάνονται και τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις. Και τότε εκτιμάς τα πράγματα που είχες μικρός και δεν έδινες σημασία. Βλέπεις τα προβλήματα που σε απασχολούσαν τότε και γελάς. Και εύχεσαι να είχες τα ίδια και τώρα.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, έχω ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήταν ωραία που αναπόλησα εκείνες τις εποχές για να το γράψω. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι περάσαμε καλά.