Αυτό που θέλουν οι γυναίκες

Έχεις τελειώσει σχετικά πρόσφατα το στρατιωτικό, μπαίνεις σε μια αίθουσα και βλέπεις 30 κοπέλες, τι σκέφτεσαι; Και ξαφνικά η μοίρα, η τύχη, ο Βραχμαπούτρας, το κάρμα ή ότι άλλο θες, σε φέρνει στο να συνεργαστείς με 5 από αυτές. Και όταν λέμε συνεργασία, εννοούμε στενή συνεργασία! 10ωρα και 12ωρα… Σχεδόν κάθε μέρα! Αυτό που λέμε, βαρέθηκα να σε βλέπω ρε παιδί μου! Εκεί λοιπόν τι κάνεις;

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά. Οκτώβρης μήνας, μεταπτυχιακό, ΑΣΟΕΕ, πρώτο μάθημα… Η μεγάλη ανακοίνωση! Έχουμε ομαδικές εργασίες. Ώπα, σκέφτεσαι, τι γίνεται εδώ; Δεν ξέρω σχεδόν κανέναν! Και αν μείνω ξεκρέμαστος; Και αν μου τύχει καμιά ομάδα με πάρταλους; Και αν δεν με γουστάρουν; Φυσιολογικές σκέψεις, αρχίζεις να παίζεις με τις ανασφάλειες και την αυτοεκτίμησή σου. Λες οκ, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Κλείνεις την μύτη και βουτάς. Αρχίζεις τα κονέ και τελικά βρίσκεις διαθέσιμη ομάδα. 5 κοπέλες… Χρειάζονται άλλο ένα άτομο. Πρώτη σκέψη: Χμ, καλή φάση! Δεύτερη σκέψη: Θα σε πάρουν στο ψιλό οι κολλητοί σου. Τρίτη σκέψη: Δεν έχεις συνεργαστεί ποτέ με τόσες κοπέλες. Τέταρτη σκέψη: Θα την παλέψεις; Πέμπτη σκέψη: Οι ομάδες κλείνουν σιγά-σιγά! Μπες μέσα και ό,τι γίνει! Ε, λοιπόν μπήκα.

Και τι κάνεις; Η μόνη σχέση με τις γυναίκες είναι η αδερφή σου και οι κατά καιρούς κοπέλες που έβγαινες. Πολύ λίγες φίλες, ακόμα λιγότερη γνώση για το τι λένε μεταξύ τους. Sex and the City σου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό. Στερεότυπο λες από μέσα σου. Ο πρώτος καιρός είναι αναγνωριστικός. Βασικά είναι σαν να βγαίνεις σε καθημερινό ραντεβού. Προσέχεις λίγο παραπάνω. Εκεί που έβγαινες όπως να ΄ναι, πλέον κοιτάς μήπως πετάει καμιά… τρίχα, μυρίζεις τα t-shirt σου, δεν μιλάς πολύ μην πετάξεις καμιά μαλακία και σε πάρουν στο ψιλό. Απλά ακούς. Όμως δεν είναι ραντεβού. Ο καιρός περνάει και αρχίζεις να κλείνεις 6ωρα, 8ωρα, 10ωρα μαζί… Αρρωσταίνεις και σε βλέπουν με την μύτη κόκκινη, με το μαλλί να πετάει από παντού (χάθηκε να έχω ίσια μαλλιά;), οι μύξες να τρέχουν και εσύ να φταρνίζεσαι συνέχεια. Εκεί το αντιλαμβάνεσαι. Μεγάλε τέλος, δεν μπορείς να προσέχεις άλλο, βγάλε τον εαυτό σου και ό,τι γίνει!

Τον βγάζεις λοιπόν και ξαφνικά ο γυναικείος κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να σου αποκαλύπτεται. Λένε τους άνδρες… γκομενάκια (την πρώτη φορά που το άκουσα έψαχνα να βρω ποια είναι η λεσβία), έχουν 3 διαφορετικά αξεσουάρ για να φτιάξουν 2 μάτια (sorry αλλά μόνο το κονσίλερ θυμάμαι αυτή την στιγμή), μιλάνε με περίεργους όρους (βλ. τρέσα), ξέρουν καμιά εκατοστή χρώματα (προσωπικά ξέρω 9 -μπλε, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, μοβ, ροζ, μαύρο καφέ και άσπρο- και τις σχετικές παραλλαγές, ανοιχτό/κλειστό), ενώ είναι τελειομανείς… Το χειρότερό σου; Εκείνες οι ημέρες του μήνα και ειδικά όταν συγχρονίζονται. Εκεί απλά κάνεις υπομονή. Το πολύ χειρότερο; Όταν αρχίζει η γυναικοκουβέντα! Εκεί κατεβάζεις ρολά και σκέφτεσαι το (μ)πέναλτι και τις κόκκινες του Παπουτσέλη στο ΠΑΟ-Ολυμπιακός το 1998, το τρίποντο του Αλβέρτη από το κέντρο μέσα στο ΣΕΦ το 2001!

Τα διαβάζεις λοιπόν αυτά και λες σκατά πέρασες… Χμ, δεν νομίζω! Το αντίθετο μάλλον. Κατ’ αρχήν καταλαβαίνεις ότι πολλές φορές κάνουν τις ίδιες σκέψεις με σένα, μετά αρχίζουν να σε συμπαθούν. Η κάθε μια με τον δικό της τρόπο… Μετά αρχίζουν να στο δείχνουν. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι κάθε μια έχει την δική της γοητεία, την δική της χάρη, τον δικό της λόγο για να την συμπαθήσεις. Σε κάνουν φίλο τους, σου μοιράζονται τα πάντα, ακόμα και αυτά που λες ότι δεν παίζει να στα πουν. Νιώθεις ότι σε εμπιστεύονται και θες να τους αποδείξεις ότι αξίζεις την εμπιστοσύνη τους. Στενοχωριέσαι και συ όταν τις βλέπεις στενοχωρημένες. Κάνεις χαβαλέ και λες αστεία που ποτέ δεν πίστευες ότι θα έλεγες μπροστά σε 5 κοπέλες. Τσαλακώνεις τον εαυτό σου. Τις νιώθεις δικούς σου ανθρώπους, έστω και αν τις ξέρεις μόλις 9 μήνες…

Για να κλείσω λοιπόν την εξομολόγηση και να δικαιολογήσω τον τίτλο του άρθρου, ακόμα δεν έχω καταλάβει αυτό που θέλουν οι γυναίκες. Αλήθεια λέω, είναι  τόσο πολύπλοκο όν που πιστεύω ποτέ δεν θα το καταλάβω. Κατάλαβα όμως ότι πέρα από τα στερεότυπα, τις σειρές, τα βιβλία, τον χαβαλέ με την παρέα, γνώρισα 5 άτομα που αν και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλουν, ξέρω ότι θα με βοηθήσουν ακόμα και στην πιο δύσκολη στιγμή, θα μου κάνουν το πιο κάφρικο αστείο για να με ξεαγχώσουν και θα με πάρουν με το ζόρι να πάμε εκδρομή!

ΥΓ Δώρα, Σίλια, Χριστίνα, Χαρά, Χρύσα, μπορεί η ομαδάρα αναγκαστικά να διαλύεται σιγά-σιγά, αλλά η παρέα θα κρατήσει για πολλά χρόνια.

ΥΓ2 Συγνώμη για όσες φορές φώναξα, εκνευρίστηκα και ήθελα να φύγω για να πιώ μια μπύρα και να κάνω ανάλυση για το ποιος κάνει το χειρότερο πιτόγυρο της Αθήνας! Απλά δεν την πάλευα…

ΥΓ3 Τελικά το ματ είναι χρώμα;;;;;;