Γύρω-γύρω όλοι, στη μέση η… ΝΕΡΙΤ!

Σίγουρα στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα; Ή μήπως όταν εμπλέκονται σε τέτοιο βαθμό αγορές και δανειστές τα αδιέξοδα είναι ο κανόνας;

 

Στο πολιτικό τραπέζι έχει – μελετημένα καλά ή μη – πέσει ένα «βαρύ χαρτί». Λέγεται Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου κατάργησης της ΕΡΤ, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δύο εκ των τριών κυβερνητικών εταίρων της τρικομματικής συνεργασίας. Όλοι υποτίθεται ότι προσπαθούν να αποφύγουν τις εκλογές, αλλά βάση των πρωταρχικών κανόνων του πολιτικού παιγνίου, το οποίο παίζει το δικό του κρίσιμο ρόλο στην κάθε φορά κυοφορούμενη κοινωνική εξέλιξη, κάτι τέτοιο επειδή λέγεται δεν σημαίνει ότι είναι εύκολο να αποφευχθεί και στην πράξη ή τουλάχιστον να γίνει αυτό χωρίς σημαντικό κόστος για κάποιον από τους παίχτες.

Ολόκληρη η διαπραγμάτευση λαμβάνει χώρα, φυσικά, γύρω από την ισχύ ή απόσυρση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Ο Α. Σαμαράς από τη στιγμή που αποφάσισε να ρίξει το «βαρύ χαρτί» του θα έχει μεγάλο κόστος με οποιονδήποτε σχεδόν τρόπο κι αν το πάρει πίσω, ενώ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ακυρώνονται πλήρως πολιτικά αν αποδεχθούν οτιδήποτε άλλα από την άμεση απόσυρση και ταυτόχρονο άνοιγμα της ΕΡΤ, μέχρι την ψήφιση νομοσχεδίου αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ. Οι τρεις επικεφαλής συμφώνησαν μόνο στο να κερδίσουν λίγο χρόνο για να ζυγίσουν πιέσεις και δεδομένα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, καθώς το πρώτο 24ωρο τους οδηγούσε απευθείας στις κάλπες με τα δεδομένα που είχαν, κάτι το οποίο κανένας δεν έχει θέσει ως αυτοσκοπό του.

Τα ότι συμφώνησαν στο να παρατείνουν την απόφαση επειδή ο καθένας έχει σημαντικό όφελος να επικρατήσει η προσέγγισή του χωρίς την παρεμβολή εκλογικής διαδικασίας δεν σημαίνει, όμως, ότι μια τέτοια λύση που να το εξασφαλίζει αυτό για όλους μπορεί να βρεθεί. Κι έπειτα, στο ευρωπαϊκό και διεθνές κατεστημένο, δεν είναι βέβαιο ότι αυτή τη στιγμή μετράει περισσότερο η αποφυγή της ελληνικής κάλπης από ένα ηχηρό χτύπημα στον κόσμο της εργασίας. Τουναντίον, παρότι ο Α. Σαμαράς βρίσκεται σε σχετικά δυσκολότερη θέση μετά τη σύμπηξη κοινής γραμμής Βενιζέλου – Κουβέλη, μοιάζει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη ισχυρών διεθνών παραγόντων σε οποιαδήποτε επιλογή επίλυσης του «διλήμματος του φυλακισμένου» που με την κίνηση του δημιούργησε, όπως φαίνεται τόσο από τα άνευ όρων υποστηρικτικά στο πρόσωπό του δημοσιεύματα τύπου Financial Times όσο κι από την αδιατάρακτη απέναντί του πραότητα Μέρκελ, ακόμα και μετά τις περί μεθόδευσης αυταρχικής διακυβέρνησης καταγγελίες των κυβερνητικών εταίρων του.

Υπάρχει, βέβαια, και η «κερκόπορτα» αποφυγής των εκλογών μέσω δικαστικής οδού και του ΣτΕ, σε περίπτωση που το ανώτατο δικαστήριο οδηγηθεί να αποφασίσει τη Δευτέρα υπέρ της αναστολής ισχύς της ΠΝΠ. Αυτό εξασφαλίζει στον Πρωθυπουργό τη δυνατότητα, επικαλούμενος σεβασμό στη νομιμότητα, να κάνει μισό βήμα πίσω αντί ολόκληρο βήμα εμφανούς υποχώρησης, συγκριτικά με το αν υποχωρούσε υπό την πίεση των δύο άλλων αρχηγών και της αξιωματικής και άλλης – πλην Χ.Α. – αντιπολίτευσης που τα σχήματά της δίνουν το καθημερινό τους ραντεβού με διαμαρτυρόμενους υπό απόλυση εργαζόμενους δημοσιογράφους, τεχνικούς, αλλά και πολίτες στο ραδιομέγαρο.

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να βολεύεται περισσότερο από το κλίμα των επαπειλούμενων εκλογών, παρά από την πραγματοποίηση τους, με στόχο να προκληθεί εκτενής κυβερνητική φθορά, αλλά και τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στην ευρύτερη στην αριστερά, οι φίλοι του να συσπειρωθούν υπό τα κελεύσματα της ηγεσίας του Α. Τσίπρα, ιδίως ενόψει του συνεδρίου του Ιουλίου. Από την άλλη πλευρά, μια εκλογική διαδικασία πόλωσης επίσης θα είχε να του προσφέρει κατά πάσα πιθανότητα υψηλότερα εκλογικά ποσοστά και ομογενοποίηση, αλλά θα έκρυβε και τον κίνδυνο ανάληψης της εξουσίας σε μια περίοδο που λόγω συγκυριών, αλλά και κυρίως δικών του αδυναμιών και λαθών, δεν εμφανίζει ικανοποιητικό επίπεδο ετοιμότητας ανάληψης μιας τολμηρής και μη διαχειριστικής – συστημικής διακυβέρνησης μιας χώρας λίγο πριν το απόλυτο κοινωνικοοικονομικό μπλακ άουτ.

Στην ουσία, πάντως, της κίνησης Σαμαρά, τόσο ο ίδιος όσο και εκείνοι που εντός και εκτός χώρας στηρίζουν την Πράξη Θεσμικής Εκτροπής, όπως από την πρώτη στιγμή θεωρείται από κάθε ψύχραιμο παρατηρητή η εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου των υπουργών του Ι. Στουρνάρα – ο οποίος επαίρεται κιόλας για την υπογραφή του – και Σ. Κεδίκογλου, πρέπει είτε μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων και κοινωνικής πίεσης είτε, αν αυτό είναι αναγκαίο και μέσω καλπών, να καταστεί σαφές στον νυν Πρωθυπουργό ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πορευθεί με παλαιοδεξιές – αντιδραστικές πρακτικές μορφής “L’état, c’est moi”, χωρίς την τήρηση έστω διαδικασιών τυπικής δημοκρατικής νομιμοποίησης. Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται έστω κι εκ των υστέρων ο κ. Σαμαράς, οι πολίτες θα πρέπει να του δείξουν ότι ακόμα κι αν μέσα από ενδεχόμενη εκλογική διαδικασία προκύψει εκ νέου Πρωθυπουργός ο ίδιος με παρόμοια κυβερνητική σύνθεση κομματικών εταίρων σε κυβέρνησή του, η… ΝΕΡΙΤ θα παραμείνει απλά ως ονομασία στον ευφυή που έσπευσε να την «καπαρώσει» διαδικτυακά κι ότι η πράγματι απολύτως αναγκαία αναδιάρθρωση της ΕΡΤ θα γίνει οργανωμένα, μα πάνω από όλα δημοκρατικά και με νόμο ψηφισμένο από το ελληνικό κοινοβουλίου, αντί της «πίσω πόρτας» της αυταρχικής μονομερούς υπογραφής της εν λόγω επαίσχυντης κυβερνητικής(;) Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου.