Είναι ο εθελοντισμός η νέα μόδα;

Η κρίση, οικονομική και ηθική και κοινωνική και όλα τα άλλα όμορφα, εκτός από τα άσχημα στην τσέπη μας και στην ψυχολογία μας, βλέπω ότι αρχίζει και ακουμπά και.. πιο ιδιαίτερες ομάδες ανθρώπων και πράξεων.

Τις ονομάζω ιδιαίτερες γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς να ονομάσω τον εθελοντισμό. Δεν είναι θεσμός αλλά ίσως θα έπρεπε, δεν είναι συνηθισμένος αλλά θα έπρεπε, πολλά δεν είναι δηλαδή, αλλά είπα να βάλω ένα επίθετο να μην είναι σκέτο.

Ξαφνικά γέμισε η τηλεόραση εκπομπές με εθελοντές και ήρωες της καθημερινότητας. Ξαφνικά όλες οι εταιρείες θυμήθηκαν την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και την έσπρωξαν στον εθελοντισμό. Ξαφνικά γεννήθηκαν ιδέες για συντονιστές εθελοντών. Δεν λέω ότι δεν είναι όλα αυτά χρήσιμα και καλά. Μάλιστα μερικές φορές (πολλές για να είμαι ειλικρινής) θεωρώ ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δηλαδή δεν με νοιάζει αν μια εταιρεία ξεπλένει μαύρο χρήμα, τουλάχιστον το κάνει για κάτι της προκοπής και δεν πάει μπόνους σε ένα μεγάλο κεφάλι της.

Νομίζω όμως ότι ο εθελοντισμός είναι αυθόρμητος. Οκ να ενημερωθείς για το τι μπορείς να κάνεις αλλά μέχρι εκεί. Αν το θες πραγματικά να γίνεις εθελοντής, το νοιώθεις μέσα στην καρδιά σου, το ζητά η ψυχή σου και δεν έχεις ανάγκη κανένα τηλεοπτικό σποτάκι ή μια εκδήλωση «αφιερωμένη» στον εθελοντισμό να σου πει τι να κάνεις. Θα την βρεις μόνος σου την άκρη, όπως την έβρισκαν όλα αυτά τα χρόνια οι εθελοντές της καρδιάς, πριν τους ανακαλύψουν τα media, social και μη.

Αυτοί οι εθελοντές μου αρέσουν εμένα. Που κάνουν τα πράγματα να φαίνονται απλά. Που ίσως και να είναι απλά αν είναι αυτό που θες. Κάνουν το καλό και το ρίχνουν στο γυαλό, δεν το περιφέρουν σαν παράσημο, δεν περιμένουν φυσικά ανταπόδοση, δεν μιλούν γι’ αυτό. Είναι οι αφανείς ήρωες, δεν θα τους δεις ποτέ αλλά ξέρεις ότι χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα. Το ίδιο θεωρώ και την αλληλεγγύη. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα γι αυτό που κάνεις. Η πράξη σου μιλάει από μόνη της και μιλάει όταν πρέπει για να μην χάσει την αξία της.

Ενώ είμαι μέσα στα social media λόγω αντικειμένου, μου την σπάει αυτή η δηθενιά που πλασάρουν. Το αλτέρνατιβ, το διαφορετικό, που έλα όμως που δεν είναι γιατί υπάρχει χρόνια τώρα, λειτουργεί μια χαρά (ίσως και καλύτερα) χωρίς την βοήθεια τους και την τόση δημοσιότητα και είναι και πολύ πιο αυθεντικό.

Φυσικά τσαντίζομαι ακόμα περισσότερο όταν δίνουν μερικοί μερικοί χρώμα στην αλληλεγγύη και στον εθελοντισμό. Όχι κύριοι, δεν είναι προνόμιο των αριστερών η αλληλεγγύη, ούτε των ακροδεξιών, ούτε των μεσαίων ούτε τίποτα. Και όταν μπαίνουν μέσα πολιτικά και κομματικά κριτήρια, τότε χάνεται το νόημα τελείως. Εκτός από το χρώμα, με τσαντίζει και η θρησκεία. Ούτε της θρησκείας είναι μονοπώλιο και ούτε με συγκινεί με τον τρόπο που γίνεται. Και πολύ απολαμβάνω μερικούς ιερείς που δεν καταλαβαίνουν από χρώματα, θρησκείες, εθνικότητες κλπ κλπ κλπ. Αλλά δυστυχώς δεν είναι πολλοί. Είναι λίγοι και συνήθως δεν έχουν και ρούχο να φορέσουν, αν με καταλαβαίνετε τι θέλω να πω..

Έπρεπε να δούμε τα σκούρα στην τσέπη μας για να καταλάβουμε ότι υπάρχει ο εθελοντισμός και να τον αναδείξουμε; Τόσα χρόνια που γίνονται πράγματα γιατί έμεναν θαμμένα; Μήπως τώρα καταλαβαίνουμε ότι αυτό πουλάει, το συναίσθημα απέναντι στον κοινό κίνδυνο που όλοι λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε; Το θεωρούμε πιασάρικο και ότι αν το κάνουμε είμαστε και εμείς μέσα στα πράγματα. Και καλά να το κάνουμε σωστά… Αλλά έλα που δεν το κάνουμε. Είχε πει κάποιος σε μια εκδήλωση που συμμετείχα: «Τόσα χρόνια είμαι εθελοντής, εγώ πότε θα αναγνωριστώ;» Και εκεί καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι έχει χαθεί γιατί γίνεται για λάθους λόγους.

Μας έφαγε η τρεντιά και το εναλλακτικό. Αφήστε τους πραγματικούς εθελοντές να κάνουν αυτό που αγαπούν και μην τους μολύνετε με την δημοσιότητα και τις γνώσεις σας. Δεν έχουν την ανάγκη σας. Αθόρυβα θα δράσουν, αθόρυβοι θα παραμείνουν και μετά αλλά θα είναι ήρεμοι μέσα τους. Και το κυριότερο; Όταν περάσει η μόδα, αυτοί θα είναι ακόμα εκεί.