Σε τι καιρούς ζούμε;

Είναι μέρες τώρα που διαβάζω εφημερίδες, άρθρα στο διαδίκτυο, ακούω ειδήσεις, κυκλοφορώ στην Αθήνα και αναρωτιέμαι: Σε τι καιρούς ζούμε; Πώς γύρισαν έτσι τούμπα τα πράγματα και όλα είναι μία τρέλα γύρω μας;

Δεν θα εστιάσω στην οικονομική κρίση. Δεν ξέρω να εστιάσω εκεί οπότε θα πω μπαρούφες. Μπορώ να καταλάβω ότι ένα μεγάλο μέρος της τρέλας προκαλείται από αυτήν αλλά είμαι σίγουρη ότι είμαστε και εμείς κρυφά ταλέντα και το είχαμε μέσα μας όλο αυτό.

Όλα ξεκίνησαν από την Τετάρτη το απόγευμα, που τελειώνοντας από το πανεπιστήμιο πέφτω πάνω σε μια πορεία της Χρυσής Αυγής. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα παιδιά. Ήταν τρομακτικό, ήταν ανατριχιαστικό. Και ακόμα πιο ανατριχιαστική ήταν η αντίδραση του κόσμου που τους έβλεπε. Σε άλλες πορείες, η ζωή τριγύρω συνεχίζεται κανονικά σε γενικές γραμμές. Στην πορεία της Τετάρτης όλοι ήταν παγωμένοι, ήταν σοκαρισμένοι. Παρακολουθούσαν έκπληκτοι και φοβισμένοι. Δεν τολμούσαν να πουν, να κάνουν κάτι γιατί ποιος ξέρει τι επίπτωση θα είχε..

Μετά έρχονται όλα αυτά τα γεγονότα στο εξωτερικό. Από πολιτικές εξεγέρσεις, δολοφονίες και τρομοκρατία μέχρι φυσικές καταστροφές που δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν είμαστε τίποτα. Δεν είμαστε απολύτως τίποτα. Ένα λεπτό μόνο αρκεί να μας ξεκάνει όλους και να μην μπορούμε να σωθούμε. Δείτε τι γίνεται στην Κωνσταντινούπολη, δίπλα μας.

Δεν είναι μόνο αυτά τα μεγάλα. Είναι και τα άλλα, τα μικρά, τα καθημερινά. Που δείχνουν ότι το μυαλό μας δεν είναι σε καλή κατάσταση, δεν έχουμε επαφή με τον έξω κόσμο. Πάρτε για παράδειγμα το κορίτσι από τα Σπάτα με τον «μαγκάκο» και όλη αυτήν την ιστορία με το Facebook, ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι. Πάρτε για παράδειγμα αυτήν την Ρεπούση, που βγαίνει και λέει ό,τι της κατεβαίνει στο κεφάλι απλά για να πει κάτι. Άλλο παράδειγμα οι δηλώσεις της εκκλησίας σχετικά με τους ομοφυλόφιλους. Η καθημερινή βία, ρατσιστική και μη, σωματική και λεκτική.

Πώς γίναμε έτσι αλήθεια; Τιμωρούμαστε για κάποιο λόγο;

Περάσαμε καλές εποχές, η γενιά μου νομίζω είναι ίσως η τελευταία που τις έζησε και τις κατάλαβε, ήμασταν στην κατάλληλη ηλικία. Πλέον, αρχίζω και αναρωτιέμαι αν ήταν όντως καλές εποχές ή νομίζαμε εμείς ότι ήταν καλές εποχές. Μήπως ήταν απλά η επιφάνεια και από κάτω έβραζε όλο αυτό το ηφαίστειο; Κλείναμε τα μάτια στα άσχημα και πετούσαμε στα σύννεφα και όταν ήρθε η ώρα να προσγειωθούμε, πέσαμε απότομα στον σημερινό κόσμο που δεν σκέφτεσαι το αύριο αλλά προσπαθείς απλά να επιβιώσεις στο σήμερα. Και όταν στον άνθρωπο στερείς τη δυνατότητα να ελπίζει, τον φυλακίζεις, του κόβεις τα φτερά, τον τρελαίνεις. Μήπως τελικά απλώσαμε τα πόδια μας πολύ περισσότερο από όσο μας έπαιρνε;

Αλλά και πάλι, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά μέχρι πού μας παίρνει; Αν δεν δοκιμάσουμε τα όριά μας, πώς θα τα ξεπεράσουμε; Πώς θα δοκιμάσουμε τις αντοχές μας και τις δυνατότητές μας; Πώς θα δούμε τι μας λείπει για να πάμε παρακάτω ώστε να φροντίσουμε να το αποκτήσουμε;

Δεν ξέρω τι γίνεται αλλά μπορώ να κατάλαβω με σιγουριά ότι κάτι έχει στραβώσει πολύ. Θέλω να είμαι αισιόδοξη αλλά ακόμα και να απαγορέψω στον εαυτό μου να βλέπει, το νοιώθω μέσα μου και το βιώνω και καθημερινά στις προσωπικές και άλλες σχέσεις μου. Δεν πάμε καθόλου καλά.

Μπορεί τελικά η χώρα να σωθεί από την κρίση, μπορεί κάποια στιγμή να έχουμε όλοι δουλειές, μπορεί κάποια στιγμή η κοινωνία να έχει έρθει σε ισορροπία και το περιβάλλον να έχει σωθεί. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, θα έχουμε καταστραφεί εμείς, οι άνθρωποι. Ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε πώς φτάσαμε ως εδώ και πού είναι το δικό μας φταίξιμο. Σίγουρα δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα αλλά το δικό μας μερίδιο ευθύνης μπορούμε να το κουμαντάρουμε.

[…] πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή […]

Η ιστορία φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται. Εμείς δεν μαθαίνουμε.

Φωτογραφία από το smalllifebigtimes.blogspot.gr