Neolaia Θέμα | Πόσα ακόμα νέα κόμματα αντέχει το… «πολιτικό σχοινί»;

Προδιαγεγραμμένη ή τύχη τους ή θα φανεί στο «χειροκρότημα»;

Το τελευταίο διάστημα και με τον πολιτικό κόσμο της χώρος να έχει περιέλθει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σε απαξία στα μάτια της κοινωνίας δημιουργούνται σε κάθε πλευρά του πολιτικού σκηνικού συνεχώς και περισσότεροι πολιτικοί φορείς και κόμματα. Παρατηρείται οργασμός ίδρυσης νέων κομμάτων με στόχο τη δημιουργία ελπίδας για κάτι καλύτερο στην ελληνική πολιτική ζωή και στο παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα για τη χώρα.

Θα αποδειχθούν και τα νέα αυτά κόμματα «μια από τα ίδια» και θα διαψεύσουν πολύ σύντομα τις προσδοκίες των εμπνευστών τους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους προέρχονται από τα κυρίαρχα κόμματα της μεταπολιτευτικής περιόδου ή ορισμένα από αυτά και οι δημιουργοί και συμμετέχοντες τους θα αφήσουν το θετικό πολιτικό αποτύπωμά τους στους σύγχρονους δύσκολους ελληνικούς καιρούς; Αυτό με βεβαιότητα μόνο ο χρόνος θα το δείξει, αλλά παρακάτω ακολουθούν εκτιμήσεις με τη δική τους τεκμηρίωση για το τι μέλει γενέσθαι αναφορικά στους νέους πολιτικούς σχηματισμούς.

Γιώργος Οικονόμου, Οικονομολόγος – Επιχειρηματίας

Λύση ένα κίνημα βγαλμένο από την κοινωνία

Τίποτε νέο δεν έχει να περιμένει ο τόπος από νέα κόμματα κατασκευασμένα από παλιά υλικά. «Νέα Ελλάδα» του Α. Λοβέρδου, «Νέα Μέρα» του Χ. Ζώη, «Σχέδιο Β», δεν έχουν να προσφέρουν κάτι πέρα από την ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων ιδεών και προσώπων.

Πρέπει να μπει ένα τέλος στις παλιές συνταγές και να δοκιμαστούν πραγματικά νέα κοινωνικοπολιτικά μορφώματα. Πολιτικά σχήματα βγαλμένα κατευθείαν από την κοινωνία και επαφή με την καθημερινότητα και την αγορά και, φυσικά, με την ενεργό στήριξη και συμμετοχή δημιουργικών προσωπικοτήτων του πνευματικού κόσμου της χώρας.

Εξέλιξη η οποία θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια τέτοια αλλαγή θα ήταν ένα κίνημα αδιάφθορων προοδευτικών ανθρώπων και μελών των παραγωγικών τάξεων, όπως εκείνο που κάποτε σε μια άλλη εποχή νεοελληνικού τέλματος έφερε τη χαρισματική, οραματική, μα κυρίως αποτελεσματική στο πεδίο των πράξεων, λύση Ελευθέριου Βενιζέλου. Δύσκολο; Ασφαλώς. Οπωσδήποτε , όμως, και η μοναδική μας ελπίδα!

Μαριλένα Φλέσσα, Διεθνολόγος –Νομικός Περιβάλλοντος

«Ουδείς προφήτης στο κόμμα του»

Με την τρικομματική σε ασκήσεις ισορροπίας και κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα να έχει πλέον τη δική του εσωτερική αντιπολίτευση εύλογα προκαλεί εντύπωση η σύσταση «νέων» πολιτικών κομμάτων. Η χρήση των εισαγωγικών, αυτονόητη: Πρόκειται είτε για κόμματα-δεξαμενές διαγραφέντων και απογοητευμένων είτε για «Ανάσταση» πολιτικά ημιθανών προσωπικοτήτων.

Ζώης, Κατσανέβας, Καζάκης, Αλαβάνος – καθώς… ενός Λοβέρδου μύριοι έπονται – με τα νέα τους μορφώματα κάνουν τον καθένα να διερωτάται ποιο ακριβώς ιδεολογικοπολιτικό κενό πρόκειται να καλυφθεί, αφού όλα κατά καιρούς έχουν ειπωθεί και μάλιστα από τα ίδια στόματα. Αυτό που φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί παίκτες είναι πως ο Έλληνας πολίτης αυτή τη στιγμή, δεν αισθάνεται «πολιτικά άστεγος», αλλά έκθετος στο να χάσει τα υπάρχοντά του.

Κανείς δεν πιστεύει πως θεσμικές πρωτοβουλίες και ουσιαστικές αλλαγές θα προκύψουν από ανθρώπους που έχουν πολλάκις δοκιμαστεί σε βουλευτικούς θώκους και απεδείχθησαν ολίγιστοι ή έστω δεν πρόσφεραν τα απαραίτητα. Πιθανότερο μοιάζει ότι απλά θα κονιορτοποιούνται τα εκλογικά ποσοστά μεταξύ των νεότερων και παλιότερων φορέων του πολυκομματικού σκηνικού.

Παναγιώτης Τσέλλος, Ψυχολόγος

Πίστωση χρόνου…

Πάντα υπάρχει πολιτικός και ιδεολογικός χώρος για δημιουργία κομμάτων και πάντα υπάρχουν πρόθυμοι να υπερασπιστούν ιδέες και λύσεις που είτε εγκαταλείφθηκαν πρόωρα είτε δεν εκφράστηκαν ποτέ. Λόγω της απαξίωσης των παραδοσιακών κομμάτων οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν και την επαναπροσέγγιση πολιτικής και πολιτών.

Αυτή άλλωστε είναι και η επί της αρχής υπεροχή της πλουραλιστικής πολυφωνίας του πολυκομματισμού έναντι του δικομματισμού που ναι μεν συσπειρώνει, αλλοιώνει όμως και αυθεντικές ιδεολογικές εκφάνσεις . Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει την εμφάνιση μικρών θνησιγενών κομμάτων-πυροτεχνημάτων, κυρίως γιατί δεν προτείνεται από αυτά κάτι καινούργιο, με τους ιδρυτές τους στην πλειοψηφία τους να είναι πρόσωπα φθαρμένα από τους κομματικούς σωλήνες όπου συνήθως επιστρέφουν μετά την εκλογική τους αποδοκιμασία.

Όμως θαρρώ πως για την αξιολόγηση των μαζικά εμφανιζόμενων κομμάτων πρέπει να κρίνουμε περιπτωσιολογικά, μακριά από απορριπτικές γενικεύσεις. Άλλωστε το πολιτικό μας σύστημα είναι αρκετά φθαρμένο για να είμαστε τόσο επιφυλακτικοί σε οτιδήποτε νέο ξεπροβάλλει.

Κωνσταντίνος Πλιάτσικας, Φοιτητής Παν. Πειραιά

Ελπίδες μόνο για καινούρια πρόσωπα

Τον τελευταίο καιρό, πολλοί, κυρίως παλιοί γνώριμοι του πολιτικού κόσμου, εκμεταλλευόμενοι τη δυσπιστία του εκλογικού σώματος και τις ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό, επιχειρούν τη δημιουργία νέων πολιτικών χώρων με σκοπό την ανάδειξή τους.

Είναι, όμως, πιθανό αυτοί οι χώροι να αποτελέσουν ελπίδα για την ελληνική πολιτική ζωή; Η προσωπική μου άποψη είναι πως όχι, αφού στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούνται από ανθρώπους – συντελεστές του σημερινού σκηνικού με παλαιοκομματικές αντιλήψεις, που μόνο πίσω μπορούν να πάνε τη χώρα.

Το μόνο που μένει, λοιπόν είναι η ελπίδα πως ανάμεσα στους σκάρτους, μέσα σε όλον αυτό τον οργασμό δημιουργίας πολιτικών χώρων και συνδυασμών, θα δημιουργηθούν και κάποιοι που θα εμπνεύσουν. Κάποιοι, οι οποίοι θα ηγηθούν και θα αλλάξουν ριζικά και τη χώρα, αλλά κυρίως τον διαπλεκόμενο τρόπο σκέψης των Ελλήνων. Ένας τρόπος που τόσα δεινά προσέφερε στην κοινωνία μέχρι σήμερα.