Όνειρα στη χώρα των μεγάλων υποσχέσεων

Κοιτώντας παθητικά τα χρώματα της τηλεόρασης να δίνουν διαφορές αποχρώσεις στο υπόλοιπο μέρος του σκοτεινού σπιτιού μου, επιχειρώ ένα σύντομο και καθόλου αντικειμενικό flashback στα χρόνια που πέρασα περπατώντας στα άκρως φιλικά προς τους ανθρώπους με αναπηρία πεζοδρόμια της Ελλάδας. Είναι το μέρος όπου το ποτήρι των παραγεμισμένων υποσχέσεων μας δρόσιζε τα καλοκαίρια όπου καιγόταν όλη η χώρα. Είναι το μέρος όπου οι άνθρωποι που μιλούσαν με ξύλινη γλώσσα κατηγορούσαν τους υπόλοιπους ότι εκτοξεύουν λέξεις δίχως νόημα. Είναι το μέρος όπου το ανεξάντλητο lifestyle “κάντο όπως ο Κωστόπουλος”, δημιούργησε ουρές στα μπουζούκια, χρυσές πιστωτικές κάρτες για να σημαδεύουμε το στήθος των λουλουδούδων, έκανε φίρμα τον κάθε τύπο με χρυσό ρολόι και όλους τους υπόλοιπους να περιμένουμε την έγκριση του δανείου για το επόμενο Cayenne.

Για όλα αυτά ήμουν μικρός και μπορώ να πω ότι με εξαίρεση τις λουλουδούδες, τα υπόλοιπα μου περνούν απαρατήρητα. Μεγάλωσα στη χώρα των μεγάλων υποσχέσεων. Λεφτά από την ευρωπαϊκή ένωση, δουλειές σε όλους, οι Ολυμπιακοί αγώνες στο «σπίτι» τους. Παραδέχομαι ότι μου άρεσε η ιδέα της επιστροφής των αγώνων, αν εξαιρέσεις το κομμάτι με τα αδέσποτα και τα ατέλειωτα πιτόγυρα που σέρβιραν στα βρώμικα μετά τα αθλήματα. Ίσως η ολυμπιάδα του 2004 σηματοδότησε το κύκνειο άσμα ενός ξεφτισμένου τρόπου ζωής που χτίστηκε επάνω σε πύργους από τραπουλόχαρτα που αγόρασαν άλλοι για εμάς, με αποτέλεσμα όλοι νεοέλληνες που αποφάσισαν να γίνουν βασιλιάδες σε κάστρα από άμμο να διαλυθούν στο πέρασμα του πρώτου κύματος.

Έτσι, κοντά στα όρια της επιληψίας που θα μπορούσε να μου προκληθεί από τα παράσιτα που έκανε το κακό σήμα της τεχνολογικά εξελιγμένης ψηφιακής τηλεόρασης, συνειδητοποίησα ότι η γενιά της μεγάλης Ελλάδας μετατράπηκε στη γενιά των 700 ευρώ. Δεν μπορώ να πω ότι γκρίνιαξα ιδιαιτέρως. Ακόμα σχολείο πήγαινα και τα χρήματα αυτά θεωρούσα ότι είναι ικανά να γεμίσουν το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ.

Οι περισσότεροι νέοι, πλέον, κάνουν πόλεμο για τον πόλεμο. Ψάχνουν τρόπους και μέσα να διοχετεύσουν την οργή που ποτίστηκαν από το περιβάλλον τους, δίχως να ασχολούνται με τις συνέπειες. Σπαταλούν ενέργεια, διαθέσιμους πόρους και διάθεση σε καταστάσεις που τους διατηρούν στάσιμους, ενώ ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα στα φυσικά πρόσωπα κάθε μορφής εξουσίας. Συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους, δημιουργούν ένα τεράστιο Λεβιάθαν το οποίο αντί να καταστρέψει οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση, διαλύει κάθε ελπίδα αναδιοργάνωσης των ξεχασμένων κοινωνικών αξιών και ισοπεδώνει τους ηθικούς φραγμούς που περικλείουν την έννομη ζωή του ατόμου.

Δεν αφήνω εκτός τη νεολαία του φραπέ, η καλύτερα τους νέους του φρέντο. Γυαλιά ηλίου και κοιμισμένο βλέμμα συνθέτουν τα χαρακτηριστικά εκείνων που δεν ανησυχούν, δεν τους απασχολεί το σύνολο και κοιτάζουν κυρίως πως θα θρέψουν το νεοπλουτισμένο και αχόρταγο εγώ τους κερνώντας ποτά με φανφάρικες ονομασίες διάφορες τυχάρπαστες κυρίες όπου διατηρούν τον τίτλο τους μόνο και μόνο χάρη στα ακριβά φορέματα που αγόρασαν με τα χρήματα των ελαφρώς αδιάφορων γονέων τους.

Στο διπλανό τραπέζι συναντάς τύπους με ψαράδικα παντελόνια, κακόγουστες πολύχρωμες κάλτσες που παραπέμπουν σε εποχές όπου η Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια ήταν πιο διάσημη και από τα τούρκικα που παίζουν σήμερα, ενώ δεν μπορώ να παραλείψω το καλοχτενισμένο παχύ μουστάκι που παραπέμπει σε κυριλέ γιδοβοσκό που ετοιμάζεται να αρμέξει τους χυμούς της γνωστότερης φοράδας του χωριού. Διάβολε, κανείς δεν αντιδρά. Όλα γίνονται στο βωμό ενός ακόμα θηλυκού, αυτού της μόδας.

Ωστόσο, φαίνεται πως ξεχνούμε ότι η αδιαφορία αποτελεί τον ευκολότερο τρόπο να κάνεις fast forward στο χρόνο, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να βουτήξουμε με τα χεριά ανοιχτά στη λάσπη που κάποτε πετούσαν στα μάτια μας, προσπαθώντας μέσα σε αυτή να βρούμε την ασφάλεια που χάθηκε με τη διακοπή της χρηματοδότησης από το οικογενειακό hedge fund. Όταν τα ψέματα και οι δηλώσεις κουστουμαρισμένων κλόουν μετατρέπονται σε ελπίδα, τότε συνειδητοποιείς πως εσύ ο ίδιος έκανες κάτι λάθος.

Το ξυπνητήρι διακόπτει απότομα τις σκέψεις μου. Εστιάζω στην τηλεόραση. Τα χρώματα είναι πιο απαλά χάρη στη soft τσόντα που δείχνει. Η ώρα περνά και ο πρωταγωνιστής συνεχίζει ακούραστος τα βαρέα και ανθυγιεινά του. Θαυμάζοντας τις ψεύτικες αντιδράσεις και την υπομονή της κοπέλας, κλείνω το χαζοκούτι, ετοιμάζομαι για τη δουλειά και σκέφτομαι ότι από «το Σεπτέμβρη θα απογειωθούμε».