Φοιτητικές Εκλογές 2013 | Συνέντευξη από ΕΑΑΚ!

Στο δρόμο προς τις Φοιτητικές Εκλογές 2013, εκπρόσωποι παρατάξεων, παραχωρούν συνεντεύξεις (με κοινές ερωτήσεις) στο neolaia.gr!

Στις ερωτήσεις μας, εκ μέρους των ΕΑΑΚ, απάντησε ο Αλέξανδρος Μινωτάκης:

1. Γιατί το πανεπιστήμιο θα ήταν χειρότερο χωρίς παρατάξεις; (απάντηση στο Γιατί ανεχόμαστε τις φοιτητικές παρατάξεις)

Σήμερα, η έννοια της παράταξης ,αλλά και γενικότερα του συγκροτημένου πολιτικού χώρου, έχει ταυτιστεί σε μεγάλα κομμάτια των φοιτητών με αισθήματα απαξίωσης. Είναι ρεύμα που συναντάται και στην κοινωνία και συνδέει τις πολιτικές δυνάμεις με ζητήματα όπως η εξαπάτηση, η «λαμογιά» , η κομματικοκρατία και άλλα σχετικά. Είναι λογικό να συμβαίνει αυτή η ταύτιση και μέσα στα πανεπιστήμια καθώς μεγάλα κομμάτια της σπουδάζουσας νεολαίας έχουν βιώσει την πολιτική και το συνδικαλισμό μόνο μέσα από την επαφή τους με την καθεστωτική και σάπια εκδοχή τους. Τι να πεις στο φοιτητή από ένα ΤΕΙ της επαρχίας που όλο το χρόνο η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του λέει ότι είναι στο πλευρό του και όταν σκάει το σχέδιο Αθηνά, η παράταξη αυτή το στηρίζει ανοιχτά και δεν τολμάει να πατήσει το πόδι της σε μια συνέλευση; Τι να πεις στο φοιτητή της ΑΣΟΕΕ ή της Παντείου που βλέπει ΠΑΣΠ και ΔΑΠ να εκμεταλλεύονται την περικοπή των παροχών για να προωθήσουν τις σημειώσεις τους και να στήσουν πελατειακά δίκτυα; Θα ήταν απάτη να υπερασπιστούμε την ανάγκη ύπαρξης ενός τέτοιου τύπου συνδικαλισμού.

Για τα σχήματα της ΕΑΑΚ σε όλη την Ελλάδα η ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων μέσα στις σχολές πρέπει να υπηρετεί τα συμφέροντα και τις ανάγκες της νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος. Η δράση αυτή δένεται υποχρεωτικά με την ύπαρξη και τη δυναμική λειτουργία των οργάνων του φοιτητικού κινήματος, δηλαδή των Φοιτητικών Συλλόγων και των Συνελεύσεων τους. Ο συνδικαλισμός που επιδιώκουμε να εκφράζουμε ως ΕΑΑΚ θέλει να είναι η πιο προχωρημένη και ολοκληρωμένη έκφραση των αγωνιστικών διαθέσεων των φοιτητών. Την ίδια στιγμή θα κρίνεται διαρκώς από τις ίδιες τις μαζικές διαδικασίες του κινήματος και θα απολογείται σε αυτές. Η ΕΑΑΚ θέλει να συμβάλλει στην πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του φοιτητικού κινήματος ευρισκόμενη σε άμεση σύνδεση μαζί του. Δίνει μάχη για να κερδίσει με το λόγο και την πράξη της, δεν ψάχνει να επιβάλλει την πολιτική της πρόταση.

Υπό τη σκοπιά των παραπάνω υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη φοιτητικών συλλόγων και τη δράση πολιτικών δυνάμεων εντός τους. Η εμπειρία των σχολών του εξωτερικού δείχνει ότι η διάλυση αυτών των δύο προχωράει ταυτόχρονα και αφήνει τους φοιτητές ανίσχυρους απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές. Αυτό δείχνει η εμπειρία του περσινού αγώνα των φοιτητών στην Αγγλία, οι οποίοι με πρωτόλειο τρόπο έψαξαν να συγκροτήσουν φοιτητικούς συλλόγους για να εμποδίσουν την αλματώδη αύξηση των διδάκτρων από τις 3000 στις 9000 λίρες. Αυτό δείχνει με διαφορετικό τρόπο και ο αγώνας των φοιτητών στη Χιλή ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και τα δίδακτρα. Ξεκίνησαν τις καταλήψεις περίπου την ίδια περίοδο με τους αγώνες στην Ελλάδα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου. Η παρουσία συγκροτημένων συλλόγων και η ισχυρή δράση της Αριστεράς στο εσωτερικό τους έχει οδηγήσει σε έναν αποφασιστικό αγώνα που συνεχίζεται μέχρι και τώρα. Έχουν μπλοκάρει νομοσχέδια, οδήγησαν υπουργούς στην παραίτηση και έχουν ενώσει τον αγώνα τους με τις μαχητικές απεργίες των ανθρακωρύχων και άλλων κλάδων. Για να μην πηγαίνουμε μακριά όμως, αρκεί να δούμε στην Ελλάδα την ποιοτική διαφορά μεταξύ των συλλόγων που έχουν παραδοθεί στα χέρια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ και εκείνων που παρεμβαίνει με σοβαρούς όρους η ΕΑΑΚ. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για διαλυμένους συλλόγους όπου η συνέλευση είναι άπιαστο όνειρο ενώ η πολιτική κυβέρνησης-τρόικας αλωνίζει. Από την άλλη, βλέπουμε ζωντανούς συλλόγους όπου η άσκηση πολιτικής τείνει να περνάει στα χέρια των φοιτητών και των οργάνων τους.

Τελικά το ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε παρατάξεις και συνδικαλισμό αλλά τι παρατάξεις και πολιτικές δυνάμεις θέλουμε και σε σύνδεση με τι τύπου συνδικαλισμό τις θέλουμε.

2. Ποια είναι η θέση σας σχετικά με το Σχέδιο Αθηνά;

Από την πρώτη στιγμή, τα σχήματα της ΕΑΑΚ πήραν θέση με το πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών με κεντρικό σύνθημα την ανατροπή του σχεδίου Αθηνά. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Σήμερα που οι σπουδές γίνονται όλο και πιο δύσκολες για μεγάλα κομμάτια της γενιάς μας, το σχέδιο Αθηνά είναι το τελειωτικό χτύπημα. Συγχωνεύει σχολές, ειδικά σε κλάδους που σπούδαζαν παιδιά των πιο φτωχών στρωμάτων, κλείνει άλλες και αναγκάζει χιλιάδες φοιτητές να μετακομίσουν για να συνεχίζουν να σπουδάζουν ένα γνωστικό αντικείμενο, διαφορετικό από αυτό που επέλεξαν και με λιγότερα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκπονήθηκε από το ΙΕΚ Ακμή. Η κυβέρνηση θέλει να αλλάξει όλο το χάρτη της μεταλυκειακής εκπαίδευσης : να σπρώξει χιλιάδες στα κολλέγια και τα ΙΕΚ αλλά και να αλλάξει ριζικά το χάρτη των γνωστικών αντικειμένων, στην κατεύθυνση της πλήρης σύγχυσης τους. Το τελευταίο είναι αναγκαίο για να υλοποιηθεί ένα πάγιο αίτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να διασπαστούν τα πτυχία σε δύο κύκλους σπουδών. Συνολικά, το Αθηνά πρόκειται για πολύ-εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης και για αυτό το υπερασπίζονται με τόσο πάθος τα μνημονιακά ΜΜΕ. Υπηρετεί τη συνολική πολιτική της λιτότητας, κόβει από τη χρηματοδότηση των ήδη χρεωκοπημένων ιδρυμάτων. Τα ΤΕΙ Πειραιά με το ζόρι πληρώνουν τους καθηγητές και τους εργαζόμενους την τελευταία τριετία, διώχνουν συμβασιούχους και το υπουργείο πάει να κόψει και άλλα στο όνομα του εξορθολογισμού και της αξιολόγησης. Κανείς τους δεν τολμά να πει τα κριτήρια της αξιολόγησης. Πέφτει η αξιολόγηση ενός ιδρύματος αν έχει αποκλειστικά δημόσια χρηματοδότηση, πέφτει και αν καταρτίζει πρόγραμμα σπουδών χωρίς τη βοήθεια επιχειρήσεων του κλάδου. Αυτός είναι ο εξορθολογισμός κυβέρνησης και τρόικας που βάζει τη Nestle να διοικεί τη Γεωπονική. Αρνητική θα είναι η αξιολόγηση αν οι φοιτητές δεν διαγράφονται στα 6 χρόνια. Δείτε τα στοιχεία για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό. Το 40% των φοιτητών στα ΑΕΙ και το 60% στα ΤΕΙ εργάζονται! Αυξάνεται η «μαύρη» εργασία και σε λίγο ούτε οι μισοί δεν θα μπορούν να αποδείξουν ότι εργάζονται.

Βέβαια δεν πέφτει από τον ουρανό το σχέδιο Αθηνά ούτε ο προηγούμενος νόμος Διαμαντοπούλου. Τα μνημόνια και όλες οι πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ την τελευταία τριετία ψάχνουν να διαμορφώσουν ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου και αυτό το σχέδιο περνάει πάνω από τις πλάτες της γενιάς μας. Ούτε μόρφωση ούτε εργασιακά δικαιώματα ούτε κατοχυρώσεις. Θα δουλεύουμε (αν βρούμε κάτι) για ένα εξάμηνο με 300 ευρώ και μετά θα μένουμε ένα χρόνο άνεργοι. Στο μεταξύ θα πρέπει να πληρώσουμε ότι έχουμε για να μπούμε σε προγράμματα επανακατάρτισης επειδή από τις σπουδές μας θα έχουμε πάρει σκόρπιες πληροφορίες, καμία συγκροτημένη γνώση πάνω σε ένα αντικείμενο. Μέσα στην κρίση του καπιταλισμού, είναι κρίσιμο οι επόμενες γενιές εργαζομένων να μην έχουν καμία κατοχύρωση (κλαδικές συμβάσεις ούτε για αστείο) για να ενισχυθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων.

3. Καταλήψεις. Απαρχαιωμένο μέσο αντίστασης ή ο μόνος τρόπος οργάνωσης ενός μαζικού αγώνα. Σε περίπτωση που είσαι εναντίον της κατάληψης, ποια μορφή αγώνα προτείνεις;

Την καλύτερη απάντηση σε αυτό έδωσαν πρώτα από όλα οι ίδιοι οι αγώνες ενάντια στο σχέδιο Αθηνά. Σκεφθείτε ότι οι φοιτητές που έκαναν το ‘06-07 καταλήψεις έχουν πάρει σχεδόν όλοι πτυχίο, έχουν περάσει πέντε και βάλε χρόνια, σκεφθείτε πόσα έχουν αλλάξει σε αυτά τα χρόνια, και πάλι οι φοιτητές που βγαίνουν μπροστά και επιλέγουν τις καταλήψεις σα μέσο πάλης. Πιστεύουμε ότι θα συνεχίζουν να τις επιλέγουν όσο βλέπουν ότι είναι αποτελεσματικές για τον αγώνα τους. Μόνο το κύμα καταλήψεων «έσπασε» το μονόλογο του υπουργείου, καθυστερεί σημαντικά το σχέδιο Αθηνά και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις έχει σημαντικές επιτυχίες (π.χ. αποσύρθηκε το σχέδιο Αθηνά για τη Φιλοσοφική Αθηνών αλλά και πολλά ΤΕΙ στην επαρχία). Πολύ περισσότερο, σήμερα οι καταλήψεις είναι μέσο πάλης που επιλέγονται από μεγάλα κομμάτια των εργαζόμενων που αντιμάχονται το μνημόνιο και τις πολιτικές της φτώχειας. Γέμισε κατειλημμένα κτήρια (μεταξύ αυτών και το Υπουργείο Οικονομικών) το κέντρο της Αθήνας τον περσινό Οκτώβρη για να ρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οι εργαζόμενοι με εργολαβίες στο ΑΠΘ, στη Θεσσαλονίκη, έμειναν 6 μήνες απλήρωτοι το φετινό Οκτώβρη και προχώρησαν σε κατάληψη στο πανεπιστήμιο και κατάφεραν να συσπειρώσουν γύρω τους μαζικό κίνημα αλληλεγγύης από φοιτητές αλλά και από την κοινωνία. Φαίνεται ότι η κατάληψη είναι προϋπόθεση για να ξεκινήσει οποιοσδήποτε αγώνας, προσφέρει ζωτικό χώρο σε όσους πλήττονται για να οργανωθούν.

Βέβαια το είπαμε και στην αρχή ότι πολλά αλλάξανε μέσα στα χρόνια της κρίσης. Η κατάληψη σήμερα είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για να αναπτυχθεί ένας νικηφόρος αγώνας. Χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα να ανέβει στα επίπεδα της εποχής για να περάσει τον πήχη που θέτει η σκληρή επίθεση του συστήματος. Σε κάθε αγώνα που δίνουμε τα τελευταία χρόνια, το πρώτο επιχείρημα της κυβέρνησης και του υπουργείου περιλαμβάνει τις λέξεις «μειοψηφίες», «συντεχνία» και άλλα πρόσχαρα. Ως ΕΑΑΚ κρίνουμε αναγκαία την ανάπτυξη πολύμορφων αγώνων που θα επιτρέπουν στο φοιτητικό κίνημα να συμμαχήσει με την κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται από τις περικοπές, το ξεπούλημα και τις μειώσεις μισθών. Είναι αναγκαία μια συμμαχία που θα χτιστεί πάνω στους κοινούς εχθρούς, την κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, το αστικό πολιτικό σύστημα αλλά και πάνω σε κοινούς στόχους. Το αίτημα για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είναι σημαντικό για κάθε οικογένεια που δεν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά της και συνδέεται με τη μάχη ενάντια στα μνημόνια και σε όσους τα προωθούν, μάχη που τράβηξε χιλιάδες στους δρόμους τα τελευταία χρόνια. Για να επικοινωνήσει με όλους αυτούς το φοιτητικό κίνημα δεν αρκέστηκε στις καταλήψεις τον περσινό Σεπτέμβρη αλλά εισέβαλε στα κεντρικά της ΕΡΤ διεκδικώντας χώρο έκφρασης κόντρα στον τοίχο της σιωπής που έστηναν τα ΜΜΕ. Βγήκαμε στο Σύνταγμα που είχε αποκτήσει εμβληματικά χαρακτηριστικά για όλο το λαό και επιδιώξαμε να συνδεθούμε με το κίνημα των Λαϊκών Συνελεύσεων του καλοκαιριού. Βρεθήκαμε σε κοινό συντονισμό με σωματεία και φορείς που έμπαιναν τότε σε κινητοποιήσεις. Για να μην μακρηγορώ και να επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα : τι από αυτά θα μπορούσαμε να κάνουμε αν οι σχολές δεν ήταν κατειλημμένες και προχωρούσε η εξεταστική του Σεπτεμβρίου;

4. Κρούσματα βίας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ποιοι τα δημιουργούν, με ποιες αιτίες, τι θέλουν να πετύχουν;

Μπαίνοντας σε αυτό το ζήτημα, να έχουμε αρχικά ένα πράγμα καθαρό. Την κουβέντα περί βίας στα πανεπιστήμια την ανοίγουν οι πιο βίαιοι άνθρωποι στην κοινωνία αυτή τη στιγμή. Ο Άδωνις και η Χρυσή Αυγή μιλούν για «βία των ΕΑΑΚ» στη Βουλή. Ο πρώτος ψηφίζει μνημόνια και είναι πρωτοκλασάτο στέλεχος της κυβέρνησης που «πάγωσε» όλη τη χώρα για 40 εκατομμύρια ευρώ από το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης. Οι δεύτεροι μαχαιρώνουν μετανάστες (ενίοτε και φοιτητές) και με την κάλυψη της αστυνομίας επιτίθενται σε όποιον αγωνίζεται και σηκώνει κεφάλι. Η κυβέρνηση μας καλεί να καταδικάσουμε τη βία αλλά «ξεχνάει» η ίδια να καταδικάσει τις επιθέσεις των ΜΑΤ που την Παρασκευή μπήκαν σε σπίτια στην Ιερισσό στις τρεις το πρωί, χτυπώντας αδιακρίτως όποιον έβρισκαν για να τρομοκρατήσουν το αντιστεκόμενο χωριό. Είναι λογικό ότι αυτή η πολιτική μόνο με τη βία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και έτσι βλέπουμε και τα κρούσματα βίας στα πανεπιστήμια. Ο πασόκος πρόεδρος του ΤΕΙ Πάτρας, Σωκράτης Καπλάνης, κάλεσε μπράβους μέσα στη σχολή του για να χτυπήσουν τους φοιτητές που έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας για τη μεταφορά των σχολών τους στο Μεσολόγγι. Ποιος είναι βίαιος εδώ; Σύμφωνα με τα ΜΜΕ που έδωσαν βήμα μόνο στον πρύτανη-λαμόγιο, βία είναι να μπαίνουν οι φοιτητές στη συνέλευση των καθηγητών και να φωνάζουν. Για εμάς, βία είναι η δράση κράτους-παρακράτους που καταστρέφει με μεθόδους «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» να καταστρέψει τις ζωές φοιτητών και εργαζομένων. Εχει ξεκάθαρο στόχο αυτή η βία, μας λένε καθαρά να κάτσουμε ήσυχοι γιατί μπορεί να βρεθούμε και δαρμένοι και κατηγορούμενοι όπως συνέβη στους συναδέλφους μας στην Πάτρα. Όσο δεν τσιμπάμε από το καρότο, πρέπει να δουλέψει το μαστίγιο.

Υπάρχει και η άλλη βία, αυτή των αγώνων που τόσο κατακρίνουν οι διάφοροι δημοσιογράφοι. Για εμάς, ο αγώνας των φοιτητών είναι νόμιμη αυτοάμυνα απέναντι στους φορείς μιας αυταρχικής πολιτικής που πείθει όλο και λιγότερους. Είναι νόμιμος ακόμα και αν τα δικαστήρια κρίνουν διαφορετικά. Δεν μας λέει κάτι αυτό. Τον τελευταίο χρόνο, η δικαιοσύνη καταδίκασε τις απεργίες του Μετρό, των χαλυβουργών, των ναυτεργατών και τόσων ακόμα που δεν χωράνε σε μια συνέντευξη. Πρόσφατα καταδικάστηκαν συνδικαλιστές για αλληλεγγύη σε απεργία!

Τον ίδιο χρόνο, η δικαιοσύνη αθωώνει τον Κασιδιάρη που κατηγορούνταν για μαχαίρωμα φοιτητή, αθωώνει, παρά την ύπαρξη βίντεο, τους αστυνομικούς που παραλίγο να σκοτώσουν τον Κύπριο φοιτητή στην πορεία του Πολυτεχνείου το 2006. Μάλλον και τα δικαστήρια έχουν διαλέξει στρατόπεδο και σίγουρα δεν είναι αυτό της νεολαίας και των εργαζομένων.

5. Πως βλέπετε εσείς το μέλλον των παρατάξεων και τι πιστεύετε για μία ενδεχόμενη είσοδο της Χρυσής Αυγής στα Πανεπιστήμια;

Ήδη από τις περσινές εκλογές φάνηκε η πορεία των πραγμάτων και όσο περνάει ο καιρός ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Για τις κυβερνητικές παρατάξεις τα πράγματα είναι πολύ σκούρα. Ειδικά για την ΠΑΣΠ, φαίνεται ότι βρίσκεται στα τελευταία της καθώς δεν μπορεί να εκφράσει τίποτα συγκεκριμένο μέσα στις σχολές. Δεν πείθει κανέναν ως δήθεν αγωνιστική δύναμη ούτε μπορεί να διαχωριστεί από το ΠΑΣΟΚ αφού για τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών εκφράζει την πολιτική του μέσα στις σχολές. Ούτε όμως μπορεί να επιβιώσει μέσα από πελατειακά δίκτυα αφού το ρόλο αυτό επιτελεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ο δίδυμος αδερφός της, η ΔΑΠ. Όσο για αυτήν, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Φαίνεται ότι απαξιώνεται μαζικά από τους φοιτητές αλλά διατηρεί δυνάμεις αφού κρατάει ενωμένη τη δεξιά πολυκατοικία μέσα στις σχολές.

Από το ρετιρέ του εξορθολογισμού (και του άγριου νεοφιλελευθερισμού) του Τζήμερου και της Μπακογιάννη μέχρι τα υπόγεια της άκρας δεξιάς του Καμμένου και των φασιστικών ομάδων της Χρυσής Αυγής, η ΔΑΠ καλύπτει όλο το φάσμα με μια έμφαση στην ακροδεξιά ρητορική. Εμείς κατανοούμε την αντοχή της καθώς ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών που δυσπιστεί απέναντι στη νικηφόρα προοπτική των αγώνων, η ΔΑΠ φαντάζει μια έγκυρη επιλογή για τη γρήγορη εξασφάλιση του πτυχίου και την έξοδο στην αγορά εργασίας. Εγγυάται την ομαλότητα και τη μιζέρια, εκμεταλλευόμενη το κλίμα φόβου που έχει στήσει η Νέα Δημοκρατία, σύμφωνα με την οποία κάθε εναλλακτική προοπτική χωρίς μνημόνια, Ευρωπαϊκή Ένωση και χρέος ισούται με την καθολική καταστροφή.

Παρόλα αυτά η ΔΑΠ πιέζεται σοβαρά αλλά είναι ευθύνη της Αριστεράς να αναμετρηθεί πολιτικά μαζί της. Οι δυνάμεις της ΠΚΣ-ΚΝΕ αλλά και η ΑΡΕΝ δεν μπορούν να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Η μεν πρώτη αναλώνεται στον ενδοαριστερό εμφύλιο, δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του κινήματος και τα εναποθέτει όλα σε μια μεσσιανική εγκαρτέρηση της «λαϊκής εξουσίας». Με αντίστοιχο μεσσιανικό τρόπο προσδοκεί η ΑΡΕΝ την αριστερή κυβέρνηση του Σύριζα, η οποία με μαγικό τρόπο θα μας βγάλει από τα μνημόνια και τη λιτότητα χωρίς να συγκρουστεί με το ευρώ και την Ε.Ε. Οι προτάσεις αυτές δεν ανοίγουν καμία προοπτική για τη γενιά μας που βλέπει το μέλλον της να καταστρέφεται εδώ και τώρα. Για αυτούς τους λόγους η ΠΚΣ μένει στάσιμη σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Για αυτούς τους λόγους, η ΑΡΕΝ έχει μικρή άνοδο αλλά αδυνατεί να αποκτήσει σταθερή δυναμική και να παίξει ρόλο μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Οι φοιτητές ψάχνουν λύσεις στην Αριστερά αλλά χρειάζεται μια διαφορετική Αριστερά για να απαντήσει στους προβληματισμούς που μπαίνουν μέσα στην κρίση.

Όσον αφορά το θέμα της Χρυσής Αυγής πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι έχει ανακινηθεί από συγκεκριμένο επιχειρηματικό-εκδοτικό όμιλο. Είναι ο όμιλος του Αλαφούζου που στο ΣΚΑΙ κάλεσε τέσσερις βουλευτές της Χρυσής Αυγής για να τους εξυμνήσει ο έγκριτος Τράγκας και έστησε και ένα πλήρως ανυπόστατο δημοσίευμα στην Καθημερινή που βασιζόμενο σε φημολογίες μιλάει για εκλογική κάθοδο της Χρυσής Αυγής στις εκλογές της Τετάρτης. Αυτοί που αποστασιοποιούνται από τα «άκρα», τις κρίσιμες στιγμές ξέρουν ότι έχουν κοινά συμφέροντα με το ένα άκρο. Όπως και η Χρυσή Αυγή μπορεί να καταγγέλλει το «κατεστημένο» γενικά και αόριστα αλλά στη Βουλή ψηφίζει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, μη χάσει και το βασικό χρηματοδότη της. Την Τετάρτη θα φανεί ότι επρόκειτο για φαντασιώσεις της εφημερίδας αλλά υπάρχουν δύο σημαντικά συμπεράσματα. Πρώτα από όλα, φαίνεται ότι το μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο δίνει κατεύθυνση στη Χρυσή Αυγή να «πατήσει πόδι» στις σχολές. Απέναντι σε αυτό πρέπει το φοιτητικό κίνημα να προετοιμαστεί. Εμείς ως ΕΑΑΚ έχουμε δηλώσει ότι κάθε φοιτητής που συμμετέχει σε παρακρατικές και φασιστικές συμμορίες όπως η Χρυσή Αυγή θα διαγράφεται από τους φοιτητικούς συλλόγους. Πρόκειται για στοιχειώδες δημοκρατικό αντανακλαστικό που έχει κατακτηθεί από τους αγώνες των συλλόγων τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και την προσπάθεια να βρεθούν οι νοσταλγοί της Χούντας έξω από τις σχολές. Σήμερα, δεν θα αφήσουμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ και των σωμάτων ασφαλείας να πατήσουν πόδι στις σχολές. Ακόμα πιο σημαντικό από αυτό, να μην αφήσουμε να κερδίσουν έδαφος οι λογικές του κανιβαλισμού, η λογική που λέει να φάω το διπλανό μου για να σωθώ εγώ. Σήμερα, στην εποχή της πιο συνολικής επίθεσης δεν χωράνε λογικές διαχωρισμού και μίσους μεταξύ όσων πλήττονται. Η θα νικήσουμε όλοι μαζί ή θα χάσει ο καθένας μόνος του.

6. Στις φοιτητικές εκλογές 2013, γιατί ψηφίζουμε την παράταξή σας;

Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει να παίρνεις ανοιχτά θέση σε μια περίοδο που δεν χωράνε μισόλογα. Σημαίνει την πιο αποφασιστική απόρριψη των μνημονιακών παρατάξεων, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ και του μέλλοντος που ετοιμάζουν για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία η κυβέρνηση και η Τρόικα. Σημαίνει μαύρο σε όσους μας μαυρίζουν τις ζωές.

Η ΕΑΑΚ δεν θεωρεί ότι κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας αλλά κατάφερε από την αρχή της κρίσης να εκφράσει μια βασική αλήθεια της εποχής. Αν θες να ζήσεις διαφορετικά πρέπει να είσαι αποφασισμένος να συγκρουστείς μέχρι τέλους. Χρειάζεται να πάμε σε ολική ρήξη με κάθε έναν που φέρνει μνημόνια, είτε είναι κυβερνήσεις είτε είναι η Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Αν σήμερα τους αφήσουμε να μας τρομάξουν με τα διλήμματα «ευρώ ή χάος», αύριο θα μας τελειώσουν. Αν οι εκλογές δεν βγάλουν καθαρό μήνυμα καταδίκης σε κυβέρνηση και τρόικα, αν το σχέδιο Αθηνά και όλα τα νομοσχέδια των τελευταίων χρόνων δεν καταδικαστούν και στις κάλπες όπως στις συνελεύσεις, τότε η απομονωμένη κυβέρνηση Σαμαρά θα μπορεί να πανηγυρίζει την Πέμπτη λέγοντας ότι έχει τους φοιτητές στο πλευρό της. Ψάχνουν να πιαστούν από όπου μπορούν για να κερδίσουν χρόνο. Η ενίσχυση της ΕΑΑΚ είναι ένα ακόμα χτύπημα γιατί εκφράζει την αυτοπεποίθηση ότι η νεολαία και οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ψήφος στην ΕΑΑΚ δεν σημαίνει ανάθεση για να αναλάβει κάποιος άλλος τους αγώνες αλλά είναι κίνηση ενεργητικής συστράτευσης για την ανασυγκρότηση των συλλόγων με στόχο την ανατροπή όσων ζούμε. Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στην υπόθεση μιας άλλης Αριστεράς, μαχητικής και αντικαπιταλιστικής, μιας Αριστεράς που υπάρχει για να ενισχύει τους αγώνες και όχι το αντίστροφο. Μια τέτοια Αριστερά χρειαζόμαστε ώστε στις 18 Απρίλη να μην βαυκαλιζόμαστε με τα νούμερα αλλά να βγουν ξανά μπροστά οι Γενικές Συνελεύσεις για τις κρίσιμες μάχες που έχουμε μπροστά μας.

Στις ερωτήσεις μας, εκ μέρους των ΕΑΑΚ, απάντησε ο Αλέξανδρος Μινωτάκης, μέλος της ΕΑΑΚ!