Κριτική Παράστασης | Κάποιος μιλάει μόνος του, κρατώντας ένα ποτήρι γάλα

Οι θεατές κάθονται στις θέσεις τους. Πενήντα χάρτινα κουτιά γάλατος διαχωρίζουν το κοινό από τους ηθοποιούς. Τα φώτα σβήνουν. Δύο δυνατοί παράλληλοι μονόλογοι, γεμίζουν την αίθουσα με ένταση και η παράσταση Κάποιος μιλάει μόνος του, κρατώντας ένα ποτήρι γάλα μόλις ξεκίνησε. Η Νόρα Δημοπούλου και ο Βαγγέλης Ιεζεκιήλ Πάπας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, μέσα από δύο άκρως ρεαλιστικές ερμηνείες, χθες το βράδυ στο θέατρο Θησείον, στου Ψυρρή.

Τη σκηνοθεσία της παράστασης ανέλαβε η ομάδα Katayisteater, η οποία αποτελείται από τους δύο πρωταγωνιστές. Αφού πέρασαν από Πάτρα και Θεσσαλονίκη, ολοκληρώνοντας την αποστολή τους με μεγάλη επιτυχία, επέστρεψαν στην Αθήνα για πέντε επιπλέον παραστάσεις. Το σκηνικό αποτελούταν από έναν αιωρούμενο σκίουρο, μια μικρή τηλεόραση στο πάτωμα σε συνεχή αναμετάδοση ενός αγώνα τένις, μια ξύλινη καρέκλα, μια επίσης μικρή λάμπα και φυσικά πολλά κουτιά γάλατος τριγύρω.

Το σενάριο του έργου φέρει την υπογραφή του Ευθύμη Φιλίππου και είναι μεταφορά του πρώτου του βιβλίου με τον ομώνυμο τίτλο, στο σανίδι. Στο παρελθόν, σε συνεργασία με τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο, κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, για την ταινία Κυνόδοντας, η οποία μένει ανεξίτηλη στη μνήμη όσων την είχαν παρακολουθήσει. Επίσης, το 2010, η ταινία Άλπεις του ίδιου συγγραφικού διδύμου τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.

Ένα σενάριο αποφθεγματικό, με μια ροή καθόλου συνηθισμένη και ένα σκηνικό με στοιχεία από τα βάθη του υποσυνειδήτου. Τρία πράγματα που είναι αρκετά για να μην πάρει ο θεατής τα μάτια του από τη σκηνή και να μην του αποσπάσει οτιδήποτε άλλο την προσοχή. Τα underground νοήματα, πραγματεύονταν τις εμπάθειες και τις εμμονές των ανθρώπων και κυρίως αυτών που στην καθημερινότητά τους κολλάνε στις λεπτομέρειες και χάνουν την ουσία των πραγμάτων.

Υπάρχουν φορές που γινόμαστε ρατσιστές με αφορμή κάποιο χαρακτηριστικό ενός ατόμου, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Υπάρχουν επίσης φορές που συνομιλούμε με τον εαυτό μας, παρουσιάζοντας δύο διαφορετικά πρόσωπα, ή φορές που στεκόμαστε στο τι φαγητό θα φάμε και όχι με ποιους. Συνήθως κριτικάρουμε κάποιον ή κάτι, μη έχοντας καταλάβει ότι αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό και παρουσιάζει μονάχα το αισθητικό κομμάτι του εαυτού μας. Συμβιβαζόμαστε με μία κατάσταση, στην οποία λίγο αν προσπαθούσαμε θα μπορούσαν όλα να είναι αλλιώς. Προσπαθούμε να δούμε σε κάποιον κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι και αντίστοιχα, προσπαθούμε να αλλάξουμε τη δική μας εικόνα στα δικά του μάτια. Αυτά είναι μερικά από τα θέματα των διαλόγων μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών.

Με κέρδισε ο αέρας του μυστηρίου, ειδικά στην αρχή, πριν μπω στο νόημα των πράξεων της παράστασης. Επίσης, μου έκανε εντύπωση ο τρόπος έκφρασης κάποιων πραγμάτων. Για παράδειγμα, κάθε φορά που ο εκάστοτε πρωταγωνιστής ήθελε να δείξει πιο άνετος ξεκούμπωνε ένα κουμπί από τη μπλούζα του, ενώ σε αντίθετη περίπτωση το άφηνε κουμπωμένο. Μου άρεσε το χιούμορ και η πολλή ένταση, η οποία κατά ένα περίεργο τρόπο, κατάφερε να μη με κουράσει. Ήταν με λίγα λόγια μια άκρως απολαυστική παράσταση, που πραγματικά αξίζει να δείτε!

Προσωπική βαθμολογία 4.5\5.