Σκάσε και... κολύμπα!

Είμαστε η γενιά του μνημονίου (ή έτσι μας έκαναν πλύση εγκεφάλου τα ΜΜΕ να πιστεύουμε) και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να ακολουθεί το ουσιαστικό (βλ. γενιά) μία γενική που προκαλεί μόνο αρνητικά συναισθήματα (βλ. του μνημονίου, της κρίσης, των 500 ευρώ, της εισβολής, της προσφυγιάς και πάει λέγοντας για τους παλαιότερους).

Μεγαλώσαμε όλοι εμείς με κάποια όνειρα. Ονειρευτήκαμε με μάτια ανοικτά το μέλλον μας. Μας ρωτάγανε οι μεγάλοι «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις» και εμείς με νάζι και γκριμάτσα τους λέγαμε «αστροναύτης, δασκάλα, αστυνομικός» γιατί θαυμάζαμε τους παιδικούς μας ήρωες, είχαμε πρότυπα, σωστά ή λάθος, αρκεί που τα είχαμε!

Θα ήταν υπερβολή να πούμε πως τώρα πια δεν έχουμε όνειρα. Φυσικά και έχουμε! Απλά στις μέρες μας ονειρευόμαστε με τα μάτια κλειστά και τα όνειρα ανήκουν μόνο στη σφαίρα του απωθημένου.

Θα είμαστε λοιπόν η γενιά των απωθημένων, των αναπάντητων ερωτημάτων ενώ θα έπρεπε να είμαστε μία ευτυχισμένη γενιά, με προοπτικές, γιατί μας αξίζει!

Κι αν σας ακούγονται όλα αυτά απογοητευτικά και μαύρα, σας βεβαιώνω ότι δεν είναι. Πρόκειται απλά για μία ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας. Οι νέοι έχουμε μάθει να μην τα παρατάμε, θα προσπαθήσουμε (κι αυτή είναι όλη η ουσία) να βγούμε «ζωντανοί» από το σκοτεινό πηγάδι που μας έριξαν. Κάποιοι θα τα καταφέρουμε και κάποιοι όχι. Όμως όχι γιατί δεν είμαστε αρκετά καλοί, αλλά θα «επιβιώσουν» μόνο όσοι δεν  χάσουν το κουράγιο τους.

Καλούμαστε να ζήσουμε λοιπόν σ’ αυτόν τον τόπο καθώς η φυγή δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση, με αυτές τις συνθήκες. Να ξέρετε πως είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Και στην τελική είμαστε η γενιά του… σκάσε και κολύμπα (κι ας έχει φουρτούνα η θάλασσα!).