Δεν μετανιώνω για τίποτα

Ένα «σπουργίτι» που φλέρταρε πάντα με τα άκρα… τα άκρα της ανθρώπινης ύπαρξης, του πάθους, της καλλιτεχνίας και φυσικά της ζωής! Τραγούδησε ότι «δεν μετανιώνει για τίποτα» για μία «ζωή σαν τριαντάφυλλο» που ποτέ δεν της χαρίστηκε!

Τον ανατρεπτικό χαρακτήρα της Εντιθ Πιάφ, μιας γυναίκας που άφησε μία τεράστια μουσική κληρονομιά πραγματεύεται η μουσικοθεατρική παράσταση των Μίλλης Καραλή, Δημήτρη Μαλισσόβα, αλλά και του αειθαλή «μύθου» τζαζίστα ντράμερ και συνθέτη, Νίκου Λαβράνου, με το υπό τη διεύθυνσή του κουιντέτο.

Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο «Αγγέλων Βήμα» της οδού Σατωβριάνδου. Προσωπικά γνώρισα την αιθέρια φωνή και καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο της Μίλλης Καραλή στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» σε εκδήλωση δωρεάν εισόδου, ευγενικής προσφοράς του Ιδρύματος και των βασικών συντελεστών του καλλιτεχνικού δρώμενου, οργανωμένη από τον ΟΚΑΝΑ και την πρόεδρό του κ. Μένη Μαλιώρη.

Πρόκειται για μία παράσταση εστιασμένη στην ανάδειξη μιας μεγάλης γκάμας κλασσικών ακουσμάτων. Των γνωστών αλλά και λιγότερο αναγνωρίσιμων κομματιών της γεννηθείσας στη βοή του Α΄ παγκοσμίου πολέμου Γαλλίδας ερμηνεύτριας και δημιουργού. Βασίζεται στην καταπληκτική μουσικοθεατρική ερμηνεία της «γαλλοτραφούς» Μίλλης, του νέου κύματος και των ξενόγλωσσων ηχογραφήσεων από τις αρχές των 70’s μέχρι την επιστροφή της στην Ελλάδα μια δεκαετία αργότερα, όσο και στην εύστοχη σκηνοθετική άποψη του Δημήτρη Μαλισσόβα και φυσικά στην ενορχηστρωτική οξυδέρκεια του κ. Λαβράνου.

Η βαριετέ προσέγγιση των συντελεστών, με λιγότερα λόγια και βαθύτερη μουσική ανάλυση του ρεπερτορίου του κατατρεγμένου μικρού «σπουργιτιού» του μεσοπολέμου της Εντίθ Τζοβάνας Γκασιόν που ωρίμασε για να γίνει η μεταπολεμική θρυλική καλλιτέχνιδα μετά τον Πόλεμο Εντίθ Πιάφ, αναδεικνύει τον κόσμο του αέναου κυνηγιού της ουσιαστικής απόλαυσης των ζουμερών καρπών της ζωής και του αναγκαίου τιμήματος για τη βίωση μιας γοητευτικής και γι’ αυτό και ταλαιπωρητικής ζωής.

Η εμβάθυνση στην ταραχώδη ιδιοσυγκρασία και ζωή της αποτελεί – εν μέσω μίας ευρωπαϊκής και ελληνικής πολυδιάστατης κρίσης – ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο και παράθυρο εμπέδωσης μιας ιδιαίτερης τεχνικής απόλαυσης της ζωής, αντί της συνεχούς άμυνας απέναντι στα συναισθήματα λύπης και χαράς που, αναγκαστικά, καθημερινά η δυσβάσταχτη πραγματικότητα δημιουργεί.

Για όσους, λοιπόν, όσο κι αν κατά καιρούς προσπαθούν, δεν τα καταφέρνουν, λόγω της καθοριστικής δημιουργικής τους φύσης, να απαρνηθούν το πάθος στη ζωή, υιοθετώντας το, ασφαλώς, παραγωγικό όσο όμως ταυτόχρονα και απαισιόδοξο, πνιγηρό ακόμα και «αυτοκτονικό» για τους αληθινούς λόγους δικαίωσης της ανθρώπινης φύσης πρότυπο διαβίωσης της αμιγώς δυτικής συλλήψεως προτεσταντικής ηθικής, καλλιτεχνικές δημιουργίες και οι ίδιες οι ζωές «κεραυνοβολημένων» από τη μέθεξη όντων, όπως η Πιάφ, είναι διαχρονικά εκεί για τους επιβεβαιώνουν το ορθό της προσέγγισής τους ή και για να τους επαναφέρουν σε αυτή αν κάπου κινδυνεύουν να χαθούν στη διαδρομή.