Neolaia Θέμα | Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να υπάρξει και πάλι ως υγιές και οργανωμένο κόμμα;

Η τελευταία ευκαιρία υπέρβασης του διαφαινόμενου αδιεξόδου του βασικότερου μεταπολιτευτικού κομματικού πυλώνα

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εν μέσω έντονης κοινωνικής δυσαρέσκειας, οδηγεί το κόμμα που ταυτίστηκε με τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας σε ένα αμφιλεγόμενο συνέδριο, το οποίο πιθανότατα αποτελεί και την τελευταία ευκαιρία πολιτικής επιβίωσής του. Με την πάροδο των τελευταίων μνημονιακών ετών, το ΠΑΣΟΚ μεταβλήθηκε από πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας σε μικρό και συμβιβασμένο με τον νεοσυντηρητισμό πολιτικό σχήμα, θέτοντας σοβαρό ερωτηματικό στρατηγικής για το αν πρέπει να βάλει «πλώρη» επιστροφής για τις παλιές «δάφνες» ή να συνεχίσει ως ένα ειλικρινές διαχειριστικό μόρφωμα εξουσίας, προκείμενου να διασωθεί από τη χωρίς σταματημό κατρακύλα του.

Οι απόψεις, για το αν το ΠΑΣΟΚ «σώζεται» και πως, πολλές και διαφορετικές. Παρακάτω παρουσιάζονται ορισμένες από αυτές:

Θόδωρος Τσίκας, πολιτικός επιστήμονας-διεθνολόγος, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ

Ζητούμενο οι ουσιαστικές απαντήσεις

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να προχωρήσει σε ουσιαστικό διάλογο για το μέλλον και την φυσιογνωμία του. Ρηχές συζητήσεις, «εύκολες» απαντήσεις και υπεκφυγές δεν μπορούν να προσφέρουν στην πιο κρίσιμη στιγμή της σχεδόν 40χρονης πορείας του.

Απαιτείται:

– Να γίνει κόμμα με θεσμική λειτουργία και σταθερούς κανόνες, με συλλογικά και ισχυρά διευθυντικά όργανα, αποφασιστική συμμετοχή των μελών.

Υπεράσπιση της πορείας του, με την αναγκαία αυτοκριτική, ώστε να κλείσει το κεφάλαιο αυτό άμεσα.

– Σοβαρό πρόγραμμα, με ρεαλιστικές προτάσεις. Ριζική αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, σύγχρονες μεταρρυθμίσεις, ανακατανομή φορολογικών βαρών, ενίσχυση-με τα λίγα διαθέσιμα-όσων έχουν πραγματικά μεγάλη ανάγκη, εκλογικός νόμος-συνδυασμός μονοεδρικών και «λίστας».

– Αποσαφήνιση των σχέσεων του με την κυβέρνηση. Με ποιούς στόχους, ποιά όρια, ποιό μείγμα πολιτικής, τώρα που ομαλοποιείται η κατάσταση της χώρας.

– Συστηματική συμβολή στην ανασυγκρότηση του χώρου της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.

– Προετοιμασία για τις ευρωεκλογές του 2014, με τεκμηριωμένη άποψη για την Ελληνική Προεδρία της ίδιας χρονιάς.

Κατερίνα Μαμώλη, Ψυχολόγος Πολιτική Επιστήμονας

Παραίτηση της ηγεσίας και αλλαγή πορείας

Τα κόμματα δεν λειτουργούν με τρόπο αυτιστικό, ούτε υπάρχουν για να αναπαράγουν νομενκλατούρες στελεχών. Είναι στην υπηρεσία των κοινωνικών ομάδων, τα συμφέροντα των οποίων ευαγγελίζονται ότι εκπροσωπούν.

Η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, τα τελευταία 4 χρόνια ψηφίζει και στηρίζει μια σκληρά νεοφιλελεύθερη και μονόπλευρη ταξικά πολιτική υπέρ των ισχυρών, μέσω αναδιανομής δεκάδων δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο, κάτι που ουδεμία σχέση έχει με ό,τι διαχρονικά σηματοδότησε η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η απάντηση της κοινωνίας στις τελευταίες δίδυμες εκλογές ήταν σαφής: Συντριβή αυτής της Πολιτικής.

Η επανασύνδεση του ΠΑΣΟΚ με τις προοδευτικές δυνάμεις που διαχρονικά εξέφρασε και η ανασυγκρότηση του δεν μπορεί να επιτευχθεί από την παρούσα ηττημένη κοινωνικά και μεταλλαγμένη πολιτικά ηγεσία του και μέσω της διοργάνωσης συνεδρίου-φιέστα, με απούσα την Πολιτική και στόχο την έγκριση μετάλλαξης του σε δορυφόρο της Δεξιάς. Είναι προφανές ότι χρειάζεται αναγνώριση των πολιτικών της ήττας, ανάληψη ευθυνών από τους υπεύθυνους-παραίτηση, αλλαγή πορείας και προοδευτική ηγεσία.

Γιώργος Οικονόμου, Οικονομολόγος

Τι κόμματα θέλουμε…

Το ΠΑΣΟΚ είναι εγκλωβισμένο σε «κινούμενη άμμο» κι όσο κινείται τόσο πιο πολύ «βουλιάζει». Η μόνη διέξοδος του είναι να ανασυρθεί από μια δύναμη εκτός του «βαλτού». Σημειωτέον, στον «βάλτο» αυτό είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου κι ας μην κινδυνεύουν τόσο άμεσα κι εμφανώς.

Μονόδρομος είναι να οργανωθούν οι νέοι και οι άφθαρτοι από την εθιστική ουσία της εξουσίας άνθρωποι, με κοινωνική δράση, μορφωτική επάρκεια και συναίσθηση της κατάστασης και της ευθύνης. Τα παραπάνω στοιχεία, όμως, δεν τα έχει κανείς από την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, οπότε και φαντάζει αδύνατη η ανασύσταση του εν λόγω κόμματος.

Το σημαντικότερο όλων, για τη σωτηρία του ΠΑΣΟΚ και συνολικά του πολιτικού συστήματος είναι να σκεφτούμε όλοι μας ως ενεργοί πολίτες τι κόμματα πραγματικά θέλουμε, καθώς εκτός από τις ηγεσίες των κομμάτων τον δικό τους κρίσιμο ρόλο παίζουν και οι ψηφοφόροι που τα εμπιστεύονται στην κάλπη. Και το ερώτημα εδώ είναι απλό: Θέλουμε μηχανισμούς ρουσφετιών και βόλεψης ή κόμματα συλλογικής δόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας;

Μαριλένα Φλέσσα, Διεθνολόγος, Νομικός Περιβάλλοντος

Το ζιβάγκο δεν κάνει τον σοσιαλιστή

Μετά το εκλογικό του βατερλό, διαφάνηκε για το ΠΑΣΟΚ η αρχή του τέλους του. Με το επικείμενο «Συνέδριο Ανασύστασης» δεν μοιάζει εφικτή η αναγέννηση του κόμματος από τις στάχτες του. Σε αντίθεση με το παρελθόν δεν έχει ούτε τα περιθώρια των τακτικών ελιγμών, ούτε την πολυτέλεια για ιδεολογικές ασάφειες που επέτρεπαν οι δυο προηγούμενες δεκαετίες.

Στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών το ΠΑΣΟΚ συμβολίζει σήμερα ό,τι μας έφερε έως εδώ: τη διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, τη μη-διαφάνεια, τη μη-απονομή δικαιοσύνης, τη χυδαιότητα της εξουσίας. Ακόμα και τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά τα οποία αποδίδουν διάρκεια σε ένα κόμμα, όπως ο υψηλός βαθμός θεσμοποίησης, η αποπροσωποποίηση κόμματος, η οργανωτική του και ονοματολογική του συνέχεια και σταθερά εκλογικά αποτελέσματα το ΠΑΣΟΚ τα έχει απολέσει.

Ενδεχόμενη αναστήλωση του, θα γίνει μόνο εάν όλα τα παλαιά στελέχη αποποιηθούν την κοντόφθαλμη επιθυμία τους για πολιτική επιβίωση με αντίστοιχη προσωπική τους απόφαση, ως ύστατη προσφορά στο κόμμα.