Εξ ορισμού αμφιλεγόμενη η συνάντηση Τσίπρα – Σόιμπλε

Συνάντηση Τσίπρα – Σόιμπλε στο Βερολίνο λοιπόν. Μετά τις αποτυχήσασες προσπάθειες του ’12 για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ συναντήσεών με Ολάντ και πιο πρόσφατα με την Κριστίνα κατά την πολυήμερη παραμονή του στην Αργεντινή, επιχειρείται στην απαρχή του ’13 η δικαιολογημένη προσπάθεια αποκόμισης καλών εντυπώσεων σε ό,τι αφορά στις εξωτερικές σχέσεις κόμματος και αρχηγού, με μια όμως εκ των πραγμάτων αμφιλεγόμενη συνάντηση.

Από πρώτη άποψη η κίνηση αυτή εμφανίζει κάποια λογική. Έχει, όμως, πρακτική αξία μια συνάντηση σε ένα πλαίσιο πλήρους διαφωνίας επί των ασκούμενων ευρωπαϊκών και μνημονιακών στη χώρα μας πολιτικών; Μάλλον όχι. Κρατώ μικρή επιφύλαξη για τα τελικά αποτελέσματα της επαφής των δύο ανδρών, αλλά γενικότερα θεωρώ ότι αν ένας σχηματισμός παίρνει τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής στα σοβαρά αποφεύγει επιλογές χωρίς πρακτικό αντίκρισμά που στοχεύουν μόνο στην εσωτερική κατανάλωση, τη στιγμή που, δικαιολογώντας ως ένα βαθμό με τέτοιες συναντήσεις τα όσα καταγγέλλουν κόμμα και αρχηγός, υποθηκεύεται το ευρύτερο πολιτικό στίγμα τους.

Είναι απολύτως  κατανοητή η ανάγκη ανοίγματος του  Α. Τσίπρα στον κόσμο και χρήσιμο σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική επόμενη ημέρα. Κανείς δεν θα του επεφύλασσε οποιαδήποτε κριτική αν βρισκόταν στο τιμόνι της χώρας να συναντάται είτε με τη Μέρκελ είτε με τον Σόιμπλε. Από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως, και προς ενίσχυση της δυνητικής μελλοντικής διαπραγματευτικής του θέσης, θα ήταν μάλλον καλύτερο να είναι ανοιχτός σε επαφές με όλους τους ξένους πολιτικούς και ηγέτες, πλην του βασικού κορμού της κυβέρνησης Μέρκελ, αντί μάλιστα να διατυπώνει αιτήματα τέτοιων συναντήσεων.

Γενικότερα, αν στα εσωτερικά ζητήματα ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, παρά τον ενδιαφέρονται ριζοσπαστικό του λόγο, διεκδικητικό ταυτόχρονα μιας βιώσιμης εναλλακτικής προοπτικής για τη χώρα, ταλανίζεται από ενδοκομματική πολιτική αρρυθμία και συχνά ασυνέχεια, στην εξωτερική του αναφορά, ενώ ορθά δεν κλείνει τα μάτια σε δημιουργικά διαφορετικά προοδευτικά παραδείγματα σε όλο τον κόσμο, εμφανίζει παράλληλα αδυναμία στόχευσης και κάποιας βασικής οργάνωσης στην προσπάθεια επικοινωνίας του με σημαντικούς διεθνείς παίχτες. Αυτά, βέβαια, έναντι μιας κυβέρνησης η οποία, από τη δική της πλευρά, μοιάζει να μην έχει καθόλου υπουργείο και υπουργό των Εξωτερικών, πράγμα που θα έπρεπε να έχει ήδη προβληματίσει τον δικό της επικεφαλής…