Το 13 και οι θετικές διακρίσεις...‏

Το τρόλεϊ με τον αριθμό 13 το γνωρίζω εδώ και λίγο καιρό εξ αιτίας μιας φίλης την οποία και επισκέπτομαι συχνά στο Γαλάτσι όπου και μένει. Το 13 λοιπόν έχει μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα.

Διανύει τρεις μεγάλες, κεντρικές και διαφορετικές λεωφόρους ως προς την εθνικότητα, την οικονομική επιφάνεια και την κοινωνική ενσωμάτωση των κατοίκων ή -τέλος πάντων- των όσων τυχαίνει(;) να συχνάζουν σε αυτές. Κατεβαίνει την πάντοτε φωτισμένη, χαρούμενη και ζωντανή βασιλίσσης Σοφίας, του Μεγάρου, του Hilton, του Κολωνακίου, του Εθνικού Κήπου και των αμέτρητων Πρεσβειών. Στο ύψος του Συντάγματος στρίβει στην Πανεπιστημίου της Aίγλης, της αριστοκρατίας, των tailleurs, της γόβας, των κοστουμιών, των ακριβών boutiques της Βουκουρεστίου και του Zonar’ s, για να προχωρήσει λίγες δεκάδες μέτρα αργότερα σ’ έναν παράλληλο κόσμο διαφθοράς και ναρκωτικών μπροστά από το Πανεπιστήμιο.

Και κάπου εκεί στο τέλος της Πανεπιστημίου, πριν φθάσει στην απελπισία της Ομόνοιας, το τρόλεϊ στρίβει στην απόγνωση της μακράς, της ατέλειωτης, της αιώνιας Πατησίων. Της Πατησίων των τοξικομανών, της πορνείας, της κάθε λογής παράνομης οικονομικής συναλλαγής, του πόνου, της φτώχειας, του περιθωρίου, της πανταχού πλανώμενης δυστυχίας, του τέλους της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εκεί λοιπόν, στην Πατησίων το 13 γεμίζει συστηματικά και φυσιολογικά με έγχρωμους μετανάστες, διαμένοντες στις υποβαθμισμένες γύρω περιοχές. Είναι συνήθως κάποιες μεσόκοπες κυρίες που επιστρέφουν από την εργασία τους, πρόσχαρες και γελαστές, καθόλα συμβιβασμένες με την μοίρα τους και γι αυτό ακριβώς και πλήρως ενσωματωμένες στην κοινωνία μας. Αυτές οι κυρίες λοιπόν που φλυαρούν αδιάκοπα σε μια γλώσσα γρήγορη και εύηχη που αδυνατώ να κατανοήσω, οι συχνά αλλόθρησκες αυτές μανδηλοφορούσες βιοπαλαίστριες με το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, συνήθως κάθονται όρθιες εξαιτίας της πληρότητας των θέσεων αλλά και της απροθυμίας μας να τους παραχωρήσουμε την δική μας. Αυτό το τελευταίο -και εδώ θέλω να καταλήξω-, έλαβε την πρωτοβουλία να το κάνει, όχι ένας νεαρός προδήλως αριστερών πεποιθήσεων (ε, όλοι ξέρουμε πλέον, μακρύ μαλλί, μούσια, σκουλαρίκια, ράστα κτλ), αλλά ένας ηλικιωμένος κύριος γύρω στα 70+, που με περισσή ευγένεια και αυτοπεποίθηση για την ορθότητα της πράξης του σηκώθηκε και σχεδόν υποχρέωσε την κατά 25 τουλάχιστον χρόνια νεότερή του μετανάστρια να πάρει την θέση του.

Ήταν μια κίνηση συμβολική που αναπαράχθηκε μέσα σε λίγα λεπτά από ακόμα 3 επιβάτες (συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του γράφοντος), ενώ ταυτοχρόνως ο ηλικιωμένος κύριος μεθόδευε την κατάληψη των ελεύθερων θέσεων που στο μεταξύ προέκυπταν, από έγχρωμους. Το ευτύχημα είναι πως κανένας από τους υπόλοιπους επιβάτες δεν έδειξε να δυσανασχετεί ή να διαμαρτύρεται για την συμβολική μας εκούσια αποκαθήλωση από τις δάφνες που μας παρέχει η δυνατότητα να συνδυάζουμε τον τόπο διαμονής με τον τόπο καταγωγής μας. Έστω και για λίγο οι ξένοι ήταν αυτοί που βρέθηκαν σε θέση ισχύος απέναντι σ’ αυτούς με την εθνική καθαρότητα. Έστω και για λίγο ο ρατσισμός φάνηκε να εξαλείφεται, ο φόβος της διαφορετικότητας να αίρεται, η αποκατάσταση της ισορροπίας και της ισότητας ανάμεσά μας που επιφέρει η αλληλεγγύη να βασιλεύει. Όλοι οι επιβάτες του 13 συνηγορήσαμε σ’ αυτό, το απόγευμα της Παρασκευής . Άλλοι έμπρακτα άλλοι ανεχόμενοι αδιαμαρτύρητα μια από αυτές τις λεγόμενες «θετικές διακρίσεις» που τόσο έχουν ανάγκη οι μειονότητες και οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Σκέπτομαι πως κάτι τέτοιες κινήσεις μπορούν να φέρουν την αλλαγή, όχι τόσο για την πρακτική -ούτε καν για την συμβολική τους- αξία, αλλά πολύ απλά γιατί μας βάζουν σε σκέψεις.Είμαι σίγουρος πως κατεβαίνοντας από το λεωφορείο και επιστρέφοντας σπίτι τους, οι περισσότεροι από τους συνεπιβάτες μου θα αφιέρωσαν έστω και λίγα λεπτά σκέψης στον παραλογισμό του ρατσισμού που θέλει την ζωή καθόλα συμπαθών και προσαρμοστικών μεταναστών να απειλείται από διάφορους διεστραμμένους νεοναζί.

Ανεξάρτητα από την μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας και ανεξάρτητα από το αν η Ελλάδα μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός ακόμα μεταναστευτικού ρεύματος που κινείται προς την Ευρώπη, εμείς πρέπει να παραμείνουμε ανθρώπινοι και δεκτικοί απέναντι σε κάποιους με τους οποίους, αν το ψάξουμε λίγο καλύτερα, θα συνειδητοποιήσουμε πως δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ… Οι θετικές διακρίσεις υπέρ των μεταναστών, η ευνοϊκή και παραδειγματική τους δηλαδή μεταχείριση από την πλειονότητα της κοινωνίας, ίσως αποτελεί μια προσωρινή λύση. Και λέω «προσωρινή», γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η οποιαδήποτε ειδική μεταχείριση οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, ακόμα κι αν αποσκοπεί στην διευκόλυνσή της, πρέπει πάντοτε να στοχεύει στην αποκατάσταση της ισότητάς της με τις υπόλοιπες.

Μέχρι όμως να έρθει αυτή η μέρα, τι θα λέγατε αν από αύριο παραχωρούσαμε τις θέσεις μας στα ΜΜΜ εκτός από τους ηλικιωμένους και στους μετανάστες;