Noteblog #13 | Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, αλλά...

Χθες είχα μια συζήτηση με έναν φίλο, που μου συνέστησε να φύγω από την Ελλάδα, συμπληρώνοντας “Κακά τα ψέμματα, δεν νομίζω να υπάρχει και κανένας που να ελπίζει ότι θα αλλάξει αυτή η χώρα. Γιατί να μείνεις;”.

Πέρασε λίγο η ώρα συζητώντας και στο τέλος η συζήτηση μου άφησε ένα πικρό ερώτημα “Τι κάνω εδώ ρε πούστη μου. Να μείνω να παλέψω για ποιον;”. Αφού η ελπίδα δεν κατοικεί σε αυτά τα μέρη.

Θυμήθηκα το (μετά από 130 χρόνια, ακόμα) επίκαιρο ποίημα του Σουρή, θυμήθηκα τα “ραπόρτα” που έστειλαν οι ακόλουθοι του Όθωνα και οι επιτηρητές του σχεδίου Μάρσαλ, που οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτοί οι άνθρωποι (εμείς οι Έλληνες), δεν θα αλλάξουν ποτέ.

Θυμήθηκα τις εποχές (πριν τρία χρόνια δηλαδή) που ο δικομματισμός έφτανε στο 80% και μόλις στράγγισαν οι κάνουλες, το γυρίσαμε όλοι στην τρέλα.

Βλέπω και βιώνω καθημερινά το παράλογο, που η “νέα τάση”, η “αναχρονιστική”, αντιπολιτεύεται όχι για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για επιστροφή στο σάπιο χθεσινό οικοδόμημα. Ότι αυτοί που (εγώ τουλάχιστον πιστεύω) ότι φταίνε για την κατάντια μας, φωνάζουν πιο δυνατά από όλους. Ότι αυτοί που είναι πάνω εγκλωβίζονται ακόμα και σήμερα σε μικροκομματικά συμφέροντα και παράλογες απαιτήσεις της Τρόικας. Δηλαδή, αλήθεια τώρα, η ανάπτυξη θα έρθει σε αυτόν τον τόπο, βάζοντας 450 Ευρώ βασικό μισθό;

Βλέπω ακόμα, ότι η αλληλεγγύη περιορίζεται στα facebook posts…

Χθες το βράδυ κοιμήθηκα και μονολόγησα “αυτός ο τόπος δεν έχει τίποτα να μας δώσει και κυρίως, δεν μου θυμίζει σε τίποτα τον εαυτό μου”.

Σηκώθηκα να πάω σχολή. Στο μυαλό μου σιγόπαιζε ένα γλυκανάλατο τραγούδι που άκουσα στο live ενός φίλου χθες στα Εξάρχεια. Περπάτησα μέχρι το τραμ στην παραλία. Δεν μπήκα στην πρώτη στάση, αλλά το πήρα σχεδόν μέχρι το τέρμα περπατώντας. Η θάλασσα δίπλα μου καθόλη τη διαδρομή.

Τελείωσα τη σχολή και έφτασα στα Προπύλαια. Πέρασα από την Ακαδημίας, ξεκίνησα να περπατάω την Πανεπιστημίου ως τα Προπύλαια, από εκεί Καρύτση, Σύνταγμα, Πλάκα, μετρό Ακρόπολη.

Το μυαλό μου είχε καθαρίσει.

Από εκεί πήρα το λεωφορείο του γυρισμού.

Μπήκα σπίτι και έψαξα το κομμάτι στο youtube.

Έλεγε:

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Καλή βδομάδα σε όλους.