Noteblog #11 | Ελευθερία, ασφάλεια και επανάσταση.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Λίγο ο Μπρεχτ, λίγο η ΔΗΜ.ΑΡ., λίγο μία συζήτηση που είχα πρόσφατα και μου θύμισε πως έπαψα πολλά χρόνια πριν, να είμαι ρομαντικός στο πολιτικό μου βίο.

Δεν είναι κάτι περισπούδαστο. Πρόκειται για ένα συμπέρασμα και μία εξομολόγηση.

Για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, η απόλυτη ελευθερία δεν είναι η προτεραιότητά τους. Προτεραιότητά τους είναι η ασφάλεια. Να νιώθουν δηλαδή μία σιγουριά για το αύριο, ότι έχουν εξασφαλίσει τα βασικά και για τα υπόλοιπα έχει ο Θεός. Αν τα καταφέρουμε να βγούμε ζωντανοί, θα δούμε για την ελευθερία από μεθαύριο.

Οι άλλοι; Οι άλλοι είναι οι αντιστασιακοί από μόδα. Αυτοί που δηλώνουν αντισυστημικοί, που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια ώρα τη ζωή τους και καλούν σε αντίσταση, ενώ οι ίδιοι ζουν πλουσιοπάροχα και απολαμβάνουν τα προνόμια του “ευκατάστατου μπαμπά”. Ένα κλισέ που ισχύει στον βαθμό που χρειάζεται ώστε να δημιουργηθεί μία προκατάληψη. Άμα θες την πιστεύεις, άμα δε θέλεις είμαστε οκ.   Δεν μπορείς να αρνηθείς όμως, ότι η αντίσταση την τελευταία εικοσαετία, γίνεται στα λόγια (δηλώσεις) και όχι στον τρόπο ζωής που έχουμε υιοθετήσει.

Και εγώ; Εγώ βολεύομαι με τους στίχους άλλων. “Δεν θέλω ο εαυτός μου να είναι τόπος δικός μου. Ξέρω πως αν όλα μου μοιάζανε θα ήταν αγέννητη η γη. Δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου, ούτε το τέλος του κόσμου. Με τρομάζεις εσύ. Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας, του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα, διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού, τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο, προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής, έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς, μισείς τον μέσα σου ξένο.”

Είμαι φοβισμένος, ντρέπομαι, αλλά είμαι ειλικρινείς. Παλεύω να με αλλάξω, αλλά δεν είναι εύκολο. Έτσι με κατασκεύασαν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Ξέρω όμως μόνο ένα πράγμα. Η κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει με μία επανάσταση. Χρειάζονται 10 εκατομμύρια επαναστάσεις. Για αυτό σου λέω.

Εγώ αλλάζω. Κάθε μέρα βρίσκω νέους ορισμούς για τις σημαντικές αξίες. Για την ευτυχία, για την επιτυχία, για τη δικαιοσύνη. Και θα προσπαθώ να στήσω τον κόσμο μου με τις αρχές που πιστεύω. Εγώ και οι κοντινοί μου θα παλέψουμε μαζί. Και αφού τα καταφέρουμε (ελπίζω ότι) θα είμαστε πλέον ελεύθεροι. Για τους άλλους; Ας κάνουν ότι καταλαβαίνουν…

ΥΓ: Αυτό που θέλω να τονίσω με το βίντεο, είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να κάνει καθένας μας ξεχωριστά, σε μία κοινωνία με σκεπτόμενους πολίτες. Αυτό που είναι τόσο δύσκολο για όλους μας (και για μένα πρώτο από όλους). Αντίσταση στις πράξεις και στον τρόπο ζωής, όχι στα λόγια και στα… όπλα.