28η Οκτωβρίου 1940 | Λίγο πριν την επέτειο…

Η εθνική επέτειος πλησιάζει. Η αμηχανία όμως απέναντί της ξεδιπλώνεται εντονότερη από ποτέ. Ένα μούδιασμα μπερδεύει τη φωνή λίγο πριν διαβαστεί ο πανηγυρικός λόγος…

Τι να πεις για το μεγάλο ΟΧΙ, όταν γύρω σου επιβάλλεται ένα δειλό ΝΑΙ; Πώς να τιμήσεις τον λαό που έμεινε ανυπότακτος στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, όταν σήμερα τον υποχρεώνεις να σκύψει χαμηλά το κεφάλι; Οξύμωρα μου ακούγονται αυτά…

Από μικροί στις σχολικές γιορτές μαθαίναμε ότι πρέπει να «παραδειγματιζόμαστε» από τις ένδοξες νίκες της προγόνων μας. Αν τελικά ήταν αλήθεια όλα όσα μαθαίναμε,

δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ ξανά τις δυνάμεις της βίας και του ολοκληρωτισμού να ταπεινώσουν τη χώρα μας

δεν γίνεται να θυσιαστούμε και πάλι στη μανία του επεκτατισμού και της επικράτησης αδηφάγων δαιμόνων

δεν νοείται να εγκαταλείψουμε το όραμα των λαών για ελευθερία και αξιοπρέπεια σε χέρια κλεφταποδόχων

δεν επιτρέπεται οι αγώνες απέναντι σε κάθε μορφή σκλαβιάς

να μείνουν κενό νόμισμα, δίχως μέλλον και αύριο.

Χρέος μας είναι να ακολουθήσουμε ξανά «την ώρα της μοίρας και της δόξας»

να σπρώξουμε και πάλι τον φασισμό προς τον θάνατο

να δούμε την εθνική αντίσταση να γεννάει τους νέους της ήρωες.

Χρέος μας είναι να μην γίνουμε τα καινούργια θύματα των «πολέμων» τους.

Γιατί τα «μεγάλα» λόγια δεν είναι για να ακούγονται σε επετείους, αλλά για να αποκτούν νόημα μέσα από την έμπρακτη αποδοχή τους.