Noteblog #6 | Μη μου δίνετε ελπίδα ρε...

Ήταν περίπου 6 παρά 5 το πρωί. Το 550 μόλις είχε περάσει από τη στάση του Ευαγγελισμού και περίμενε στο φανάρι. Καθόμουν στην πρώτη θέση όπως μπαίνεις, όταν είδα τον οδηγό να σηκώνει το χέρι και να κάνει νεύμα σε κάποιον από έξω και να ανοίγει την πόρτα.

Ήταν ένας νεαρός αλλοδαπός, που έδειχνε σκασμένος που έχασε το λεωφορείο. Μπήκε μέσα αμήχανα, είπε ευχαριστώ και ο οδηγός του ανταπέδωσε ένα καταφατικό μειδίαμα (ξέρετε χαμόγελο που συνοδεύεται με ελαφρύ σκύψιμο του κεφαλιού προς τα μπρος και κάτω).

Όσοι κυκλοφορείτε με λεωφορεία καταλάβατε τι είχα δει μόλις…

ΥΓ: Στο άρθρο της Μarita@Lab. συγκράτησα ένα δίλημμα:

Αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν να μην την υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της, μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο δεύτερος απαιτεί διάθεση να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο».

Πόσο κουράγιο χρειάζεται ο δύσκολος τρόπος άραγε, γιατί σε αυτά τα μέρη οι μαλάκες δεν παλεύονται…