Μια φορά κι έναν καιρό... δεν είχα ίντερνετ!

Ξεκινάει σαν παραμύθι αλλά εξελίσσεται μάλλον σαν εφιάλτης! Δε θυμάμαι και πολλά από την εποχή που δεν είχαμε ίντερνετ στο σπίτι. Λες και οι μνήμες μου ξεκινάνε με την απόκτηση του πρώτου e-mail ή κάτι τέτοιο (που παρεμπιπτόντως έχω το ίδιο από τότε).

Είναι τόσο vintage στο μυαλό μου η εποχή που πρωτοβάλαμε σύνδεση στο σπίτι. Ήμουν νομίζω 16 χρονών. Η μαμά μου δε με άφηνε να μπαίνω συνέχεια, από τη μία είχα διάβασμα και από την άλλη μήπως έμπαινα σε καμιά περίεργη σελίδα και ούτε καν facebook και λοιποί κίνδυνοι υπήρχαν τότε!

Άμα τα μαζέψω όλα νομίζω πως το πιο αστείο που μπορώ να θυμηθώ από εκείνη την εποχή είναι πως δε μπορούσε κανείς να μας πάρει τηλέφωνο καθώς σερφάραμε εγώ κι ο αδελφός μου, βλέπετε δεν είχαμε adsl τότε και λοιπά πράγματα του διαβόλου!

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί μόλις χθες συνειδητοποίησα πόσο καμένο παιδί υπήρξα και είμαι ακόμα! Έκανα ένα σύντομο rewind στο μυαλό μου και έβαλα σε σειρά όλους τους λογαριασμούς σε social networks ή όπως λέγονταν τότε που είχα ποτέ… IRC, MSN, HI-5 (το οποίο έχω ακόμα αν και δεν μπαίνω ποτέ), My Space, Facebook, Twitter, tumblr (το οποίο δε χρησιμοποιώ ποτέ, από περιέργεια το έκανα πιο πολύ!). Α, έχω άλλο ένα αλλά είναι για πολύ κράξιμο και δεν το λέω παραέξω!

Πάντως να σας πω κάτι… χαίρομαι που μπήκε στη ζωή μου στα 16 και όχι στα 6, όπως συμβαίνει σήμερα γιατί έχω ζήσει έντονες στιγμές με τα φιλαράκια μου, έχουμε τρέξει σε αλάνες και δεν είχαμε αποβλακωθεί μπροστά σε μια οθόνη πιθανότατα με ένα μοχλό στο χέρι. Γενικά, αγαπάω ίντερνετ αλλά το κάθε τι στην ώρα του και θα ζήσουν αυτοί (νέα γενιά, πιτσιρικάδες)  καλά κι εμείς καλύτερα!