Μετά το πρώτο κουδούνι…

Φέτος το καλοκαίρι έδωσα μια μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μου… Μετά το πρώτο κουδούνι του Σεπτεμβρίου και την προσευχή των μαθητών για «τον άρτον ήμων τον επιούσιον» – περισσότερο κυριολεκτική από ποτέ αυτή τη φορά (!) -, δεν θα μπω στην τάξη ως τυπική φιλόλογος, προορισμένη να αναπαραγάγω για ακόμη μία χρονιά τον οριοθετημένο από τις εγκυκλίους ρόλο μου…

Θα μπω, χωρίς καν ρόλο, απροσχεδίαστα, ως άνθρωπος που θέλει απλά να κοινωνήσει ιδέες, να έρθει σε όσμωση με τις ανησυχίες του νέου αίματος, να παλέψει για λύσεις στα αδιέξοδά του…

Δεν μπορώ να υποδυθώ την εικόνα της ψύχραιμης και αποστασιοποιημένης, «απολιτίκ», ως είθισται και επιβάλλεται, εκπαιδευτικού, όταν η οικονομικό-πολιτική κατάσταση γύρω μου θυμίζει καζάνι που βράζει. Θέλω να υποψιάσω τα παιδιά δίπλα μου για τις συνέπειες της πιθανής έκρηξης αυτού του καζανιού και να τα ενισχύσω με το θάρρος πως, όποιες και εάν είναι αυτές, στο χέρι μας είναι να μην τις αφήσουμε να αποβούν ανεξέλεγκτες…

Φέτος, το πρώτο μάθημα δεν θα είναι αποκλειστικά για τα ανώμαλα ρήματα, αλλά και για τα ανώμαλα μονοπάτια που έχουμε να διαβούμε πλέον, με αποφασιστικότητα, όλοι μαζί ως σύνολο, και γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε καλά προετοιμασμένοι και για τις δικές τους «κλίσεις»…

Φέτος, δεν θα μιλήσω από την αρχή και μόνο για το πού και πότε δόθηκαν οι ένδοξες μάχες της ιστορίας μας -αυτές άλλωστε λάμπουν ως δίδαγμα πάντα μπροστά μας, είτε τις αποστηθίσουμε, είτε όχι- αλλά και για το πώς διαδραματίστηκαν οι περήφανοι αγώνες του περασμένου, δύσκολου χρόνου, για το πώς γέμισαν οι δρόμοι ανθρώπους που διψούσαν για μια αξιοπρεπέστερη ζωή, που ονειρεύονταν μια δικαιότερη κοινωνία…

Φέτος, θα διαβάσω τα έργα του Καζαντζάκη όχι μόνο για να βρω τη δομή των παραγράφων τους, αλλά κυρίως για να ανακαλύψω ότι μέσα σ’ αυτά κρύβονται δομές ολόκληρες της ανθρώπινης ύπαρξης. “Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ’ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;” Αυτά είχε πει ο μεγάλος υπηρέτης του λόγου και αυτά πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους οι μελλοντικές γενιές που έλαχε να πάρουν την ευθύνη επάνω τους…

Αυτή την υπόσχεση έδωσα για φέτος…

Μπορεί βέβαια να βγαίνω, ενίοτε, κάπως εκτός προγράμματος σπουδών, αλλά θα έχω κερδίσει το στοίχημα ότι έστω και λίγες ευαίσθητες κεραίες πλάι μου θα πιάσουν το μήνυμα ότι τα «προγράμματα» είναι για να επιτελούν το ρόλο τους, αλλά και – όπου το απαιτούν οι συνθήκες – για να ανατρέπονται δημιουργικά! Καιρός είναι να επιβληθεί από τους νέους ένα παρόν απαλλαγμένο από φοβίες και στερεότυπα του παρελθόντος, ενοχικά συμπλέγματα και μιμητισμούς της μίζερης και μοιρολατρικής στάσης των γονέων τους, οι οποίοι έπεσαν στην αυταπάτη του ατομικού βολέματος τόσο βαθιά, που ακόμα και τώρα δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι αυτή η λογική τους «ξεβράζει» στην εξαθλίωση…

Μπορεί, λοιπόν, και κάτι μικρό να μείνει εκτός, να παραπέσει, από την διδακτέα ύλη, αλλά ελπίζω να έχω δώσει στους μαθητές πλούσια «ύλη» για όνειρα, περισσότερο συλλογικά αυτή τη φορά…για γνώσεις που θα οδηγήσουν επιτέλους και σε πράξεις…