Μικρές αλήθειες για τους αιώνιους φοιτητές

Διαβάζοντας τις… σκέψεις για επικείμενη επιβολή διδάκτρων στους “αιώνιους φοιτητές” (αυτούς που έχουν καλύψει το ν+2), ένιωσα πως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, όχι τόσο προς υπεράσπισή τους, όσο περισσότερο για τροφή προς σκέψη.

Σίγουρα ένα κομμάτι των αιώνιων φοιτητών είναι άτομα που στη φοιτητική τους ζωή δεν κακοπέρασαν, έζησαν τη γλύκα των νεανικών τους χρόνων αναλωμένοι σε εξωακαδημαϊκές δραστηριότητες, πολλές φορές ενδοπανεπιστημιακά και ενδεχομένως παραταξιακά. Αυτό είναι και το στερεότυπο που έχει επικρατήσει.

Τι γίνεται όμως για τους αιώνιους φοιτητές που εργάζονταν; Δυστυχώς η σύγχρονη εθνική μας κοινωνία, είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρείται αυτονόητο, πως ο νέος θα μείνει στο πατρικό (ή θα συντηρείται τουλάχιστον από αυτό), μέχρι (ας πούμε) τα 25 του. Ο νέος που αποφασίζει (ή αναγκάζεται εκ των συνθηκών) να αυτονομηθεί, θα πέσει πάνω σε συνεχόμενα αδιέξοδα. Ας ρίξουμε μια ματιά, μόνο σε αυτά που αφορούν τις σπουδές.

Αρχικά ο κύκλος σπουδών. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο φοιτητής δεν έχει τη δυνατότητα επιλογής ωραρίου φοίτησης. Αυτό συνεπάγεται εκ των πραγμάτων, πως θα χάσει παρακολουθήσεις και θα κληθεί να επικοινωνήσει με τον καθηγητή, η θέληση του οποίου να τον βοηθήσει είναι καθαρά θέμα τύχης. Εξάλλου ο κανόνας θέλει τους καθηγητές να είναι από αδιάφοροι μέχρι καχύποπτοι για τους εργαζόμενους φοιτητές που δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε μία ώρα από το μάθημα (το οποίο όπως είπαμε γίνεται συγκεκριμένες ώρες και αν μπορείς, μπόρεσες…).

Αφετέρου η εξεταστική και οι φοιτητικές άδειες. Αν εργάζεσαι, σύμφωνα με τη νομοθεσία δικαιούσαι 2 μέρες άδεια για κάθε μάθημα. Παραμονή και ανήμερα. Εκτός του γεγονότος ότι αρκετές μεγάλες εταιρίες δεν αναγνωρίζουν την παραμονή, τι γίνεται έναντι των μικρότερων επιχειρήσεων που σε μία κατάσταση με 30% ανεργία στους νέους, εσύ ζητάς 12 μέρες άδεια κάθε Ιούνιο, Φλεβάρη και Σεπτέμβριο. Σχεδόν θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, ως πρώτο επιλαχόντα για απόλυση…

Τα πράγματα λοιπόν δεν έχουν ποτέ μόνο μία όψη, αλλά σχεδόν πάντα ένα εξιλαστήριο θύμα-δούρειο ίππο και στην περίπτωσή μας, κανένα πιο κατάλληλο για την επιβολή διδάκτρων, από τον “άνευ δίκης ένοχο”, αιώνιο φοιτητή…