Γιαζιτζίδου | “Δεν έχω δουλειά, γι' αυτό δεν ξέρω αν θα συνεχίσω την κωπηλασία”

Αποκαλυπτική συνέντευξη στο Έθνος της Κυριακής παραχώρησε η χάλκινη ολυμπιονίκης Χριστίνα Γιαζιτζίδου.

Για το μέλλον της στην κωπηλασία

«Τώρα ναι, δεν το σκέπτομαι… Αλλά είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν θα παραμείνω στην κωπηλασία. Δεν έχω δουλειά, δεν έχω δουλέψει ποτέ, γιατί ασχολούμαι μόνο με τον αθλητισμό και οι γονείς μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν οικονομικά. Τα βγάζω πέρα με τα οδοιπορικά που μου δίνει η ομοσπονδία, τα οποία είναι λίγα, καθώς δεν επιχορηγείται επαρκώς. Αν έχω υπολογίσει σωστά -γιατί δεν τα πάω καλά με αυτά- λαμβάνω περίπου 6.000 ευρώ ετησίως, συν ένα ποσό από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που μας χορηγεί. Ευτυχώς έχω εξασφαλισμένη στέγη και διατροφή στους ξενώνες του Σχινιά, όπου προπονούμαστε. Διαφορετικά το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό».

Για την έλλειψη χρηματοδότησης

«Αν είχαμε πάρει τα πριμ που μας οφείλουν από το 2009, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Είπα κι εγώ στη Χριστίνα να μην παραιτηθεί από την προσπάθεια κι ας μου λέει ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, καθώς είχα προλάβει να διακριθώ και πριν από την κατάργηση των προνομίων κι έτσι έχω μια δουλειά σήμερα (Πυροσβεστική). Εχει καταφέρει τόσο πολλά. Οι άνθρωποι που κοπιάζουν ανταμείβονται! Εγινε Ολυμπιονίκης τώρα, αλλά αισθάνεται άτυχη», πρόσθεσε η Αλεξάνδρα Τσιάβου, η οποία παραδέχεται ότι η ζωή της άλλαξε πριν από έξι χρόνια στον υγρό στίβο του Ιτον, εκεί που στέφθηκε τώρα χάλκινη Ολυμπιονίκης: «Τότε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήμουν στα μετάλλια. Και τότε ήμουν τρίτη, όπως και τώρα».

 Για τις σπουδές

Το άφησα κι αυτό για τον αθλητισμό και είναι προτεραιότητά μου τώρα. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για κάτι. Πέρασα έναν δύσκολο χειμώνα με βασανιστικές σκέψεις. Δεν ήταν εύκολο.

Για την ασκητική ζωή του πρωταθλητή

«Οχι, δεν μοιάζει με μοναστήρι. Στρατόπεδο είναι ο Σχινιάς. Ενα στρατόπεδο πολύ οργανωμένο», επεσήμανε η Χριστίνα, που μαζί με την παρτενέρ της βρίσκουν τη χαρά σε απλά πράγματα: «Να, η Αλεξάνδρα με έμαθε να αγαπάω τον καφέ και τις μυρωδιές του. Ζεστό καφέ θέλω. Και τον χειμώνα μ’ αρέσει να πίνω σε μια μεγάλη κούπα γαλλικό. Διαλέγω φουντούκι και κανέλα για να μυρίζει ωραία το δωμάτιό μου.

Πέρυσι, πήρα και στην Αλεξάνδρα δώρο μία μεγάλη κούπα και της είπα: ”Αυτή είναι για να βγάλουμε τον δύσκολο χειμώνα που έχουμε μπροστά μας!».

Για την κούρσα του μεταλλίου

«”Οχι, ρε γαμώτο!” Αυτό είπαμε μόλις τελείωσε η κούρσα του τελικού. Αυτό άκουσα. Δεν ξέρω ποια από τις δυο μας το είπε πρώτη. Πάνω στην ένταση του τερματισμού, στη χαρά για το μετάλλιο και στην πίκρα που δεν ήταν το χρώμα που προσδοκούσαμε, δεν κατάλαβα…», τονίζει η Τσιάβου περιγράφοντας τη στιγμή του τερματισμού.

«Την… πατήσαμε από την καλή τακτική των Αγγλίδων. Εμείς το χάσαμε το χρυσό, και το αργυρό δεν κρίθηκε στο ένα κουπί, αλλά στη φορά της βάρκας μας. Ο καλύτερος χρόνος στα ημιτελικά παίρνει και τον πιο ασφαλή διάδρομο, με τον λιγότερο «ενοχλητικό» αέρα. Γι’ αυτό και πήγε τόσο γρήγορα στα ημιτελικά το πλήρωμα της Μ. Βρετανίας. Επρεπε να το είχαμε σκεφτεί κι εμείς. Πάντως, αν δεν πιστεύαμε τόσο στη διάκριση και δεν μας είχαν μεταδώσει τις προσδοκίες τους κι οι Ελληνες, δεν ξέρω τι θα γινόταν… Κουβαλούσαμε στη βάρκα μας τις προσδοκίες των Ελλήνων κι αυτό μας βοήθησε να είμαστε στα μετάλλια…»