Η κυβέρνηση που... γέρνει προς τα δεξιά!

Η κυβέρνηση που γέρνει… δεξιά, ο Κουβέλης που δεν του βγήκε μέχρι τέλους, κι ο Βενιζέλος που αρκείται στην κοινοβουλευτική στήριξη

Κυβέρνηση Σαμαρά με όρους αυτοδυναμίας. Κυβέρνηση του «βαθέως μπλε», ανδροκρατούμενη και πολυμελή, αντί για ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα με πρόσωπα ευρείας κοινωνικής αποδοχής, πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Ο τόνος που προσπάθησαν να δώσουν η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης, παρότι επηρέασε το ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν αρκετός για να σχηματισθεί ένα πραγματικά συνεργατικό σχήμα. Παρά τα πολλά πρόσωπα με περγαμηνές κομματικού περιεχομένου και χρήσιμων υπηρεσιών προς τον κ. Σαμαρά, υπάρχουν και ενδιαφέρουσες πτυχές στην κυβερνητική σύνθεση, ενώ σε κάθε περίπτωση το νέο σχήμα θα κριθεί από τα αποτελέσματά του σε μια από τις πλέον δύσκολες συγκυρίες για τη χώρα!

Επιλογές, πάντως, όπως αυτή του Αν. Λυκουρέντζου στο Υγείας, αντί είτε του τεχνοκράτη υπηρεσιακού Χ. Κίττα είτε του Καθηγητή Καρδιολογίας, κι επίσης φίλου της ΝΔ, όπως κι ο τελικά επιλεχθείς υπουργός, Χρ. Στεφανάδη, η τοποθέτηση του συμπαθούς Βουλευτή Ηλείας και πιστού κομματικού στελέχους της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά, αλλά μη έχοντα την παραμικρή σύνδεση ούτε με την Παιδεία ούτε με τον Πολιτισμό, Κ. Τζαβάρα στη θέση του Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού, καθώς και η παράδοση του υπουργείου Άμυνας στον Π. Παναγιωτόπουλο, δείχνουν ότι η οριστικοποίηση των αρμοδιοτήτων δεν έγινε με αυστηρά κομματικά κριτήρια μόνο σε υπουργεία που θεωρείται συχνά αναμενόμενο κάτι τέτοιο, όπως για παράδειγμα το Εσωτερικών για το οποίο επιλέχθηκε ο «Καραμανλικός» κ. Στυλιανίδης, αλλά επεκτάθηκε και σε ιδιαίτερα νευραλγικούς τομείς του κυβερνητικού έργου για τους οποίους επιβάλλεται, κι ιδιαίτερα αυτή την εποχή, οι επιλογές να γίνονται με μόνα κριτήρια αυτά της γνώσης και της δυνατότητας άμεσης παραγωγής έργου. Η συμμετοχή των προταθέντων από τον κ. Κουβέλη και μέχρι πρότινος υπηρεσιακών υπουργών και κοινής αποδοχής προσώπων κ.κ. Μανιτάκη και Ρουπακιώτη, κατά κύριο λόγο, αλλά και των προταθέντων από τον κ. Βενιζέλο πανεπιστημιακών κ.κ. Λιβιεράτου και Τσαυτάρη, παρότι εξαιρετικά θετική, δεν καταφέρνουν να σώσουν πειστικά τα προσχήματα της συμβολής στο κυβερνητικό έργο και ανθρώπων εκτός της κομματικής σφαίρας της πολιτικής.

Κατά τα άλλα, η επιλογή του κ. Ράπανου για το Οικονομικών δείχνει τη λογική συμβιβασμού, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, με το τραπεζικό κατεστημένο, μεγάλο βάρος πέφτει στον κ. Χατζηδάκη με την ανάληψη του νέου υπερ-υπουργείου Ανάπτυξης-Υποδομών, ενδιαφέρουσα κίνηση η ενοποίηση των χαρτοφυλακίων Παιδείας και Πολιτισμού υπό τον κ. Αρβανιτόπουλου, ενώ και η Όλγα Κεφαλογιάννη μοιάζει να μπαίνει με διάθεση προσφοράς έργου στον Τουρισμού. Χρήσιμη η επανασύσταση του Ναυτιλίας υπό τον κ. Μουσουρούλη, εσωκομματικής απήχησης κίνηση η επανασύσταση του Μακεδονίας-Θράκης υπό τον κ. Καράογλου. Απολύτως θετικά σημεία η εξαγγελία από τον Πρωθυπουργό για τη μείωση της υπουργικής αποζημίωσης και του στόλου, όπως και της χρήσης, κρατικών αυτοκινήτων. Ιδιαίτερα θετική, αν όντως εισακουστεί από τους υπουργούς, κι η έκκληση του κ. Σαμαρά για περιορισμό των τηλεοπτικών εμφανίσεων των μελών του υπουργικού συμβουλίου.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ φαίνεται προς το παρόν να προτιμούν την ασφαλέστερη οδό της κοινοβουλευτικής στήριξης του εγχειρήματος, πράγμα που προκύπτει ακόμα και από το γεγονός ότι δεν επέμειναν στη αξιοποίηση περισσότερων τεχνοκρατών. Ιδίως στην περίπτωση του Φώτη Κουβέλη και της Δημοκρατικής Αριστεράς, που προσήλθαν με ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον πλαίσιο για την επίτευξη της τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας, τόσο σε επίπεδο προγραμματικής συμφωνίας όσο και σε επίπεδο επιλογής προσώπων, ξενίζει ότι δεν επέμειναν μέχρι τέλους στο σχηματισμό κυβέρνησης βάσει της ολοκληρωμένης πρότασής τους, που μόνο αποσπασματικά φαίνεται να επηρέασε την τελική εξέλιξη. Αρνητικό σημείο, οπωσδήποτε, ότι προηγήθηκε ο σχηματισμός της κυβέρνησης από τη δημοσίευση του κειμένου προγραμματικής συμφωνίας, που ασφαλώς αν αξιοποιηθεί σωστά μπορεί να αποτελέσει ένα δίχτυ ασφαλείας αποτελεσματικότητας και ελάχιστης συμφωνίας επί της πολιτικής κατεύθυνσης του κυβερνητικού συνασπισμού στην πορεία του χρόνου.

Μίγμα «γαλάζιων» κορυφαίων με ολίγη από τεχνοκράτες και πρόσωπα κοινής αποδοχής η κυβέρνηση, χωρίς οριστικοποιημένο πρόγραμμα προς το παρόν, πράγμα που θα γίνει όπως όλα δείχνουν μετά και τις πρώτες συνεννοήσεις με τους ευρωπαίους εταίρους. Ο χρόνος θα δείξει εάν η πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά θα είναι ένα σχήμα που μπορεί να αποδειχθεί παραγωγικό και να μακροημέρευση ή εάν με τη συγκεκριμένη δομή και δεξιά κατεύθυνσή της θα αποτελέσει «βούτυρο στο ψωμί» της αντιπολίτευσης και δη του ΣΥΡΙΖΑ, ως του νέου κόμματος της – μαχητικής όπως προϊδεάζει ο πρόεδρος του Α. Τσίπρας και τα στελέχη του – αξιωματικής αντιπολίτευσης.