Απόψεις | Εκλογές γεμάτες αδιέξοδα για τους αναποφάσιστους

Το πολιτικό ρητό αναφέρει, ότι “Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”.

Τι γίνεται όμως με τα ατομικά αδιέξοδα στα οποία έχει επέλθει ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος για τις επικείμενες εκλογές;

Πρόσφατα, βρέθηκα σε μία συζήτηση τελειοφοίτων, στη βάση τους απολιτίκ, που όμως θέλουν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαμόρφωσης του αυριανού πολιτικού σκηνικού. Ο κεντρικός άξονας της κουβέντας, ήταν το κατά πόσο μία ψήφος μπορεί να αλλάξει μία “εκ βαθέων” σαθρή δημοκρατία, ένα καλά δομημένο σύστημα, που ακόμα και η “κλασική αντιπολίτευση”, φαίνεται πως στηρίζει με την έλλειψη φαντασίας, υλοποιήσιμων προτάσεων και περιεχομένου.

Τι κατάλαβα:

Η στήριξη του δικομματισμού, είναι εν γένει εκτός του κλίματος. Μοναδικοί υποστηρικτές, οι οπαδοί των κομμάτων και κάποιοι που φοβούνται πως μόνο έτσι θα διασφαλιστεί η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ποιος όμως, έχει την αφέλεια – κουράγιο, να παραβλέψει το γεγονός, πως είναι οι κύριοι υπαίτιοι που οδήγησαν την Ελλάδα, κατευθείαν στην ηθική και οικονομική χρεοκοπία;

Στα αριστερά της αντιπολίτευσης, συναντάμε τη ΔΗΜ.ΑΡ. Η μετριοπαθής στάση της οποίας, αποτελεί λύση, δε δίνει όμως όραμα. Λίγο πιο αριστερά, το κόμμα του κ. Τσίπρα, το αντιμνημονιακό πάθος του οποίου παρόλα αυτά, συνοδευόμενο με ευθείς βολές κατά ευρωπαϊκών ηγεσιών, πολλές φορές τείνει να τρομάξει τον μέσο αναποφάσιστο ψηφοφόρο, που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα ευρωπαϊκής επέμβασης για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά δε συμφωνεί με τα μέτρα που λαμβάνονται. Για την επιλογή του ΚΚΕ, το θέμα είναι ταξικό και βαθιά συνειδησιακό. Ή είσαι μαζί τους ή δεν είσαι. Δεν είναι θέμα προς διαπραγμάτευση.

Στα δεξιά, συναντάμε τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Στις συζητήσεις μου, συνειδητοποίησα πως πολλοί από τους αναποφάσιστους, τους βρίσκουν λιγότερο Ανεξάρτητους και περισσότερο… Έλληνες από όσο χρειάζονται.

Η ΔΗ.ΣΥ., βλέπει το λάβαρο του νεοφιλελευθερισμού να μην έχει το απαραίτητο (δημοσκοπικό) αντίκρυσμα, ενώ και η κ. Μπακογιάννη, φαίνεται να είναι ένα πρόσωπο, φθαρμένο από το… δρόμο.

Το ΛΑΟΣ, προσωπική εκτίμηση θα δώσει μάχη για να μπει στη Βουλή. Οι συνεχόμενες κωλοτούμπες ζάλισαν, οι επιλογές Μπάρμπα – Παπαμιχαήλ ρίχνουν το κόμμα τα μάτια του κόσμου, ενώ ακόμα και οι ακροδεξιού, βρήκαν αλλού πορτοκαλιές…

Ο λόγος, για την κοινή ανησυχία όλων, τη δύναμη της Χρυσής Αυγής.

Το δίλημμα για τη ψήφο σε μικρότερα κόμματα είναι εμφανές. Είναι μία ψήφος μπλε (και πεταγμένη στη θάλασσα) ή μπορεί να αποτελέσει ψήφος διαμαρτυρίας; Γιατί το μήνυμα το στέλνεις, αλλά όταν μία περισσότερη έδρα, σε κόμμα που μπαίνει στη Βουλή, μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες, το θέμα αλλάζει…

Όσο για την αποχή, νομίζω ότι θα σημειώσει ιστορικό χαμηλό. Κυρίως, διότι ο κόσμος δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, να περιμένει να αποφασίσουν άλλοι για αυτόν, μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες όπου μία γενικότερη αποχή, θα αποτελέσει στάση διαμαρτυρίας για μία δημοκρατία που έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες αυτών που κυβερνούν.

Συμπέρασμα. Σίγουρα η νεότερη Δημοκρατία (όπως έχει διαμορφωθεί στην εποχή της αντιπολίτευσης) θα βρει το δρόμο της. Μέχρι τότε όμως, ο κάθε ένα από εμάς, πρέπει να επιλέξει το δρόμο που θα ακολουθήσει. Μία επιλογή που πρέπει να περάσει, από μεγάλη σκέψη, “καλό διάβασμα”, προσεχτική ανίχνευση προσωπικοτήτων στα ψηφοδέλτια, ικανών να του δώσει όραμα και ελπίδα. Όσο όμως οι μέρες περνάνε και τα άτομα αυτά δε βρίσκονται, η ανησυχία – αδιέξοδο μεγαλώνει.

Γιατί όλοι γνωρίζουν, πως μετά τις 6 Μαΐου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…