Ο Άκης, ο Χαριστέας και η Παπαρίζου

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τον Άκη Τσοχατζόπουλο, πρώτο θέμα στα τηλεοπτικά δελτία και εφημερίδες. Βλέπω επίσης την κοινή γνώμη αφενός να οργίζεται (ακόμη μια φορά) με τα χρηματικά ποσά που φαίνεται να έχει καταχραστεί αφετέρου να χαίρεται που για πρώτη φορά θα τιμωρηθεί «ένας».

Αυτό που αποσιωπείται όμως, αλλά το θυμούνται αρκετοί, είναι ότι ο Α. Τσοχατζόπουλος δεν εκλέχτηκε πρωθυπουργός για έντεκα ψήφους. Ακόμη λιγότεροι θυμούνται τον Β. Βενιζέλο να υπερασπίζεται το 2005 την αθωότητα του Άκη απέναντι στους σκευωρούς της ΝΔ προτού το 2012 τον παραδώσει προς ικανοποίηση του πλήθους που ζητάει αίμα.

Βεβαία άλλες εποχές το 2005 άλλες το 2012.

Το 2005 η Ελλάδα είχε αποτινάξει επιτέλους τον όρο ψωροκώσταινα διοργανώνοντας τους «καλύτερους στη ιστορία Ολυμπιακούς αγώνες» , είχε εκτοξευθεί στα ουράνια της Ευρώπης με την «κανονιά» του Χαριστέα και γιόρταζε δεόντως τις πρωτιές της, λικνιζόμενη με το number one της Παπαρίζου. Στο πολιτικό επίπεδο ο Καραμανλής ήταν έτοιμος να κατασπαράξει τους «νταβατζήδες» και στο παραπολιτικό οι Ελληναράδες φορούσαν μπέρτα την ελληνική σημαία και κτυπούσαν Αλβανούς που τόλμησαν να συνεορτάσουν την επιτυχία της δεύτερης πατρίδας τους.

Το γεγονός ότι οι φιέστες γίνονταν με δανεικά που κατέληξαν σε νοικιασμένα C4i, μίζες και ανάπτυξη του τσιμέντου δεν έμοιαζε να νοιάζει κανένα. Οι φωνές της ανανεωτικής αριστεράς και του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη αντιμετωπίζονταν στη καλύτερή περίπτωση ως γραφικές και περιθωριακές, στη συνήθη ως αντεθνικές.

Τα χρόνια περάσανε και φτάσαμε (όχι ακριβώς) αισίως στο 2012. Τα δανεικά τελείωσαν , ο Καραμανλής κρύβεται στις πίσω θέσεις του κοινοβουλίου και αποφεύγει τους δημοσιογράφους πιο αποτελεσματικά και από τους επίδοξους δολοφόνους της CIA , η Παπαρίζου χωρίζει και ο Χαριστέας οδηγεί τον Παναιτωλικό στη Β Εθνική.

Ο Άκης από μάγκας που αφού μπορεί καλά έκανε και τα έφαγε, μετατράπηκε σε λαμόγιο και οι μπράβοι με την ελληνική σημαία μπέρτα, δεν περιμένουν πλέον εθνικές γιορτές και επιτυχίες για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στις πολεμικές τέχνες.

Ο κόσμος τότε έβλεπε τον Άκη με τους χλιδάτους γάμους και τα σπίτια και ενώ η πρώτη αντίδραση ήταν αρνητική καθώς γνώριζε ποιος έχει πληρώσει για όλα αυτά, η δεύτερη αντίδραση ήταν να αναρωτιούνται γιατί αυτός και όχι εγώ;

Και δυστυχώς σε αυτή τη νοοτροπία οφείλεται εν πολλοίς η σημερινή κατάσταση της χώρας μας. Αλλά αυτή η νοοτροπία δεν παρουσιάστηκε αυτοφυώς στην ελληνική κοινωνία. Υπεύθυνοι υπάρχουν.

Καλλιεργήθηκε και διογκώθηκε από ανθρώπους σαν το Β. Βενίζελο που προτίμησαν να κουκουλώνουν μικρά και μεγάλα σκάνδαλα στο όνομα της κομματικής συλλογικότητας και συνευθύνης. Διογκώθηκε από ανθρώπους που επέλεξαν να υπερασπίσουν το κομματικό συμφέρον ή το συμφέρον συντεχνιών έναντι του εθνικού. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που οικοδόμησαν το πελατειακό κράτος, δημιουργώντας αργόμισθους κομματικούς στρατούς στο δημόσιο και μη διεθνώς ανταγωνιστικούς, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αποτελούν «το σύστημα» κάνοντας τον οργισμένο κόσμο σήμερα να δηλώνει αντισυστημικός πολύ πιθανόν χωρίς να έχει παραμικρή ιδέα του τι είναι ο αντισυστημισμός. Γιατί σχεδόν όποιον συνομήλικο μου συναντάω, ενημερώνοντάς τον ότι θα είμαι υποψήφιος στις εκλογές, με αντιμετωπίζει λέγοντας μου ότι όποιος μπλέκει με την πολιτική καταντά διεφθαρμένος.

Και δυστυχώς δεν έχουν άδικο. Ο Άκης είναι κραυγαλέα περίπτωση, ίσως δεν είναι ο κανόνας, σίγουρα όμως δεν είναι η εξαίρεση. Το θέμα δεν είναι γιατί εμπλέκονται στη πολιτική μη ηθικά στοιχεία, αλλά γιατί δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο που θα τα εμποδίζει να ενεργούν με αυτό τον τρόπο. Το θέμα δεν είναι μόνο ο γιατρός που παίρνει φακελάκι ή ο ασθενής που το δίνει, αλλά το γιατί δεν υπάρχουν και λειτουργούν θεσμοί αποτρεπτικοί για τέτοιου είδους συμπεριφορές και ενέργειες.

Και η προφανής απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι που ήταν τόσα χρόνια υπεύθυνοι για τη δημιουργία και τη λειτουργία αυτών των θεσμών δεν θελήσαν να το κάνουν. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι όσο και αν θέλουν να παρουσιάσουν τον εαυτό τους σήμερα ως λύση, είναι και θα είναι μέρος του προβλήματος, καθώς αυτοί είναι που το προκάλεσαν. Έχουν μάθει να σκέπτονται και να συμπεριφέρονται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Στηρίζουν και στηρίζονται σε μια μη υγιή κομματική βάση και νοοτροπία. Δοκιμάστηκαν πολλάκις και απέτυχαν. Δεν τους αξίζει άλλη ευκαιρία.

Σήμερα απαιτούνται καθαρές λύσεις και καθαρές λύσεις μπορούν να προσφέρουν μόνο νέα σχήματα, ανέγγιχτα μεν από τη διαφθορά της εξουσίας, ικανά δε και με συναίσθηση της ευθύνης που αναλαμβάνουν. Απαιτούνται επίσης πολίτες,  με όλη την σημασία της λέξης,  που θα είναι καθημερινά παρών, κρίνοντας και εγκαλώντας τους κυβερνόντες όταν αυτοί παρεκκλίνουν από τις υποσχέσεις τους.

Αυτά τα σχήματα και αυτοί οι πολίτες μπορούν να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στην πολιτική, μπορούν να κάνουν ξανά τους κατοίκους αυτής της χώρας να ελπίσουν και να πιστέψουν στον εαυτό τους και τον διπλανό τους.

Ο Αλέξανδρος Παλαμίδης είναι μέλος της γραμματείας νέων της Δημ.Αρ και υποψήφιος βουλευτής στη Β΄Αθηνών – http://palamid.blogspot.com