Τα θέατρα του… παραλόγου

Με αφορμή την πρόσφατη αντιπαράθεση του ηθοποιού και ιδιοκτήτη του θεάτρου «Στοά» κ. Θανάση Παπαγεωργίου με το Υπουργείο Πολιτισμού σχετικά με το ύψος της κρατικής επιχορήγησης που θα έπαιρνε, μου ήρθαν στο μυαλό και άλλες περιπτώσεις ηθοποιών και ιδιοκτητών θεατρικών σκηνών οι οποίοι διαμαρτύρονται για την εγκατάλειψη του θεάτρου από το Ελληνικό κράτος.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω σε αυτή την κοινωνία, είναι ότι για όλα μας φταίει το κράτος και σε όλα πρέπει να παρεμβαίνει το κράτος. Τα θέατρα τις τελευταίες δεκαετίες είχαν καταντήσει κρατικές εταιρείες. Τεράστια ποσά δόθηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού σε παραστάσεις αμφιβόλου καλλιτεχνικής, αισθητικής και εμπορικής αξίας. Ο θεσμός της κρατικής επιδότησης θεατρικών παραστάσεων που είχε ως στόχο την στήριξη νέων καλλιτεχνικών σχημάτων, αλλά και την πολιτισμική διαπαιδαγώγηση του λαού, κατάντησε να δίνεται δίχως κανένα έλεγχο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός θεατρικών σκηνών που δημιουργήθηκαν στην Αθήνα. Παράλληλα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες και οι ιδιοκτήτες των θεάτρων δεν φρόντισαν να αναπτύξουν επιχειρηματικά πλάνα τα οποία θα έκαναν βιώσιμες τις επιχειρήσεις τους, παρά μόνο επαναπαυτήκαν στον κρατικό κορβανά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μετά την πρόσφατη οικονομική κρίση και τις μειώσεις των επιδοτήσεων, να αντιμετωπίζουν προβλήματα βιωσιμότητας.

Έτσι, την ίδια ώρα που περίπου 1.000.000 συμπολίτες μας είναι άνεργοι, που γίνονται μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, που πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτα διότι πότε τους δεν είχαν το προνόμιο της κρατικής «επιχορήγησης», τα θέατρα όχι μόνο δεν έχουν ρίξει τις τιμές των εισιτηρίων τους, αλλά αρνούμενα να βρουν άλλους τρόπους χρηματοδότησης, απαιτούν τις παράλογες κρατικές επιδοτήσεις που έπαιρναν τόσα χρόνια. Παράλληλα οι καλλιτέχνες, οι οποίοι θα έπρεπε να εκφράζουν τους προβληματισμούς της κοινωνίας, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται σε τι εποχές ζούμε. Αν λοιπόν αυτή η αναισθησία δεν είναι το θέατρο του παραλόγου, τότε τι άλλο είναι;