Οι σκοτεινές αναζητήσεις ενός 25άρη

Μετά από ένα βράδυ με 4-5 ποτηράκια κρασί με καλή παρέα, άπειρες συζητήσεις για το στρατό (του τύπου εγώ έπηξα πιο πολύ από σένα κλπ), πολύ χαβαλέ για την σημερινή κατάσταση (δεν βγαίνει αλλιώς) και θεωρίες για το τι σκέφτονται οι γυναίκες (αναπάντητο ερώτημα), φτάνεις σπίτι και αρχίζεις την κοσμοθεωρία! Που ήμουν, που έφτασα, τι όνειρα άφησα για αργότερα(;), και γενικότερα τι θέλω από την ζωή…

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Κακά τα ψέματα, όλοι όσοι γεννηθήκαμε κάπου στην δεκαετία του ’80 κουβαλούσαμε εξ αρχής μια ευχή και μια κατάρα ταυτόχρονα. Εξηγούμαι. Η ευχή ήταν ότι η πλειοψηφία ζούσαμε σε μια κοινωνία ευμάρειας και σταθερότητας. Δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την φτώχεια και την ανέχεια των παλαιότερων γενιών. Ζούσαμε σε ένα περιβάλλον «αποστειρωμένο», όπου ο μπαμπάς και η μαμά ήταν συνεχώς δίπλα μας, με καλά αλλά και κακά αποτελέσματα για την τη ζωής μας. Μπορούσαμε να έχουμε σχεδόν το σύνολο των αγαθών που επιθυμούσαμε, ενώ η μπάλα και η Eurovision ήταν οι κυριότερες ανησυχίες μας! Όσον αφορά την κατάρα φαντάζομαι την έχετε ήδη αντιληφτεί. Δεν ήταν άλλη από το εκπαιδευτικό σύστημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Παπαγαλία, άχρηστες πληροφορίες, έλλειψη κριτικής σκέψης, καλλιέργεια ιστορικής συνείδησης περί του άμοιρου αλλά καταφερτζή Έλληνα, ατελείωτες ώρες διαβάσματος και φροντιστηρίων! Σε όλα αυτά βέβαια προστίθενται τα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα μαθήματα computer (που θα βρεις δουλειά άλλωστε χωρίς Proficiency, Delf και ECDL) και στο πίσω μέρος του κεφαλιού το άγχος για να περάσουμε σε μια «καλή σχολή».

Και φτάνει λοιπόν η στιγμή που (μετά κόπων και βασάνων) περνάς στην «καλή» σχολή. Κάποιοι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτό που θέλουν και αρχίζουν να εξαφανίζονται σιγά-σιγά, ενώ οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται ότι τελικά τα πανεπιστήμια δεν είναι όπως τα είχαν ονειρευτεί! Γραμματείες που δεν απαντάν στα τηλέφωνα και λειτουργούν 2 φορές την βδομάδα για κάνα 3ώρο και όποιος προλάβει, συγγράμματα που διανέμονται λίγο πριν την εξεταστική, καταλήψεις που γίνονται μέσα στην εξεταστική, άθλιες εγκαταστάσεις (όσοι ήταν στην Νομική μέχρι το 2006, θα καταλάβουν τι εννοώ) αλλά και σύγχρονες εγκαταστάσεις που κάποιοι τις κατάντησαν άθλιες (όσοι είναι στην Νομική από το 2006 μέχρι και σήμερα θα καταλάβουν και πάλι τι εννοώ) και άλλα πολλά. Ελπίζεις όμως ακόμα σε ένα «καλό» μεταπτυχιακό και μια «καλή» δουλειά στο… δημόσιο (ω ναι κάποτε υπήρχε και αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία).

Και φτάνεις και πάλι στο σημείο που αφού έχεις τελειώσει από τα παραπάνω είσαι έτοιμος για δουλειά! Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το δημόσιο τελείωσε, στην αγορά εργασίας επικρατεί χάος, ενώ όταν σε προσλάβουν το 10ωρο είναι κανόνας, τα 700 Ευρώ που κάποτε λοιδορούσες φαντάζουν ως μάννα σε σχέση με τα 452 και κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι πως φτάσαμε εδώ; Εκεί βέβαια συνέρχεσαι από την μεμψιμοιρία. Καταλαβαίνεις ότι αυτή είναι η ζωή και συνεχίζεις και παλεύεις και ελπίζεις για τα όνειρά σου, διότι όπως λέει και ο ποιητής η ζωή είναι μεγάλη για να είναι καρναβάλι…