Ν. Ξυλούρης | 32 χρόνια από το θάνατό του...

Ήταν μία μέρα, σαν τη σημερινή, το 1980, όταν σίγησε για πάντα, η φωνή του σπουδαίου μουσικού Νίκου Ξυλούρη…

Μαζί του, πήρε ένα ολόκληρο κομμάτι, της μουσικής και πνευματικής άνθησης, της ελληνικής αντίστασης, της γενιάς που έμελλε να αλλάξει την τύχη των Ελλήνων. Για έναν άνθρωπο που ήρθε, μας κέρδισε, έφυγε:

“Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές
του λιβανιού,
πήρα το δρόμο της σποράς.”

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι
του σπαθιού,
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ’ αλώνι να ψυχομαχεί,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.”

Ο Νίκος Ξυλούρης, σε γεμίζει υπερηφάνεια. Η (ζητούμενη) ελεύθερη Ελλάδα, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής και του έργου του, ο ίδιος, αποτέλεσε σύμβολο αυτής της Ελλάδας. Μίας Ελλάδας, που στόχευε σε κοινωνική δικαιοσύνη, με πολίτες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, σε έναν αγώνα για το καλό όλων μας. Μίας Ελλάδας, που 32 χρόνια μετά, φαίνεται να μην έχει επιτύχει τίποτα. Μόνο να φτωχαίνει…

ΥΓ: Το άρθρο αυτό, είχε στόχο να αποτίσει ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης. Είναι κρίμα που ο λαϊκισμός μας, έχει καταστρέψει τη σημασία των λέξεων που θα μπορούσε να αποδώσει τη σπουδαιότητα του Ν. Ξυλούρη. Το κομμάτι του, που κρύβουμε μέσα όμως, ξέρει…