Aπόψεις | Χίλιες φορές μισέλληνας, παρά φιλέλληνας...

Περνώντας το τελευταίο διάστημα στο εξωτερικό, ήμουν έτοιμος ανά πάσα στιγμή, να υπεραμυνθώ της Ελλάδας στα μάτια των Ευρωπαίων. Όταν όμως η μοναδική συζήτηση περί του θέματος, είχε ως κύριο άξονα το πόσα χρωστάει ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στην Ελλάδα, έπιασα τον εαυτό μου απροετοίμαστο. Συγκεκριμένα, όλα ξεκίνησαν από την υπενθύμιση της δήλωσης του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, όταν αρνήθηκε να παραλάβει τιμητικότατο βραβείο από τις Κάννες για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο. Είχε δηλώσει τότε, πως με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, δεν μπορεί να συμμετάσχει σε γιορτή ως ελάχιστη συμπαράσταση:

«Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία.. Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής.

Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης… Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στον Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από το σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα.

Κατηγορούν τους Έλληνες ότι είναι και ψεύτες.. Αυτό μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που είχα μάθει στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης ή όλοι οι Έλληνες είναι ψεύτες, άρα ο Επαμεινώνδας είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου».

(τέλος δήλωσης)

Αυτή η δήλωση όμως, είναι λυτρωτική ή το αντίθετο; Σίγουρα, δεν είμαστε απόγονοι του μεγέθους του Σωκράτη ή του Αριστοτέλη, αλλά είμαστε τουλάχιστον περισσότερο “συγγενείς” τους από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;

Και αν είμαστε άξιοι συγγενείς τους, πώς γίνεται να είμαστε ταυτόχρονα υπερήφανοι συγγενείς του Βυζαντίου και της Επανάστασης του 21′. Τριών, σχεδόν εντελώς διαφορετικών (από όλες τις απόψεις και κυρίως σύστασης), λαών.

Από τους σκεπτόμενους ειδωλολάτρες, στο ρωμαϊκό χριστιανορθόδοξο μεσαίωνα και την επανάσταση των Βαλκάνιων κλεπτών και αμαρτωλών. Φτάνει η κοινή γλώσσα;

Όχι λοιπόν. Άστο καλύτερα. Προτιμώ να μην είσαι φιλέλληνας. Γιατί αγαπάς μόνο την πρώτη μου πτυχή, από την οποία έχω απομακρυνθεί αιώνες τώρα. Ο λαός που γέννησε τη Δημοκρατία με τον Κλεισθένη, τη Φιλοσοφία, τη Τραγωδία, τη Λογική, είναι ο ίδιος που κυνήγησε όλες αυτές τις αξίες με τον Θεοδόσιο. Σε ποιον από τους δύο μοιάζω περισσότερο; Δεν θα θελα να απαντήσω.

Προτιμώ να με βρίζεις και να αμύνομαι, παρά να αντιληφθώ, πόσο πολύ έχω απομακρυνθεί από αυτό που εκθειάζεις. Είναι πιο εύκολο να διαψεύσεις μία μομφή, παρά να επαληθεύσεις μία προσδοκία. Την προσδοκία, ότι κάπου βαθιά μέσα μας, υπάρχει ένα αρχαίο πνεύμα, αθάνατο.

Αν λοιπόν είναι να μιλήσω με κάποιον για την πατρίδα μου, χίλιες φορές να είναι με μισέλληνα, παρά με φιλέλληνα. Τουλάχιστον αυτός, δεν θα με κάνει να νιώσω τύψεις..

YΓ: Είναι αλήθεια πάντως, πως το μόνο που έχει μείνει αναλλοίωτο στο πέρας των αιώνων, είναι η περίφημη φράση του Τσόρτσιλ: “Οι Έλληνες δεν πολεμάνε σαν ήρωες, οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες”. Και μόλις κερδίσουν, σφάζονται μεταξύ τους…. (προσθέτω εγώ).