Απόψεις | Πρωταγωνιστής στην εποχή της τηλεοπτικής κάλυψης τραγωδιών

Ξέρετε, από το πρωί που άκουσα την είδηση για την έκρηξη στην Κύπρο και για τις εκτιμήσεις για 30 νεκρούς (ευτυχώς διαψεύστηκαν, αλλά παρόλα αυτά χάθηκαν 12 άνθρωποι), για κάποιο λόγο δεν ένιωσα σοκαρισμένος…

Πιστεύω πως έχω αρχίσει να παθαίνω ανοσία. Κάθε μέρα, ακούω και διαβάζω για θανάτους, εξαφανίσεις, πολέμους, Λωρίδες της Γάζας, φυσικές καταστροφές, σε τέτοιο βαθμό, που πλέον δεν σοκάρομαι. Για κάποιο λόγο, το φαινόμενο αυτό μου δημιουργεί το ίδιο συναίσθημα (προσωπικής) απογοήτευσης, με το γεγονός πως κάποτε ανέφεραν τα θύματα της ηρωίνης στις ειδήσεις. Μάλιστα αρχικά τα μετρούσαν. Έγραφαν δηλαδή, πως βρέθηκε νεκρός ο Νο47 σε οικοδομή στο Πειραιά.. Πλέον, περπατάω γύρω από τη σχολή μου και όλο κάποιον ετοιμοθάνατο ηρωινομανή θα πετύχω… Δεν λέω πως τα δύο φαινόμενα παρουσιάζουν ομοιότητα, απλώς λέω πως μου δημιουργούν το ίδιο συναίσθημα. Της (προσωπικής) αποστασιοποίησης από τις αληθινές τραγωδίες της ζωής. Σαν να μην γίνονται όντως, σαν να είναι μέρος ενός ακόμα τηλεοπτικού προγράμματος.

Μέσα όμως από τη τραγωδία της Κύπρου, ξεπήδησε μία ιδιαίτερη ιστορία. Πρόκειται για τον Διοικητή της Ναυτικής Βάσης. Για τον άνθρωπο που εξέπεμπε SOS εδώ και τρία χρόνια για πιθανή ανάφλεξη της πυρίτιδας. Τον άνθρωπο που όταν έπιασε φωτιά το κοντέινερ, ζήτησε από όλους τους ναύτες να εγκαταλείψουν το χώρο και να φυγαδευτούν σε κοντινό πλοίο. Ο ίδιος έμεινε. Γνώριζε εκ των προτέρων ποια θα είναι η κατάληξη, ωστόσο όφειλε (στον εαυτό του και μόνο) να μείνει με τους πυροσβέστης. Μέχρι το τέλος…

Αναμφίβολα ένας αλλιώτικος – ξεχωριστός πρωταγωνιστής, στην εποχή της αποστειρωμένης, καθημερινής, τηλεοπτικής κάλυψης τραγωδιών…