Απόψεις | 9 αναπάντητες κλήσεις αργότερα...

Δεν το ήθελα φυσικά αυτό που μου συνέβη… Να ξεχάσω στο σπίτι το κινητό μου, δημοσιογράφος αλήτης ρουφιάνος γαρ… Έγινε όμως! Και πέρασα καλά χωρίς τον «ασύρματο» παίδες, ζάχαρη σας λέω!

Η αλήθεια είναι πως 120 μέτρα από το σπίτι το θυμήθηκα. «Δεν γαμ!$%@!% όμως…» σκέφτηκα με μιας. Φτάνοντας στη στάση του λεωφορείου – γύρω στις 11 παρά – συλλογιέμαι πως τέτοια ώρα θα με έπαιρναν από τις τράπεζες για τις δόσεις… Γιούπιιιι! Το λεωφορείο πέρασε, ο οδηγός δεν σταμάτησε, καντήλια και λοιπά… Η ώρα πήγε 11 και. Το επόμενο λεωφορείο σταμάτησε όχι όμως και ο οδηγός να βρίζει κάθε αυτοκίνητο με θηλυκή ύπαρξη μέσα. Το καλύτερο και λιγότερο χυδαίο ήταν η φράση «που πας μωρή κυράτσα με ροζ κινητό»… Είχε πάει 11 και μισή και ήταν η ώρα που θα καλούσε ο κουμπάρος για να βλαστημήσουμε παρέα για την οικονομία. Πάει κι αυτό, το γλίτωσα! 12 παρά, έξω από το μετρό. Συνήθως και αμήχανα μόλις φτάνουμε στην αποβάθρα όλοι μας σχεδόν ανοίγουμε το κινητό… Τι ευτυχία! Άσε δε που βρίσκεις έτσι και χρόνο να βλεφαριάσεις τις ελληνοπούλες με τα αλαφριά της άνοιξης. Χάρμα!

12 και στον Ευαγγελισμό, στο δρόμο για το συνέδριο στο Κάραβελ. Πω πω πω λατρεία σκέτη να μη νιώθεις την τσέπη σου να δονείται από το συνάδελφο, από τη σύζυγο ή από τον τεμπέλαρο δημόσιο υπάλληλο ξάδερφο. Και πάλι αφήνεσαι στα ξεκούμπωτα πουκάμισα και τη χαράδρα στην κοιλάδα των τεκνών…

Φτάνω στο Κάραβελ και ξαφνικά βλέπω μερικές δεκάδες γιάπηδες και μη να μιλάνε στα κινητά τους. Ρίχνω βλέμμα συμπόνοιας και ανωτέρου επιπέδου σκέψεις με πλημμυρίζουν. Ε ρε γλέντια! Τέτοια ώρα θα με έπαιρνε κι ο Κώστας για να κανονίσουμε τα αυριανά βιντεάκια. Η ώρα μία σχεδόν και θυμάμαι πως η ζωή μας είναι γεμάτη mail και post και τσίου τσίου. Μόνο το θυμάμαι όμως! Πράξη, μηδέν! Σκέφτομαι την καημένη την πεθερά μου τι θα τραβάει που θα ακούει τώρα το ρημάδι το κλασικό ντριιιιν… Μπροστά στο περίπτερο για τη λήψη της αλλοδαπής που θα μιλούσε στο συνέδριο. Είναι προφανές πως η Σιλβάνα θα με έχει καλέσει για τις λεπτομέρειες… Το πολύ πολύ να της έχει απαντήσει η πεθερά μου με νεύρα… Λέω στο συνάδελφο (της Σιλβάνας) να την καλέσει και να της πει πως έχω ξεχάσει το κινητό μου σπίτι. Πάει κι αυτό. Αλλά τη Ρένα, το αγγελούδι, πώς να την ειδοποιήσω; Να της πω ένα μπίρι μπίρι, ένα τηλεφωνικό μπαλαμούτι ρε παιδί μου… «Δεν πειράζει» σκέφτομαι και το αφήνω κι αυτό.

Καθισμένος στις βελούδινες καρέκλες μέσα στο συνέδριο δεξιά και αριστερά μου να χτυπάνε ασταμάτητα τα γαμ#$%!$%… Κι ο καράφλας (συγγνώμη ο κύριος με τη φαρδιά χωρίστρα ήθελα να πω…) μπροστά μου να ποστάρει αβέρτα κουβέρτα στο Facebook! Ούτε γκαστρωμένη λίγα μέτρα από τον Κύκνο με τους λουκουμάδες να ήταν…

Έχει πάει 2 και πρέπει να ανέβω στο ρούφ γκάρντεν για ένα γεύμα – συνέντευξη. Χαλλλαρά παίρνω το ασανσέρ των 2 και δέκα και τσααααακ στο RG. Μπλα μπλα, ερωτήσεις και φαγητό απόλαυση χωρίς τον «ασύρματο» να σου λιανίζει το ΚΝΣ (Κεντρικό Νευρικό Σύστημα για όσους δεν βλέπουν Dr House).

Τέλος φαγοπαρουσιασοσυνέντευξης. Χωρίς ένα ντριν, χωρίς ένα mail, χωρίς άγχος! Χωρίς να χαϊδεύω τη (δωρο)συσκευή στο κοτλέ για να καθαρίσω την οθόνη. Η απόλυτη ευτυχία! Ξανά μετρό, χρόνος απεριόριστος για γεωμετρικά σχήματα μη αρσενικών αλλά και προσοχή στραμμένη στα δρώμενα. Στον ζητιάνο που τρύπωσε στο μετρό, στον άστεγο με τις 32 σακούλες που ο καημένος ζέχνει από τη βρώμα της κακομοιριάς του και την απάθεια τη δική μας… Στο κοριτσάκι που κλαίει γιατί ήθελε γλειφιτζούρι γατούλα και όχι σκυλάκι, στο ζευγαράκι που φιλιέται μα πάθος, στον παππού που ψάχνει απεγνωσμένα κάθισμα να ξεκουραστεί, ματιές στη ζωή, στην καθημερινότητα που το %#$#$#κινητό δεν σε αφήνει να χαρείς…

Πέντε και κάτι ψιλά. Ξεκλειδώνω την πόρτα στο σπίτι και φαντάζομαι με το που την ανοίγω να βγαίνουν από το κινητό εκατομμύρια αναπάντητες και να με πνίγουν. Σταματάω το κλειδί και το ξανασκέφτομαι. Να πάρω ομπρέλα; Να κάνω μεταβολή και να πάω στο πάρκο; Να πω κανά καντήλι; Φορτώνω θάρρος και στρίβω το κλειδί μέχρι το τέλος. Ανοίγω, μπαίνω μέσα και ΔΕΝ πάω κατευθείαν στο κινητό! ΝΑΙ!!! Νιώθω υπέροχα. Έστω και για μόνο μισή μέρα, το νίκησα!