Απόψεις | Όταν όλο το κόκκινο στις μέρες μας, είναι αίμα...

 

Με αμηχανία παρακολουθώ αυτές τις μέρες τις επαναλαμβανόμενες εγκληματικές πράξεις, που πραγματοποιούνται στις συνοικίες του κέντρου. Το κόκκινο χρονικό, που ξεκίνησε με την δολοφονία του 44χρονου στην Ηπείρου για μία κάμερα, συνεχίστηκε με την δολοφονική επίθεση σε διαδηλωτή από όργανα των ΜΑΤ (το κλίμα οξύνθηκε και με το βίντεο της άνανδρης επίθεσης σε διαδηλωτή με χτυπήματα στο κεφάλι από ματατζήδες), έλαβε διαστάσεις βεντέτας με τη δολοφονία μετανάστη στα Πατήσια (και οξύνθηκε με επιθέσεις μολότοφ εναντίον κατοικιών μεταναστών στου Ρέντη) και γράφει ακόμα…

Πριν από λίγο, τα δύο άκρα συναντήθηκαν (κυριολεκτικά) στο κέντρο. Οι ακροδεξιοί χτυπούσαν όποιον μετανάστη έβρισκαν στο δρόμο (12 σοβαρά τραυματισμένοι στο νοσοκομείο)  ενώ οι αντιεξουσιαστές ακινητοποίησαν αστυνομικό και του έκλεψαν τον οπλισμό (σκεφτείτε τι θα λέγαμε τώρα αν πυροβολούσε με την δικαιολογία της αυτοάμυνας).

Σε αυτήν την εποχή λοιπόν, είμαστε όλοι (οι ενδιάμεσοι) αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας. Οι αριστεροί που δεν εμφανίζονται ρεαλιστές στο κοινωνικό θέμα της μετανάστευσης (εκτενής άποψη στο Απόψεις | Ο μετανάστης, ο κατάπτυστος και ο ιδανικός αυτόχειρας…), η πάντα κατευθυνόμενη, από τον κάθε λαϊκιστή (βλ. Λαζόπουλο) κοινωνία που την μία μέρα λέει “γιατί η αστυνομία δεν παρεμβαίνει” και την άλλη “πόσο βίαια είναι αυτά τα γουρούνια” και από τους  αντιπολιτευτικούς δεξιούς, που εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση για μικροπολιτικά παιχνίδια.

Το πρόβλημα είναι γνωστό. Το ξέρουμε όλοι. Πρέπει όμως να αποφασίσουμε. Θα φανατιστούμε όλοι (ανάλογα με τα βιώματά μας και την πολιτική συνείδησή μας), θα επιλέξουμε ένα άκρο και θα αλληλοσκοτωθούμε, ή μήπως, για πρώτη φορά στην ιστορία,  θα αφήσουμε στην απέξω τα άκρα και θα προσπαθήσουμε (μακριά από κομματικά συμφέροντα) να βρούμε μία ανθρωπιστική και ταυτόχρονα ρεαλιστική – υλοποιήσιμη λύση;

ΥΓ: Μπορούμε βέβαια, να συνεχίσουμε αυτό που ήδη κάνουμε, δηλαδή να μένουμε αμέτοχοι, να κάνουμε επίκληση στην “έλλειψη θεσμών”, και να θρηνούμε με  δακρύβρεχτα posts τους εκάστοτε πεσόντες, σε μία χωρίς νόημα μάχη, στην εποχή, όπου “Όλα τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, είναι αίμα…”. Και ποιος νοιάζεται για τις ευθύνες, μακριά από το σπίτι μας και όπου θέλει ας πάει ε;