Αφιέρωμα | Μανώλης Ρασούλης | "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ"

Γνωστή έγινε χθες η είδηση, πως “έφυγε” από τη ζωή, σε ηλικία 66 ετών, ο Μανώλης Ρασούλης, σπουδαίος Έλληνας στιχουργός, αλλά και συνθέτης, τραγουδιστής και δημοσιογράφος.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Η αρχή

Γεννημένος στο Ηράκλειο Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου του 1945, πολιτικοποιήθηκε από τα νεανικά του χρόνια, μπαίνοντας στο χώρο της αριστεράς, στον οποίο ανήκε και ο πατέρας του. Άριστος μαθητής, αλλά και αθλητής, σπουδάζει στην Αθήνα σκηνοθεσία κινηματογράφου. Ταυτόχρονα, γράφει ποιήματα, σενάρια, τραγουδάει ερασιτεχνικά στις μπουάτ της Πλάκας, δουλεύει στην εφημερίδα της αριστεράς “Δημοκρατική Αλλαγή”, παίρνει μέρος στους αγώνες του 114, περπατάει όλες τις πορείες ειρήνης, γνωρίζει όλη την τότε πνευματική πρωτοπορία και δεν σταματάει να ονειρεύεται να γυρίσει ταινία βασισμένη σε ένα βιβλίο του Νίκου Καζατζάκη με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, συνθέτοντας μέσα του τους δυο αυτούς μεγάλους δημιουργούς, κάτι το οποίο αργότερα πέτυχε.

Η πολιτικοποίηση

Μετά τη σύλληψή του από τη Χούντα, φεύγει στο Λονδίνο. Εκεί διαμορφώνεται ιδεολογικά συμμετέχοντας στον αντιδικτατορικό αγώνα, αλλά και στο Τροτσκιστικό κίνημα. Στο Λονδίνο γράφει τα πρώτα του βιβλία και γίνεται συνεκδότης της εφημερίδας Σοσιαλιστική Αλλαγή, στην οποία γράφει άρθρα και επιφυλλίδες, παίρνει μαθήματα πολιτικής οικονομίας και φιλοσοφίας και πουλάει για 6 χρόνια την εν λόγω εφημερίδα στους δρόμους, συμμετέχοντας ασταμάτητα στους αγώνες των εργατικών συνδικάτων. Τον Μάη του ’68 παίρνει μέρος στην μεγάλη εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι και τραυματίζεται σοβαρά από τους SRS.

Η μουσική ακμή

Από το 1974 (όταν συνεργάζεται με το Μάνο Λοΐζο στον δίσκο «Τα νέγρικα») μέχρι το 2002 παρουσιάζει έντονη μουσική δραστηριότητα. Στίχους του έχουν μελοποιήσει, μεταξύ άλλων, οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Νίκος Ξυδάκης, Σωκράτης Μάλαμας και Χρήστος Νικολόπουλος. Τραγούδια του, έχουν ερμηνεύσει η Αλεξίου, ο Παπάζογλου και ο Πορτοκάλογλου (ενδεικτικά). Τα τραγούδια του γίνονται γνωστά κι αγαπητά στο Ισραήλ, την Τουρκία, Τη Σερβία, στις Χώρες όπου υπάρχουν Έλληνες αλλά και για κάποιο μυστήριο λόγο και στην Ιαπωνία.

Η εσωτερική αναζήτηση

Ταυτόχρονα όμως, από το 1974, όταν απομακρύνεται από το κόμμα, ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης. Μέσα από τη μελέτη των ανατολικών φιλοσοφιών, φτάνει στον OSHO, από τον οποίο γοητεύεται, και ταξιδεύει μέχρι την Ινδία να τον συναντήσει. Ακολουθώντας μία μακρά πορεία στη φιλοσοφία, καταλήγει και πάλι στην Ελλάδα, ενώ συμβαίνουν διάφορα άξια λόγου γεγονότα.

Χαρακτηριστικότερα, οι κατηγορίες που τον ήθελαν ηγετικό μέλος της 17Ν, αλλά και η πρόσκλησή του, από τη Μελίνα Μερκούρη, για να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις για την πολιτιστική Αθήνα και να τις δώσει ιδέες αλλά αρνείται γιατί δεν θεωρεί την Αθήνα άξια για να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Έκτοτε μπαίνει στη μαύρη λίστα και του υπουργείου πολιτισμού.

Ο θάνατός του

Χθες ενημερωθήκαμε για το θάνατό του. Σήμερα μάθαμε πως ήταν νεκρός ήδη επτά μέρες στο σπίτι του. Προσωπικά δεν γνώριζα το Μανώλη Ρασούλη (εννοώ τόσες πολλές πληροφορίες για το άτομό του). Κρίνοντας όμως από αυτά που διαβάζω, πρόκειται για ένα πολύ διαβασμένο άτομο, που ποτέ του δεν υπολόγισε το κόστος των πράξεών του, ούτε έκρυψε τα λόγια του για να γίνει αρεστός. Πολύ διαβασμένος (ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε), διάλεξε τη (πολύ) δύσκολη πλευρά. Αυτήν τη ψυχικής αναζήτησης που θα οδηγούσε στην αυτοολοκλήρωση. Δρόμος που περπατιέται πάντας μόνος..

Ας είναι ελαφρύ το χώμα, και ξέρουμε πολύ καλά, πως κανένας σπουδαίος δεν πέθανε με το θάνατό του.

Το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για τη πατρίδα (προσωπική άποψη):

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ’ άγια χώματα της
πόνος και χαρά

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά