Απόψεις | Η ωραία κοιμωμένη.. νεολαία | Ψηθείτε να ξυπνήσουμε!

Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε τόση οργή. Μάλλον είναι λίγο απ’ όλα. Αρχικά, ήταν η τεράστια απαξίωση των δημοτικών εκλογών. Γιατί ρε παιδί μου, καλοκαίρι δεν ήταν να πεις “πήγαν για μπάνια”, βουλευτικές δεν ήταν, να πεις ότι ήρθε η ώρα ο κλεπταποδόχος και ο αθώος να τιμωρήσουν τον κλέφτη και τον άχρηστο, ήταν απλά δημοτικές εκλογές. Εκλογές για την γειτονιά σου. Και απείχαμε.

Μετά ήρθε η επέτειος της 17Νοέμβρη. Μία μέρα, που κάθε μη-φασίστας πολίτης, πρέπει να τιμά. Γιατί αν σήμερα μιλάμε και εκφραζόμαστε ελεύθερα (στον βαθμό που γίνεται αυτό), το χρωστάμε σε αυτούς. Παρόλα αυτά, εκείνη την ημέρα, όχι μόνο οι πορείες είχαν ελάχιστη συμμετοχή, αλλά δεν συζητήθηκε πουθενά, και οι περισσότεροι, προτιμήσαμε να ασχοληθούμε με τα καρτούν στην profile picture στο facebook.

Χαριστική βολή όμως, ήταν η επέτειος Γρηγορόπουλου. Όχι πως με πείραξε το θέμα συμμετοχής (εδώ δεν πάμε να ψηφίσουμε, θα πάμε σε πορεία), ούτε από θέμα έκφρασης ενδιαφέροντος (εδώ δεν είχαμε στην 17Ν), είχα πρόβλημα. Αυτό που με ισοπέδωσε όμως, ήταν πως όλοι μας γνωρίζαμε, από πριν, ακριβώς τι θα γίνει. Πότε θα γίνουν επεισόδια, ποιοι θα κάνουν πορείες (το όμορφο αυτό θέαμα με τις διαφορετικές πορείες), τι συνθήματα θα ακουστούν, τι θα προβάλουν τα ΜΜΕ και τι αποτέλεσμα θα έχουν όλα αυτά. Το τίποτα για άλλη μία φορά.

Κατηγορίες – Συμπεράσματα – Προτροπή

Θέλοντας να μας τμηματοποιήσω, για να δω ποιοι κάνουμε την ζημιά, ξεκίνησα με την εξής παραδοχή. Δεν είμαι λαϊκιστής σαν το Λαζόπουλο, ξέρω, έχω επίγνωση, πως στην σημερινή νεολαία, βρίσκονται οι αυριανοί χαφιέδες, οι αυριανοί “κλέφτες”, τα αυριανά αφεντικά, οι τυχοδιώκτες, που θα εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε σαθρότητα, ενός συστήματος, που έχει προσαρμοστεί γάντι στην αξιοποίηση των “ικανοτήτων” τους. Για να μην κρυβόμαστε λοιπόν, μιλάω για τον εχθρό της κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας, με τα χίλια πρόσωπα. Αν αναγνωρίσατε τον μελλοντικό εαυτό σας, σε μία από αυτές τις κατηγόριες, το άρθρο τελείωσε εδώ για εσάς.

Ένα άλλο τμήμα της σημερινής νεολαίας, είναι οι – από default – αγωνιστές. Αρχικά (πριν κανά δυο χρόνια) πίστεψα πως ίσως αυτοί, είναι ήδη στο σωστό δρόμο. Μαχητές, έρχονται σε ρήξη με το κατεστημένο, ονειρευόμενοι “της γενιάς μας τα πολυτεχνεία”. Συνειδητοποίησα όμως, αρκετά νωρίς, το οξύμωρο της όλης κατάστασης. Οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του κατεστημένου, μεταβλήθηκαν στους μεγαλύτερους προστάτες του. Απαξίωσαν, στα μάτια του απλού κόσμου (θα μιλήσω για αυτούς αργότερα) οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας. Ποια κατάληψη, ποια πορεία, ποια έκρηξη οργής, ποια απεργία πείνας και ποια συνέλευση, μπορούν πλέον να δημιουργήσουν μαζικότητα με την συχνότητα και τη σημασία spamαρίσματος που πραγματοποιούνται; Δυστυχώς, για αυτά τα παιδιά, η θέληση για τα “Πολυτεχνεία” μας, μετατράπηκε σε αναίτιο (αν το συγκρίνεις με τα αίτια του γνωστού Πολυτεχνείου) αυτοσκοπό, σε ανάγκη επιβίωσης των ποσοστών τους, σε επίδειξη δύναμης. Έχουν γίνει τόσο προβλέψιμοι (και κλισέ) και τόσο εσωστρεφείς, που το μόνο που προκαλούν, είναι γέλια και ειρωνείες. Φέρουν λοιπόν, πολύ μεγάλη ευθύνη για την θωράκιση του συστήματος, και την απαξίωση της ενασχόλησης με τα κοινά, αφού, αρχικά κομματικοποίησαν και στην συνέχεια απαξίωσαν τους αγώνες.

Και πάμε τώρα, στην αγαπημένη μου κατηγορία. Αυτοί που έχουν σταματήσει την κονωνικοπολιτική τους δράση, ή ακόμα χειρότερα, δεν την ξεκίνησαν ποτέ. Η πλειονότητα χωρίζεται στις εξής κατηγορίες:

Οι “έξυπνοι”: Οι έξυπνοι είναι η κατηγορία που με διασκεδάζουν, όταν δεν φτάνουν στο σημείο να με εξοργίσουν.  Όταν μιλάς για πολιτική, θα σου πούνε ένα “άντε μωρές με τους κλέφτες, φέρτε πίσω τα κλεμμένα ρεεε” και τέτοια. Είναι οι ίδιοι που λένε “Τι βλέπεις μωρέ, αφού όλα τα παιχνίδια είναι στημένα”, “Όλες οι γυναίκες είναι που@@νες”, και φυσικά όταν χάνουν στο τάβλι, ο άλλος είναι κωλόφαρδος, ενώ όταν κερδίζουν, είναι απλά ικανοί. Η Ελλάδα, είναι τελειωμένη υπόθεση γι αυτούς, έχουν μεταφέρει όλα τους τα λεφτά σε τράπεζες του εξωτερικού (άσχετα που αυτό προκαλεί έλλειψη ρευστότητας και μεγαλύτερη ύφεση), γιατί ξέρουν ότι θα χρεοκοπήσουμε (βαθιά μέσα τους το εύχονται) και στην ερώτηση “τι θα κάνεις στο μέλλον σου;” η απάντηση είναι “Μα φυσικά στο εξωτερικό. Η Ελλάδα έχει πεθάνει.” (και όλοι στην Ευρώπη περιμένουν με ανοιχτά τα πόδια, πότε θα πάει ο μαλ@@κας από το χιλιουποβαθμισμένο ελληνικό πανεπιστήμιο, με πτυχίο 7.5 του Φυσικού, να τους μαμήσει). Ώρα καλή στην πρύμνη σας, αδέρφια!

Οι βολεμένοι: Οι βολεμένοι, είναι οι τύποι, που απλά πιστεύουν, πως το να είσαι 30χρονών, να μένεις με τους δικού σου, να μην έχεις κοπιάσει για τίποτα στην ζωή σου, να μην έχεις βγάλει δουλεύοντας, ούτε μία φέτα ψωμί, θα συνεχιστεί μέχρι να πεθάνουν. Η ιδέα της ανάληψης πρωτοβουλιών και ευθυνών, αποτελεί κακό αστείο. Όσοι δε, ασχολούνται με κοινωνικοπολιτικά θέματα, είναι καμμένοι.

Οι απογοητευμένοι: Οι απογοητευμένοι, είναι μία πολύ ιδιαίτερη κατηγορία. Όταν τελείωσαν το σχολείο, μπήκαν γεμάτοι όνειρα να αλλάξουν τον κόσμο στις σχολές του. Συνειδητοποίησαν όμως, πως το σύστημα είναι πολύ ισχυρό. Πιο ρεφορμιστές από όσο απαιτούν οι αριστεροί, με μεγαλύτερη συνείδηση από όσο χρειάζονται οι δικομματικοί, ένιωσαν πολύ νωρίς, πως είναι πολύ μικροί (σε νούμερο), για να αλλάξουν το σύστημα (άσχετα, που παντού συναντάνε “ομοϊδεάτες”). Οι απογοητευμένοι, είναι ο απλός λαός, που ανέφερα πιο πάνω. Είναι αυτοί, που έχουν ξενερώσει με το κλισέ “ζει – ζει ο Τεμπονέρας ζει”. Είναι αυτοί, που βρίσκουν τον τρόπο-μηχανισμό αντίδρασης, ξεπερασμένο, τις μικροκομματικές διαφωνίες των αριστερών ανούσιες, την εξ ορισμού (από υπόθεση που λέγαμε σχολείο στα μαθηματικά) άρνησή σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση συνώνυμη με τον κρανιοεγκεφαλικό θάνατο και την γλώσσα των παραταξιακών, τόσο ξύλινη, που θα πρέπει να την φυτεύσουμε για αναδάσωση στην Πάρνηθα.

Αυτοί λοιπόν οι τύποι, δεν έχουν καταλάβει την δύναμή τους. Αποφεύγουν τις πορείες λέγοντας “που να τρέχεις τώρα με τους μ@@κες, πού και πού βέβαια, τους πιάνουν και τύψεις. Ωστόσο πλέον έχουν σιγήσει εντελώς. Και είναι κρίμα. Γιατί; Γιατί ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας. Στην εποχή που ο Αμυράς, με μηδενική προβολή από τα ΜΜΕ, παίρνει 7,5%, οι ανιδιοτελείς Atenistas δείχνουν πως ήρθαν για να μείνουν και εμείς, οι απογοητευμένοι, κοιμόμαστε ακόμα σπίτι μας, και βρίζουμε τους βολεμένους, τους “έξυπνους”, τους παραταξιακούς, τους από default αγωνιστές και τον εχθρό.

Τι θα λέγατε να ψηθούμε να ξυπνήσουμε;

Εγώ υπόσχομαι να συνεχίσω να δημοσιεύω ότι κινήσεις πραγματοποιείτε και μας ενημερώνετε, και να προσπαθώ να δίνω το παρόν. Εσείς; Είστε διατεθειμένοι να καπελώσουμε τους άλλους; Να δημιουργήσουμε και να προάγουμε όμορφες κινήσεις, απαλλαγμένες από το βάρος της υποχρέωσης για σύγχρονα “Πολυτεχνεία”;

Περιμένω οποιεσδήποτε κινήσεις στο Neolaia Επικοινωνία.

ΥΓ1:  Δεν ασχολήθηκα καθόλου με εθνικόφρονες, απλώς επειδή δεν είναι του γούστου μου.

ΥΓ2: Δεν θεωρώ μικρή την υπόθεση Τεμπονέρα, ωστόσο, θα συμφωνήσω με τον Χρήστο Χατζή (παραγωγός του Radio Sociale στο Radiobubble), πως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε και να γίνουμε λίγο πιο επίκαιροι.

ΥΓ3: Αν κάποιος θεωρεί πως τον αδικώ στο άρθρο, να ξέρετε πως δεν έγινε ιδιοτελώς, και πως δεν έχω προσωπικά με κανέναν.

ΥΓ4: To τραγούδι δεν μπήκε για κανέναν άλλο λόγο, εκτός ότι είναι πάρα πολύ δυνατό, και έχει την δυνατότητα να μας ξυπνήσει και να μας πωρώσει. Καμία σχέση με προσπάθεια επίδειξης αριστεροφροσύνης.

ΥΓ5: Την μέρα που θα καταλάβουμε πως δεν πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να πεινάσουμε, για να δράσουμε, θα βελτιώσουμε την κοινωνικής μας κατάσταση.

Εις το επανιδείν!