Απόψεις | Η διαδικτυακή εκδήλωση του ΓΑΠ για τους νέους και την κρίση

Ξεκινώντας από το σπίτι μου, το πρωινό της 5ης Νοεμβρίου, για να παραβρεθώ στην εκδήλωση που διοργάνωνε ο Πρωθυπουργός της χώρας για να συνομιλήσει με νέους για την κρίση, αλλά και για προβληματισμούς και θέματα που τους απασχολούν, είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Αδιαμφισβήτητα το γεγονός πως θα συμμετάσχω σε τέτοια εκδήλωση, με γέμιζε με ενθουσιασμό (δεν συναντάς καθημερινά τον πρωθυπουργό), προβληματισμό (τι να πρωτοθίξεις), αλλά και με ένα συναίσθημα ματαιότητας, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μου, διατηρούσα επιφύλαξη, για το κατά πόσον η συζήτηση θα ξέφευγε από τα κλισέ και τα γενικόλογα, που χαρακτηρίζουν (στην πλειοψηφία τους) τις τοποθετήσεις ενός πολιτικού.

Φτάνοντας στο χώρο της εκδήλωσης (το γεγονός πως ήταν μυστικός, ενδυνάμωνε το συναίσθημα της ίντριγκας και της σπουδαιότητας του όλου event), έγινε η πρώτη “ανάγνωση” του σκοπού της εκδήλωσης. Συμπολίτες μας, από όλες τις αδικημένες κοινωνικά ομάδες, που θα μπορούσαν σίγουρα να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε, πως υπάρχει έλλειψη κρατικής μέριμνας, για ανθρώπους που την χρειάζονται πραγματικά. Μπόρεσα πάντως να αναγνωρίσω, και άτομα “ειδικής βαρύτητας”, όπως ο G700, ο διοικητής του ΟΑΕΔ, ο ειδικός γραμματέας Ψηφιακού Σχεδιασμού, ο πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητος και πρόεδρος του Ινστιτούτου Νεολαίας.

Το κόνσεπτ απλό. Ερωτήσεις εναλλάξ από εμάς, και το διαδικτυακό κοινό, στον πρωθυπουργό. Η “συζήτηση” κύλησε γρήγορα, και δυστυχώς, στην 1 ώρα και κάτι που διήρκεσε, απαντήθηκαν on the record, 6 ερωτήσεις, συνολικά. Οι απαντήσεις του πρωθυπουργού, μπορώ να πω ότι μου πέρασαν αδιάφορες επί τω πλείστον, αφού όπως σας είπα τα κλισέ, ακόμα και αν κάποιος τα εννοεί, έχουν απαξιωθεί εντελώς στην συνείδησή μου, οπότε οτιδήποτε πολύ λογικό, αλλά κλισέ, περνάει απαρατήρητο.

Τι ξεχώρισα; Την σαφή πρόθεσή του, να διαχωρίσει κράτος και εκκλησία, αν και τόνισε πως δεν γίνεται να επιβληθεί δια της βίας, άρα (προσθέτω εγώ) δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στο συγκεκριμένο θέμα, ωστόσο το γεγονός ότι το συζητάμε και μόνο, είναι μία αρχή. Τη προσπάθειά του να εκσυγχρονίσει τις διαδικασίες στο δημόσιο, αλλά και την χάραξη μίας σταθερής πορείας, για την (ας ελπίσουμε) τελική αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος. Επίσης κάτι που πραγματικά μου προξένησε ενδιαφέρον για τον ίδιο σαν άνθρωπο, είναι πως σε πολλές των περιπτώσεων, προσπάθησε να δώσει παράδειγμα, ή δεν παρέλειψε να ανατρέξει, σε προσωπικές του εμπειρίες. Θα μου πει ο καχύποπτος, “έτσι τον έχουν συμβουλέψει”. Δεν θα διαφωνήσω, ωστόσο ο ίδιος, αποπνέει μία απλότητα, μία οικειότητα, που σε κάνει να τον συμπαθήσεις.  Έξυπνη, ήταν επίσης και η κίνηση, μετά την λήξη της “συζήτησης”, να πραγματοποιήσει off the record, κουβέντα με τους συμμετέχοντες. Έτσι αν κάποιοι σκέφτηκαν πως “άδικος κόπος” η παρουσία μας, πήραν τουλάχιστον την ηθική ικανοποίηση, να απευθύνουν τα προβλήματά τους και τις ερωτήσεις τους στον ίδιο το Πρωθυπουργό.

Μία  όμως δήλωσή του, με έβαλε σε σκέψεις υποσυνείδητα. Η παράκληση – προτροπή – πρότασή του στους νέους, να μην τα παρατήσουν εύκολα “μεταναστεύοντας” σε άλλη χώρα, αλλά να κάτσουν στην Ελλάδα, και να προσπαθήσουν να καινοτομήσουν. Να ρισκάρουν και να επενδύσουν (τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τη γνώση τους) στη χώρα μας. Και ότι μόνο έτσι το μέλλον θα μας ανήκει. Ρομαντικό ή κλισέ μεταχείρισης νέων (η ελπίδα πάντα πουλούσε); Θα δείξει. Ο καθένας, δρα – αντιδρά και συμπεριφέρεται με βάση (κυρίως), αυτό που θέλει-έχει ανάγκη, να πιστέψει. Πάντως με προβλημάτισε. Εσείς, τι λέτε;