Οργή και κατήφεια, ή αντίστροφα;

Έχω υπαρξιακά και θα τα βγάλω εδώ, όπως τον παλιό καλό καιρό! Που λέτε, κάπου διάβασα πριν μέρες, πως υπάρχουν διαδοχικές φάσεις που περνάει ο κόσμος όταν ζει δύσκολες ώρες. Δεν έδωσα σημασία και το προσπέρασα, όπως συνήθως γίνεται με τον καταιγισμό πληροφορίας που μας κατακλύζει καθημερινά.

Αυτό που παρατηρώ τελευταία, είναι πως ο κόσμος μοιάζει δυστυχής. Δεν είμαι σίγουρος εάν θυμάμαι ποιο ήταν το feeling που απέπνεαν οι άνθρωποι πέρσι, ή παλιότερα, αλλά έχω την αίσθηση πως ο Έλληνας φαντάζει “πεσμένος”. Όσοι είχαν κάνει βόλτα στην “προ-ολυμπιακή Αθήνα”, στα στενά της Πλάκας και στο Μοναστηράκι, θα έβλεπαν Έλληνες χαμογελαστούς, ανοιχτούς, κεφάτους. Όσοι κάνουν τη βόλτα αυτή στα ίδια σοκάκια σήμερα, δε νομίζω πως εισπράττουν τα ίδια συναισθήματα. Ο κόσμος φαίνεται κλειστός, σκυθρωπός, βιαστικός, ίσως απογοητευμένος…

Η παρατήρηση αυτή, μου έφερε στο μυαλό το άρθρο με τα στάδια της ανθρώπινης αντίδρασης που είχα διαβάσει και με οδήγησε σε έναν προβληματισμό που δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να μου δώσει κάποια απάντηση: Ποιο συναίσθημα έρχεται πρώτο; Η οργή και μετά η απογοήτευση, ή πρώτα απογοητευόμαστε και μετά θυμώνουμε; Η απογοήτευση είναι ένδειξη συμβιβασμού αφού εξανεμίστηκε κάθε ελπίδα, ή η τρικυμία πριν την καταιγίδα; Η περιβόητη τον τελευταίο χρόνο “κοινωνική έκρηξη”, είναι μπροστά μας, ή πίσω μας; Και η περαιτέρω έκφρασή της, ποια θα είναι; Μήπως και η απαξίωση των θεσμών και των κοινωνικών δομών που βιώνουμε, είναι κομμάτι αυτής της έκφρασης;