Ελλάδα- Γερμανία: σημειώσατε 2 (δυστυχώς...)‏

Πέρασε περίπου ένας μήνας από τότε που το γερμανικό περιοδικό Focus δημοσίευσε εκείνο το αρκετά κακόγουστο και χονδροκομμένο εξώφυλλο. Η απεικόνιση της Αφροδίτης της Μήλου να διαπράττει άσεμνες χειρονομίες ενόχλησε όχι μόνο την κυβέρνηση που έσπευσε παρασυρμένη από το λαϊκό αίσθημα να διαμαρτυρηθεί στον Γερμανό Πρέσβη, διαπράττοντας κάπως έτσι ένα από τα πιο αφελή διπλωματικά ατοπήματα (αγνόησε βλέπετε το γεγονός πως η κυβέρνηση της Γερμανίας δεν φέρει-ευτυχώς- καμία ευθύνη για τα όσα γράφονται από τον γερμανικό Τύπο) , αλλά και τα Μ.Μ.Ε. που εδώ και καιρό επιδίδονται στην μικρότητα και τον κομπλεξισμό της λοιδορίας των Γερμανών πολιτικών και πολιτών στην προσπάθειά τους για την τόνωση του εθνικού μας φρονήματος.

Και ερωτώ: Ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδραση της κ. Merkel στα όσα λαϊκίστικα και χυδαία εκστομίζει κάθε Τρίτη ο κ. Λαζόπουλος από την εκπομπή του ενάντια στη χώρα της οποίας προεδρεύει με αρκετή επιτυχία η καγκελάριος; Τι θα έπρεπε να πράξει ο ομόλογος του κ. Πετσάλνικου απέναντι στον Έλληνα Πρέσβη, τη στιγμή που σύσσωμος ο ελληνικός Τύπος -έμμεσα ή άμεσα- χαρακτηρίζει τους Γερμανούς ως Ναζί και υπενθυμίζει με τον μεσογειακό παρορμητισμό την κατοχή του ’40, με αντιαισθητικά εξώφυλλα και προσβλητικές όσο και επικίνδυνες για την συνείδηση των πολιτών γελοιογραφίες; Και τέλος, μήπως τελικά όλοι οι συμπατριώτες μας, που ανυπομονούν για την έναρξη των δελτίων των 8, ώστε να χλευάσουν μαζί με τους δημοσιογράφους την σκληρή- ανθελληνική στάση των Ευρωπαίων πολιτικών, πρέπει να αναρωτηθούν ποιος ευθύνεται πραγματικά για την κατάσταση των εγχώριων δημοσιοοικονομικών;

Θα προσπαθήσω λοιπόν να απαντήσω..

Η Γερμανία αποτελεί την μοναδική χώρα της Ευρωπαικής Ένωσης που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει εμπορικό πλεόνασμα(!). Με λίγα λόγια ακολουθεί μια οικονομική πολιτική που της εξασφαλίζει τη δυνατότητα να εισάγει λιγότερα προϊόντα ή υπηρεσίες απ’ όσα εξάγει. Αυτό, σε συνδυασμό με μια κοινωνικά αντιλαϊκή πολιτική πολυετούς παγώματος ή και μείωσης των-ήδη, ωστόσο, υψηλών- μισθών των υπαλλήλων -ιδιωτικών και δημοσίων-, έχει καταστήσει την Γερμανία την χώρα που σέβεται και τηρεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, μεταξύ άλλων, αφορά την δέσμευση όλων των χωρών-μελών για διατήρηση του ελλείμματος σε επίπεδα κάτω του 3%, ώστε όλα τα συμμετέχοντα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κράτη να διαθέτουν ένα υγιές οικονομικό σύστημα που δεν θα επιφέρει προβλήματα ούτε στις εσωτερικές ούτε στις εξωτερικές συναλλαγές. Και δεδομένης της ελεύθερης αγοράς και της παγκοσμιοποίησης εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε πως τυχόν χρεοκοπία ή σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα δεν καθιστούν μόνο την χώρα που πλήττεται αναξιόπιστη αλλά και το νόμισμα που αυτή χρησιμοποιεί, λόγω της πιστοληπτικής της αφερεγγυότητας. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την υποβάθμιση του νομίσματος που χρησιμοποιούν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης (πολλές από τις οποίες έχουν επίσης υψηλά ελλείμματα). Κάπως έτσι εξηγούνται τα αίτια της ανησυχίας των υπολοίπων Ευρωπαίων ηγετών για την σωτηρία της Ελλάδας.

Αν τώρα με ρωτάτε το κατά πόσο με βρίσκει σύμφωνο η πολιτική μέσω της οποίας η Γερμανία εξασφαλίζει δάνεια με το χαμηλότερο επιτόκιο πανευρωπαϊκά, θα σας απαντήσω ευθέως και ειλικρινώς πως διαφωνώ. Θα ήταν παράλογο όμως να διαφωνήσω και με το αποτέλεσμα που θέλει την Γερμανία να ευημερεί (τόσο ώστε να επανεκλέγεται πανηγυρικά η καγκελάριος κ. Μέρκελ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.), να αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτισμικά, να παράγει και να εξάγει, να προσφέρει κοινωνικές παροχές και γενικότερα να ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη σιγουριά, αισιοδοξία και σταθερότητα. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως η τήρηση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης μπορεί να επιτευχθεί ακολουθώντας διαφόρων ειδών πολιτικές. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο μπορεί το έλλειμμα να συγκρατηθεί σε επίπεδα κάτω του 3% εξαρτάται ουσιαστικά από τις ιδεολογικές καταβολές, την πολιτική βούληση και τελικά το κυβερνητικό πρόγραμμα της εκάστοτε συμπολίτευσης.

Και η Ελλάδα, ως κράτος πρωτίστως και δευτερευόντως ως πληθυσμός, δεν φρόντισε να προβεί σε καμία κίνηση που να εξασφαλίσει την στοιχειώδη δημοσιονομική εξυγίανση. Είναι η χώρα που χαρακτηρίζεται από την μεγαλύτερη διαφθορά μετά την . Βουλγαρία (στην Ε.Ε.) , η χώρα που παρουσιάζει ανταγωνιστικότητα χαμηλότερη από υπανάπτυκτες αφρικανικές χώρες. Η χώρα της αλόγιστης σπατάλης, των τεράστιων και προκλητικών για το κοινό αίσθημα σκανδάλων, του αναξιοκρατικού ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων. Και φυσικά η χώρα της τριτοκοσμικής νοοτροπίας της ανομίας, της φοροδιαφυγής, του βολέματος και εν τέλει της αφελούς αδιαφορίας για το μέλλον σε συνδυασμό με μια ανώριμη επικέντρωση στην πιθανώς ευχάριστη στιγμιαία παροδικότητα.

Αν κάποιος αναλογιστεί τα παραπάνω ίσως μείνει ευχαριστημένος με ποσοστά όπως το 12,9% που αντιστοιχεί στο ύψος του ελλείμματος και το 114,6%(!) που αντικατοπτρίζει τη σχέση δημοσίου χρέους και ΑΕΠ. Κανείς όμως δεν δικαιούται να μεταθέτει το βάρος των τεράστιων εγχώριων ευθυνών στην Γερμανία, επειδή η τελευταία δεν δέχεται να τείνει μια ακόμα χείρα βοηθείας προς τους αδιόρθωτους εταίρους της ..

Σ’ αυτό το σημείο βέβαια οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι γενικότερα οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της Ε.Ε., όπως η Γερμανία και η Γαλλία, όχι μόνο δεν φρόντισαν (αφού πάνω- κάτω είχαν γνώση των προβλημάτων) να στηρίξουν έστω και μερικώς-συμβολικώς την Ελλάδα, αλλά αντίθετα, μάλλον θέλησαν να εκμεταλλευτούν την κατάστασή της, προσπαθώντας να επωφεληθούν των πολλών ανοικτών μετώπων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας (βλ. Τουρκία, Π.Γ.Δ.Μ.). Όταν λοιπόν επί παραδείγματι ο Nicolas Sarkozy επισκέπτεται την Αθήνα με απώτερο σκοπό να πουλήσει πολεμικούς εξοπλισμούς, τη στιγμή κατά την οποία γνωρίζει ότι το κράτος αδυνατεί να καταβάλλει τους μισθούς και τις συντάξεις του επόμενου μήνα, σίγουρα δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για την αλληλεγγύη των χωρών της Ένωσης, την οποία σήμερα διακηρύσσει φοβούμενος μια πιθανή μας χρεοκοπία. Ένα άλλο παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα την αδιαφορία των ισχυρών κρατών για τις επιπτώσεις των πολιτικών τους στις υπόλοιπες οικονομίες, αποτελούν οι υπερβολικές εξαγωγές της Γερμανίας, που ναι μεν της εξασφαλίζουν το προαναφερθέν πλεόνασμα, έχουν δημιουργήσει όμως τεράστιο πρόβλημα στα υπόλοιπα κράτη-μέλη των οποίων η εσωτερική αγορά δεν αναπτύσσεται και άρα αδυνατούν να εξάγουν με τον ίδιο ρυθμό… Αλλά κι όταν εξάγουν κάποια προϊόντα, οι Γερμανοί πολίτες αδυνατούν συχνά να τα καταναλώσουν λόγω των προαναφερθέντων περικοπών των δημοσίων δαπανών που πλήττει τις μισθοδοσίες.

Η πολιτική όμως ουδέποτε χαρακτηρίστηκε από ηθική, ειλικρίνεια και αγαθά αισθήματα. Κι αυτό είναι μια κοινώς παραδεδεγμένη αλήθεια. Όπως επίσης και το ότι ο Πρωθυπουργός του οποιουδήποτε κράτους συνήθως δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα της χώρας του ανεξαρτήτως συνημμένων πολιτικών ,οικονομικών ή στρατιωτικών συμμαχιών. Συνεπώς η στάση των Ευρωπαίων Εταίρων ,και ειδικότερα της κ.Merkel, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ούτε φυσικά να μας γεννά ρατσιστικά και εθνικιστικά αισθήματα.

Το επισημαίνω γιατί είναι παράλογο εν μια νυκτί όλα τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. να έχουν επιδοθεί σε λαϊκίστικη αντιγερμανική προπαγάνδα. Είναι εξωφρενικό να αναλωνόμαστε σε γενικεύσεις παρουσιάζοντας σύσσωμο έναν λαό ως φασιστικά συμπεριφερόμενο, αυταρχικό, αρρωστημένα οργανωμένο και νοσηρά προγραμματισμένο, εκθειάζοντας μάλιστα παράλληλα την αποδεδειγμένα πλέον αποτυχημένη και καταστροφική συνταγή του άλλου άκρου. Και μου ακούγεται παράξενο να ενθυμούμαστε τις πολεμικές αποζημιώσεις σε στιγμές που καθίστανται αναγκαίοι εύστοχοι και ευέλικτοι διπλωματικοί χειρισμοί, αποκαλύπτοντας τοιουτοτρόπως τον αβάσταχτο πόνο του εθνικού πληγωμένου εγωισμού.

Κι όλ’ αυτά αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουμε πως τα πράγματα έχουν εδώ και καιρό αλλάξει. Λησμονώντας πως η επικράτηση ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του Hitler, συνοδεύεται από βαθύτατη κοινωνικοοικονομική κρίση που οδηγεί σ’ ένα ευκόλως εκμεταλεύσιμο από παρανοϊκούς εξουσιομανείς αδιέξοδο. Αγνοώντας πως ο Γερμανικός λαός έδωσε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές περίπου 12,5% στον αριστερό Lafontaine και 10% στους Οικολόγους Πρασίνους αποδεικνύοντας την προοδευτικότητά του. Και φυσικά ξεχνώντας την εγχώρια ανάγκη για προσέλευση ευρωπαίων τουριστών την προσεχή θερινή περίοδο, καθώς η οικονομία μας βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις τουριστικές επιχειρήσεις.

Αντί λοιπόν να τυπώνουμε βλακώδη σοβινιστικά δημοσιεύματα που αποκαλύπτουν τελικά έναν λαό μνησίκακο, προσκολλημένο στο παρελθόν και καιροσκοπικά επιθετικό ας προσπαθήσουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με την αντιμετώπιση των προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν. Αντί να συντελούμε στην μνημονική ανάκληση λυπηρών, βάρβαρων και απόλυτα καταδικαστέων γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας μας, ας προσπαθήσουμε να αντλήσουμε τα θετικά της σημερινής νοοτροπίας των γερμανών πολιτών. Κι αντί να εκδηλωνόμαστε το ίδιο προσβλητικά με εκείνο το εξώφυλλο του Focus, ας κοιτάξουμε επιτέλους μπροστά κι ας πορευτούμε τηρώντας μια επιτέλους ορθή και προοδευτική στάση που θα εξασφαλίσει την ευημερία μας- έστω και στο απώτερο μέλλον.

Στάση υπευθυνότητας, σοβαρότητας, προόδου.

Στάση δυτικοευρωπαϊκή.