Άλλη μία προέκταση του σκανδάλου Ζαχόπουλου.

Τις τελευταίες μέρες το σύνολο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας κλυδωνίζεται από τον απόηχο του επονομαζόμενου σκανδάλου Ζαχόπουλου. Πολλά έχουν ειπωθεί για τους λόγους και τις συνθήκες που ώθησαν τον μέχρι πρότινος πανίσχυρο ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού και στενό συνεργάτη του ίδιου του Πρωθυπουργού στην απόπειρα αυτοκτονίας. Από την πρώτη στιγμή μάλιστα επιχειρήθηκε να δοθεί μία ροζ διάσταση στο όλο ζήτημα.

Εγώ δεν θα σταθώ στα παραπάνω. Εξάλλου, οι «ειδικοί» έχουν κατακλύσει τα τηλεοπτικά στούντιο εκφράζοντας με περίσσια ισχυρογνωμοσύνη τις όποιες απόψεις τους. Άλλωστε, η υπόθεση βρίσκεται ήδη στα χέρια της δικαιοσύνης, η οποία παρόλες τις αδυναμίες και παραλείψεις της ευελπιστώ ότι εν τέλει θα κάνει σωστά τη δουλειά της.

Ωστόσο άποψη μου αποτελεί ότι δεν πρόκειται απλά και μόνο για ένα ροζ σκάνδαλο! Έχει βαθύτατες πολιτικές προεκτάσεις. Και αυτές βαθαίνουν ακόμα περισσότερο όσο η Κυβέρνηση εξακολουθεί να παίζει την «κολοκυθιά» υποβιβάζοντας καθημερινά την πολιτική και όχι μόνο νοημοσύνη όλων των ελλήνων πολιτών.

Θα ήθελα όμως περισσότερο να σταθώ σε μία άλλη πτυχή του σκανδάλου αυτού, περισσότερο ηθική. Γιατί απ’ ότι φαίνεται την έννοια αυτή την έχουμε παραμελήσει, για να μην πω ξεχάσει. Και πάνω απ’ όλα η Κυβέρνηση, η οποία συνεχώς κάνει τα πάντα για να πείσει και τον πλέον καλόπιστο ότι το «σεμνά και ταπεινά» δεν υφίσταται πλέον ούτε ως κακόγουστο σύνθημα.

Παρακολουθώντας λοιπόν τις τελευταίες εξελίξεις στο προκείμενο σκάνδαλο εξοργίζομαι όλο και περισσότερο. Όχι μόνο για τις πολιτικές προεκτάσεις του θέματος, όχι μόνο για την οικονομική κατασπατάληση των πόρων του Υπουργείου Πολιτισμού, ούτε για τους ενδεχόμενους αδικαιολόγητους αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων.

Εξοργίζομαι πολύ περισσότερο για την κατάντια μας. Πολύ δε μάλλον που φαίνεται και να την αποδεχόμαστε! Γιατί κανείς δεν μίλησε για τον απόλυτο εξευτελισμό που υφιστάμεθα όλοι εμείς οι νέοι άνθρωποι προς αναζήτηση εργασίας και ιδιαίτερα οι γυναίκες! Γιατί πλέον θεωρείται σχεδόν ως αυτονόητο το να χρησιμοποιήσει ένας νέος άνθρωπος «μέσο», «βύσμα» όπως συνηθίζεται να λέγεται, για να εργαστεί!

Γιατί, όπως αναφέρθηκε και από τηλεοπτικές εκπομπές, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο εν λόγω κύριος παρενοχλούσε σεξουαλικά νέες συμβασιούχες για να τις μονιμοποιήσει. Φυσικά και οι ίδιες δεν είναι άμεμπτες ευθυνών. Αντιθέτως! Αυτό που με τρομάζει όμως είναι το γεγονός ότι όλα αυτά φαντάζουν πλέον ως ευκόλως γινόμενα. Ουδείς αναφέρθηκε στην ηθική έκπτωση που βιώνουμε και η οποία καλλιεργείται ακόμα και από αυτούς που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσαν λέξεις όπως «κάθαρση». Κανείς δεν αναφέρθηκε, με αφορμή το συγκεκριμένο συμβάν, για αυτά που βιώνουμε καθημερινά όλοι εμείς, οι νέοι άνθρωποι, που ορισμένοι έσπευσαν να ονομάσουν ως η «γενιά των 700 ευρώ». Μήπως όμως φταίμε και εμείς που αποδεχτήκαμε έτσι εύκολα και αυτή την ταμπέλα;

Ίσως ορισμένους να τους βολεύει! Για σκέψου: νέοι εργαζόμενοι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ότι καλύτερο! Καλλιεργώ την εικόνα ότι η αγορά είναι πλήρης, και ενδεχομένως έτσι να είναι. Καλλιεργώ την εντύπωση ότι όσο πιο πολύ «υποχρεωθούν», τόσο ευκολότερα θα καταφέρουν να πετύχουν. Τι; Μία θέση στον ήλιο! 700 ευρώ! Ακόμα και αν κάνουν πράγματα και υποχωρήσεις…Έτσι γίνεται! Ειδάλλως, κάποιος άλλος θα βρεθεί και θα σου πάρει τη θέση. Και μετά, τι? Ούτε τα 700 ευρώ…

Μήπως όμως φταίμε και εμείς οι ίδιοι; Γιατί ενδεχομένως άθελά μας γινόμαστε πιόνια στο παιχνίδι τους, γρανάζια στις μηχανές τους. Το άλλοθι υπάρχει. Μας το προσφέρουν. Το κυρίαρχο μοντέλο επίσης μας το προσφέρουν, το βιώνουμε καθημερινά. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς θα το αποδεχτούμε και θα το υιοθετήσουμε. Κατά πόσο έχουμε διατηρήσει ακόμα το ψυχικό μας σθένος και έχουμε τη διάθεση να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: Αξιοπρέπεια, Εκπαίδευση, Εργασία, Ασφάλιση, Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Μπορεί τα παραπάνω να φαντάζουν ουτοπικά, μεγάλα λόγια. Στο χέρι όλων μας όμως είναι να παλέψουμε, έτσι ώστε αυτά τα μεγάλα λόγια να γίνουν πραγματικότητα για τη γενιά μας! Γιατί όλοι εμείς, οι νέοι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, οι προοδευτικοί, δημοκρατικοί πολίτες έχουμε μάθει ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο! Αρκεί να το προσπαθήσουμε…

[Ελίζα Πολίτη]