Το μεθύσι της… επιρροής!

Προχτές, στο μάθημα που κάναμε στη σχολή, μια από τις φοιτήτριες έβαλε την εξαιρετικά πετυχημένη-κατά τη γνώμη μου- φράση στην τελευταία της διαφάνεια: Together we stand, Divided we fall. Επειδή δεν ήξερα ποιος το είπε αυτό, είπα να κάνω μία αναζήτηση αλλά δεν μπόρεσα να καταλήξω. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι σε πόσες διαφορετικές περιπτώσεις δείχνει να κολλάει. Ας πούμε, η δική μας περίπτωση: η παρουσίαση ήταν σε μάθημα για την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και στην διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Τα τελευταία χρόνια, με όλη αυτήν την κατάσταση που εμείς στα πανεπιστήμια ονομάζουμε δημοκρατικό έλλειμμα (και όποιοι άλλοι θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους κουλτουρέ), οι ειδικοί θεωρούν ότι η λύση είναι η συμμετοχή των πολιτών σε διάφορες φάσεις και διαδικασίες. Εδώ παραμένει ένα ερωτηματικό, δεν έχει φανεί ακόμα η πραγματικότητα, γιατί σε όλες τις περιπτώσεις οι συνθήκες έχουν και κάποιο μειονέκτημα και το πείραμα δεν ήταν…αποδεκτό. Υποθέτω θα φανεί στο μέλλον αν αυτή είναι η σωστή λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Το θέμα είναι όμως άλλο…Γιατί οι πρωτοβουλίες των πολιτών δεν επιζούν; Γιατί αυτό έχει φανεί τα τελευταία 6 χρόνια.

Άνθρωποι που πήγαν και έκαναν επιτόπια έρευνα είπαν με λίγα λόγια ότι η κατάσταση στράβωσε γιατί κάποιος ξεκίνησε να παίρνει μεγαλύτερη εξουσία από όση του αναλογούσε. Κακό αυτό. Έλα όμως που έγινε αυτό γιατί οι υπόλοιποι δεν ήταν ικανοί να καταλήξουν σε μία απόφαση οπότε κάποιος έπρεπε να το πάρει πάνω του. Επειδή δεν γίνεται να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, ξεκινάμε όλοι μαζί με φόρα και όρεξη, αλλά μετά πέφτουμε δεξιά και αριστερά σαν τα ψοφίμια μόνοι μας.

Μια ανάγνωση της όλης κατάστασης (καλή ή κακή δεν ξέρω, αλλά παραμένει ανάγνωση) είναι ότι ο κόσμος ψοφάει για επιρροή. Επιρροή και σε θέματα που τον αφορούν αλλά και επιρροή γενικά. Και σε θέματα που έχει εμπειρίες αλλά και σε θέματα που δεν έχει ιδέα αλλά παρ’ όλα αυτά θέλει να πει την άποψή του και να περάσει. Γουστάρουμε γενικά σαν άνθρωποι να επηρεάζουμε τους άλλους, να μετράει η άποψή μας, να γίνεται το δικό μας. Είναι λογικό αν αναλογιστείς κάποιους από τους τραγικούς τύπους που πάνε και γίνονται..συνδικαλιστές ας πούμε. Ή δικηγόροι ή πολιτικοί. Άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα.

Την επιρροή αυτή όμως που ψάχνουν με τόση ανάγκη την θέλουν για τον εαυτό τους. Δεν συνειδητοποιούν ότι η «ενωμένη επιρροή» (αν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια φράση) είναι αυτή που μπορεί να φέρει την αλλαγή και να πετύχει αυτό που ζητούν. Και εκεί το χάνουν το παιχνίδι.

Τρελαινόμαστε από την εξουσία, το παίρνουμε πάνω μας και δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλο αυτό που συμβαίνει. Από δίκαιοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των φτωχών, φτάνουμε να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και παίρνουμε τη θέση αυτών που βρίζαμε. Πού το χάνουμε στην πορεία δεν ξέρω, παραμένει ένα μυστήριο.

Άλλο ένα μυστήριο πάντως, που αν το λύναμε θα σώναμε και το παραπάνω φιάσκο, είναι γιατί δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μέχρι τέλους. Πάντα θα χρειαζόμαστε κάποιον να παίρνει την ευθύνη και να αποφασίζει όσο οι υπόλοιποι από κάτω θα καταλαμβάνουν το ρόλο της κριτικής επιτροπής σε θέματα που οι ίδιοι συμφώνησαν. Και αυτή η κακομοίρα η δημοκρατία, είναι ένα βήμα πριν την αυτοκτονία πλέον. Ή ακόμα χειρότερα, κοντεύει να γίνει η…τυραννία των πολιτών.